Μάριος Νικολάου
Αντιπρόσωπος Πανεπιστημίου Sussex
18 Φεβρουαρίου 2009 *
Γράφοντας μόλις δύο μέρες πριν τις φοιτητικές εκλογές, είναι φανερό πως ο λόγος που αποφάσισα να συντάξω αυτό το κείμενο έχει να κάνει τόσο άμεσα, όσο και έμμεσα, με αυτές. Είναι με λύπη που κάνω αναφορά σε τέτοιουείδους συμπεριφορές, αφού αν και είχα γνώση για τη λάσπη που εξαπολύουν οι δύο μεγάλες παρατάξεις για ψηφοθηρικούς σκοπούς, εν τούτοις τώρα το νιώθω για τα καλά στο πετσί μου. Φυσικά για μας είναι περηφάνια και τιμή που δεν έχουμε τον απαραίτητο μηχανισμό για να πείσουμε τον απλό φοιτητή, αφού η αυτονομία μας και η ανεξαρτησία μας από τα σάπια κομματικά συμφέροντα είναι αυτά που μας δίνουν δύναμη ως νέοι να συνεχίσουμε τον αγώνα μας.
Θα αναρωτιέστε φυσικά τι είναι αυτό που με εξόργισε και με ώθησε, λίγα 24ώρα πριν τις εκλογές, να γράψω και να πω κάποια πράγματα όσον αφορά τις άλλες παρατάξεις. Ο λόγος λοιπόν είναι ότι παρατήρησα τόσο εγώ, όσο και οι συναγωνιστές μου στο Κίνημα, πως στελέχη άλλων παρατάξεων προσπαθούν με κάθε μέσο να σταματήσουν την πορεία του ΜΕΤΩΠΟΥ προς την Ε.Φ.Ε.Κ. Είναι βλέπετε, τόσο δύσκολο γι’ αυτούς να συνηδοποιήσουν πως θα αποχωριστούν τις αγαπημένες τους καρέκλες και τον αιώνιο έρωτα τους με αυτές, εξ’ αιτίας κάποιων ανεξάρτητων και αυτόνομων. Θα μου πείτε, καλά τόσο άσχημοι είναι οι τρόποι που χρησιμοποιούν οι «συμπατριώτες» σου για να σε σταματήσουν; Λοιπόν, δε θα το πιστέψετε. Μας αποκαλούν φασίστες και ακροδεξιά στοιχεία. Όταν οι «δημοκράτες» συγκεκριμένης «προοδευτικής» παράταξης στα ατέλειωτα τηλεφωνήματα που κάνουν για να ελκύσουν το φοιτητόκοσμο να συμπορευθεί μαζί τους στις εκλογές, ακούν από τους συμφοιτητές μας πως πρόκειται να ψηφίσουν του δικού μας Κινήματος, αυτόματα προσπαθούν με κάθε τρόπο να τους πείσουν πως ο συγκάτοικος τους, ο κολλητός τους είναι …φασίστας. Αρχικά, είχα πιστέψει πως πρόκειται απλά για φόβο μπας και χάσουν λίγες ψήφους, αφού είναι επίσης γνωστός ο δεύτερος μεγάλος τους έρωτας, η ψηφοθηρία. Μετά κατάλαβα πως πρόκειται για τον γνωστό «κομματικό μηχανισμό» που όλο ακούμε, αλλά όταν είσαι έξω από το χορό ποτέ δεν πρόκειται να καταλάβεις. Είναι φανερό πως οι οδηγίες που έχουν από τους κομματάρχες τους είναι να λασπολογούν, πλέον χωρίς περιστροφές, το Κίνημα μας.
Άλλωστε δεν έχουν άλλη επιλογή, αφού σοβαρά επιχειρήματα για να πείσουν τον οποιονδήποτε φοιτητή να τους δείξει εμπιστοσύνη δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα – η πηγή επιχειρημάτων τους έχει μείνει στείρα εδώ και πολύ καιρό και κυρίως στο Κυπριακό. Αναγκαστικά δεν μπορούν να πουν την άποψη τους αφού το κόμμα τους υποδεικνύει τα πιστεύω τους και η ρατσιστική διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι ιδανική γι’ αυτούς, χωρίς να έχουν ποτέ αναλογιστεί τις συνέπειες μιας τέτοιας λύσης. Ως φυσικό επακόλουθο λοιπόν, καταφεύγουν στην πιο εύκολη οδό, δηλαδή μας αποκαλούν φασίστες (και πάλι παραθέτοντας χαζά επιχειρήματα, που δεν μπορούν ούτε τους εαυτούς τους να πείσουν πως είναι αλήθεια) με σκοπό να προκαλέσουν φόβο στο φοιτητόκοσμο και να μην τους αποδοκιμάσει με τη ψήφο του.
Όμως, φίλοι των άλλων παρατάξεων (για μένα είστε φίλοι, γιατί πέραν από τις ιδεολογικές μας διαφορές, είμαστε πάνω απ’ όλα συμπατριώτες), τι πιο φασιστικό από τη μη αποδοχή της άλλης άποψης; Από πότε η αντίθετη άποψη στο εθνικό θέμα θεωρείται φασισμός; Από πότε η διεκδίκηση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων μου θεωρείται φασισμός; Από πότε, κύριοι της Προοδευτικής και της Πρωτοπορίας, η απαίτηση για επιστροφή όλων των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες αποτελεί φασισμό; Από πότε η απόρριψη συμβίωσης με παράνομους εποίκους αποτελεί φασισμό; Και τέλος, από πότε αποτελεί φασισμό μια προσωπική επαφή; Να σας υπενθυμίσω πως οι «φασίστες» (γιατί έτσι αντιλαμβάνομαι τον όρο «ακροδεξιός» όπως τον αναφέρει η συγκεκριμένη παράταξη) καταδίκασαν απερίφραστα σε δελτία τύπου το πραξικόπημα (20/07/2007) και τις συνέπειες του αλλά και ύμνησαν τον ηρωισμό των φοιτητών του Πολυτεχνείου (17/11/2008) που ύψωσαν το ανάστημα τους στο φασισμό. Τώρα όμως που προσπαθούμε να φτάσουμε μέχρι το νύχι τους, εσείς μας αποκαλείται ακροδεξιούς. Εμείς, που με όσα μέσα διαθέτουμε (ηλεκτρονικά, έντυπα), χωρίς τη δύναμη των όπλων, προσπαθούμε να πετύχουμε την εξιλέωση και τη δικαίωση του νησιού μας, βρίσκουμε μπροστά μας ΕΣΑΣ, τους δήθεν επαναστάτες, τους «συντρόφους» του Φιντέλ Κάστρο, που υποχωρείτε για μιας μέρας καρέκλα. Τους δήθεν προοδευτικούς και δημοκράτες που ποτέ δεν αντιμετωπίσατε στα ίσα τον τούρκικο φασισμό.Να ξέρετε ότι το ΜΕΤΩΠΟ, όση λάσπη κι αν δεχτεί, δεν πρόκειται να σταματήσει τον αγώνα για δικαίωση. Η αυτονομία και η ανεξαρτησία, μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε, να απαντούμε στις προκλήσεις και στη λάσπη. Θα σας συμβούλευα να βρείτε επιτέλους επιχειρήματα για να έχουμε τουλάχιστον ένα στοιχειώδη πολιτικό διάλογο. Το κόλπο της λάσπης είναι μεν δοκιμασμένο αλλά είναι γνωστό πως σε κάποια φάση η επίδραση του σταματά. Το ΜΕΤΩΠΟ, δυστυχώς για σας τους «δεξιούς» και «αριστερούς» εραστές της καρέκλας, δεν πρόκειται να λυγίσει από ανυπόστατες ψευδείς κατηγορίες.
* το άρθρο δημοσιεύθηκε στο “Προπύργιο”, 18/02/2009
