Τον Ιανουάριο του 1975, μερικούς μήνες μετά την τουρκική εισβολή, τουρκοκύπριοι μεταφέρονται μέσω της βρετανικής βάσης Ακρωτηρίου στην Τουρκία και από εκεί στα κατεχόμενα εδάφη μας. Το γεγονός προκαλεί την αγανάκτηση του λαού μας, ενώ η ολομέλεια της Βουλής των Αντιπροσώπων, αποφασίζει με ομόφωνο ψήφισμα: «Η Βρετανία πλέον δεν είναι νοητό να διατηρεί και να νέμεται βάσεις και διευκολύνσεις εν Κύπρω.»
Την επόμενη μέρα, 17 Ιανουαρίου, η νεολαία πρωτοστατεί σε δυναμική εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από τη βάση των Βρετανών στο Ακρωτήρι. Μαθητές Λυκείου, άοπλοι μπροστά στην πύλη της στρατιωτικής βάσης, απαιτούν το αυτονόητο: ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ. Τότε, οι υπηρέτες του στέμματος, μη μπορώντας να αντιμετωπίσουν τη λαϊκή οργή, ρίχνουν στη μάχη τεθωρακισμένο κατά του πλήθους. Στο πέρασμά του, το τεθωρακισμένο παρασύρει και σκοτώνει έναν διαδηλωτή, τον Πανίκο Δημητρίου.
Γεννημένος στην Αμμόχωστο το 1957, ο Πανίκος τέλειωσε το Δημοτικό Σχολείο της ενορίας του και έπειτα φοίτησε για 5 χρόνια στο Α’ Γυμνάσιο Αρρένων Αμμοχώστου. Το όνειρό του ήταν να σπουδάσει αρχιτέκτονας. Έγνοιες του ήταν να είναι καλός μαθητής και να γίνει ένας έντιμος πολίτης και καλός επιστήμονας. Τα όνειρά του, όμως, τα σταμάτησε η εισβολή. Όπως όλοι οι πρόσφυγες, έτσι και ο Πανίκος με την οικογένειά του αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον αγαπημένο τους Άγιο Μέμνονα και να εγκατασταθούν στην πόλη της Λεμεσού. Εκεί φοίτησε στο Λανίτειο Γυμνάσιο μέχρι την ημέρα του θανάτου του.
46 χρόνια μετά τη θυσία του ήρωα – μαθητή, το ζήτημα των βάσεων έχει σήμερα ξεχαστεί. Η πολιτική ηγεσία του τόπου, συμβιβασμένη με τις βρετανικές ορέξεις, μένει απαθής. Εμείς, εντούτοις, ακολουθούμε τα βήματα του Πανίκου μέχρι την αποτίναξη κάθε ξένου ζυγού από το νησί μας. Μπορεί το μονοπάτι προς την ελευθερία να είναι ανηφορικό, μα τέτοια παραδείγματα μας φωτίζουν τον δρόμο και συνεχίζουμε!
Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
