Μάριος Π. Μαρκουλλής
Οργανωτικός Γραμματέας
12 Νοεμβρίου 2010 *
Η τουρκική εισβολή δεν δημιούργησε δύο ανεξάρτητα κράτη στην Κύπρο. Η Κυπριακή Δημοκρατία,
ημικατεχόμενη από το 1974, είναι το μοναδικό διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος σε όλη την επικράτεια της
Κύπρου, ενώ το παράνομο ψευδοκράτος του Ντενκτάς έχει καταδικαστεί από την διεθνή κοινότητα, η οποία
κάλεσε τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ να μην το αναγνωρίσουν και να μην του παρέχουν οποιαδήποτε διευκόλυνση,
βοήθεια ή συνεργασία. Παρ’ όλ’ αυτά, τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας ραγδαίας ανάπτυξης και
αναβάθμισης του παράνομου ψευδοκράτους.
Η αρχή έγινε το 2003, όταν η κυπριακή κυβέρνηση αποδέχθηκε την πρόταση του Ραούφ Ντενκτάς για την
διάνοιξη ορισμένων οδοφραγμάτων. Η Κυπριακή Δημοκρατία συνεργάστηκε με τον κατακτητή των κατεχομένων
εδαφών της, μετατρέποντας τα παράνομα οδοφράγματα της ντροπής, σε εξόδους του ψευδοκράτους από την
απομόνωση που του επέβαλε η διεθνής κοινότητα. Από τότε, στο ψευδοκράτος ρέει άφθονο χρήμα. Ο
σφετερισμός και η εκμετάλλευση των κατεχόμενων περιουσιών μας έχουν φτάσει στο απόγειό τους. Καινούρια
κτίρια, ξενοδοχεία, πολυτελείς επαύλεις, διαπλάτυνση δρόμων. Η κατεχόμενη γη μας έχει μετατραπεί σε
εργοτάξιο, ενώ το ψευδοκράτος αποτελεί πλέον τουριστικό προορισμό, αφού χιλιάδες τουρίστες διασχίζουν
καθημερινά την πράσινη γραμμή, με τις αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας απλώς να παραμένουν απαθείς.
Καμία ενημέρωση, καμία διαφώτιση, καμία ενέργεια από μέρους μας. Ίσως επειδή ενδέχεται να διαταράξει το
«καλό κλίμα των συνομιλιών».
Υπάρχουν, βέβαια, και άλλα συνεπακόλουθα. Διότι όταν εμείς οι ίδιοι αναγνωρίζουμε, έστω έμμεσα, τις δομές του
ψευδοκράτους, τότε δεν μπορούμε να έχουμε την οποιαδήποτε απαίτηση από τους ξένους. Έτσι και το
Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έδωσε νομική υπόσταση στην «Επιτροπή Αποζημιώσεων» του
ψευδοκράτους, νομιμοποιώντας το ξεπούλημα των κατεχόμενων περιουσιών μας στην Τουρκία, και ο κανονισμός
για απευθείας εμπόριο ΕΕ – κατεχομένων συζητιέται στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λες και είναι
μέλος της ΕΕ η Τουρκία, και όχι η Κύπρος.
Ο πραγματικός όμως στόχος αυτής της συνεχούς αναβάθμισης του ψευδοκράτους, που πήρε ραγδαίους
ρυθμούς, ιδιαίτερα μετά το ΟΧΙ του 2004, είναι να μετατραπεί σε «δαμόκλειο σπάθη», πάνω από το κεφάλι των
Ελλήνων της Κύπρου. Να εκφοβίσουν τον κυπριακό ελληνισμό, ότι θα είναι η τελευταία ευκαιρία. Ότι το
ψευδοκράτος θα είναι ένα βήμα πριν την αναγνώριση. Να του θέσουν το ψευδοδίλημμα: «Διζωνική ή
Διχοτόμηση», αναγκάζοντας τον να επιλέξει την λύση που απόρριψε το 2004, την Διζωνική Δικοινοτική
Ομοσπονδία.
Δεν υπάρχει όμως τέτοιο δίλημμα! Στόχος της Τουρκίας δεν είναι η διχοτόμηση. Το δήλωσε ξεκάθαρα ο ίδιος ο
Τουράν Γκιουνές, ο οποίος διετέλεσε Τούρκος ΥΠΕΞ κατά την τουρκική εισβολή: «Θα είναι καθαρή παραφροσύνη
η διχοτόμηση και ακόμη δεν τρελλαθήκαμε. Με την διχοτόμηση η Ελλάς θα ελέγχει την κεντρώα και ανατολική
Μικρασία, δηλαδή θα κινδυνεύει η ασφάλειά μας … η διχοτόμηση ευνοεί την προώθηση των σχεδίων ορισμένων
μεγάλων δυνάμεων. Δεν συμφέρει όμως ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Τουρκία» (Ελευθεροτυπία, 11 Σεπ. 1976).
Επομένως, πάγιος στόχος των Τούρκων ήταν η τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου, και όχι η διχοτόμηση.Η πρόταση, λοιπόν, του αιμοσταγή αρχιφασίστα Ραούφ Ντενκτάς, για διάνοιξη των οδοφραγμάτων και κατ’
επέκταση αναβάθμισης του ψευδοκράτους δεν ήταν καθόλου τυχαία. Ήταν προμελετημένη από την Άγκυρα, έτσι
ώστε να μας οδηγήσει σε αυτό το «δίλημμα», που θα εκβιάσει τον ελληνικό κυπριακό λαό και να υλοποιήσει αυτό
που πάλι ο ίδιος ο Ντενκτάς πρότεινε το 1964: την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, την τουρκοποίηση δηλαδή
της Κύπρου.
Ο δικός μας στόχος δεν είναι ούτε η ντενκτασική Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, ούτε η εφιαλτική διχοτόμηση.
Στόχος μας είναι η λύση που θα ισοδυναμεί με την απελευθέρωση και την δικαίωση του τόπου μας και δεν
πρόκειται να υποκύψουμε σε κανένα ψευδοδίλημμα. Παράλληλα, πρέπει να βάλουμε άμεσα φρένο στην όποια
αναβάθμιση του ψευδοκράτους, μέσω της ενημέρωσης και της διαφώτισης της κυπριακής και ξένης κοινής
γνώμης, χρησιμοποιώντας τα ισχυρά Ψηφίσματα 541 και 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.
Ο αγώνας αυτός πρέπει να γίνει τώρα, κι όχι όταν κατατεθεί ένα νέο Σχέδιο Ανάν στο τραπέζι.
* το άρθρο δημοσιεύθηκε στη “Σημερινή”, 30/11/2010 και “Προπύργιο”, 12/11/2010
