Η ορθόδοξη πίστη αποτελεί σήμερα την επίσημη θρησκεία του ελληνισμού, και για πολλούς αιώνες αποτελούσε ένα από τους πυλώνες του έθνους μας. Δυστυχώς όμως στις μέρες μας παρατηρείται μια αυξημένη τάση όπου συμπατριώτες μας, κυρίως νέοι σε ηλικία, απομακρύνονται από το μονοπάτι της πίστης και πολλοί από αυτούς δηλώνουν άθεοι. Προσωπικά θεωρώ πως το φαινόμενο αυτό δεν συμβαδίζει ούτε με την ιστορία αλλά ούτε και τον πολιτισμό μας.
Οι Έλληνες ήταν από τους πρώτους λαούς που ασπάστηκαν την ορθόδοξη πίστη και συνδέθηκαν μ’ αυτήν. Παράδειγμα αυτής της σχέσης που κατέχει ο ελληνισμός με τη θρησκεία αποτελεί και η σημαντική συμβολή της πίστης στους διάφορους αγώνες για ελευθερία. Αναφορές από τα απομνημονεύματα των αγωνιστών της επανάστασης του 1821 κάνουν λόγο για την ύπαρξη και την σημαντική συμβολή της ορθόδοξης πίστης στον αγώνα.
Οι Ιερείς διαμέσω του «Κρυφού Σχολειού» μάθαιναν στα παιδιά ιστορία, γραμματική και αριθμητική ενώ σχεδόν όλα τα λάβαρα της επανάστασης είχαν ως κύριο σύμβολο το Σταύρο. Επίσης την ημέρα έναρξης της επανάστασης του 1821 ο ορθόδοξος χριστιανισμός γιορτάζει τον Ευαγγελισμό Της Υπεραγίας Θεοτόκου. Εκείνη λοιπόν την ημέρα οι Έλληνες ύψωσαν τα λάβαρα του αγώνα και ορκίστηκαν να πολεμήσουν υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Μέσα από αυτά τα γεγονότα παρατηρούμε ότι ο ελληνικός λαός επέλεξε μια συμβολική ημέρα για να ξεκινήσει την επανάσταση ενάντια στην Οθωμανική αυτοκρατορία θέλοντας να αντλήσει δύναμη από την Υπεραγία Θεοτόκο.
Το ελληνορθόδοξο στοιχείο δεν έλειψε ούτε και από τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α το 1955-59. Ένας αγώνας ο οποίος είχε και θρησκευτικό χαρακτήρα αφού η πίστη είχε διαπεράσει στις ψυχές των αγωνιστών απέραντες αξίες και ιδανικά τα οποία σπανίζουν τη σήμερον ημέρα.
Η προκήρυξη του αγώνα ξεκινούσε ως εξής:
«Με την βοήθεια του Θεού, με πίστην εις το τίμιον αγώνα μας…»
ενώ οι αγωνιστές ορκίζονταν «εις το όνομα Της Αγίας και ομοούσιας και αδιαιρέτου Τρίαδος».
«Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου, Θεοτόκε· ἀλλ’ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοί· Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε».
Μια από τις προσευχές των μελλοθανάτων απαγχονισθέντων μέσα στα κελιά τους, όπου ζητούσαν συγχώρεση και δύναμη από την Παναγία λίγες ώρες πριν αντικρίσουν το ικρίωμα της αγχόνης.
Ο Γρηγόρης Αυξεντίου με τους συναγωνιστές του, την προηγούμενη ημέρα της θυσίας του ήρωα, αφού παρατήρησαν ότι οι Άγγλοι είχαν επιστρατεύσει αρκετούς στρατιώτες στη περιοχή, ζήτησαν από τον τότε γέροντα της Μονής να τους εξομολογήσει και να τους κοινωνήσει.
Η επιστολή του αγωνιστή και ήρωα Ιάκωβου Πατάτσου στη μητέρα του, την προτεραία του θανάτου του λέγει τα εξής:
«Μη κλαίεις για ν’ ακούσεις την αγγελική φωνή μου, που ψάλλει Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ. Ψάλλε, προσεύχου, δόξαζε τον Θεό σ’ όλη την ζωή σου… »
Μέσα από αυτά τα γεγονότα αντιλαμβανόμαστε τη διαχρονική σχέση των Ελλήνων με τον Θεό. Προσεύχονταν, εξομολογούνταν, λάμβαναν τη Θεία Κοινωνία και τη χάρη του Θεού. Ο Θεός με την σειρά του ευλογούσε τους αγώνες και τους οδηγούσε όλο και πιο κοντά προς την νίκη.
Έρχονται δύσκολες μέρες για τον Ελληνισμό οι οποίες πρέπει να μας βρουν ενωμένους. Ενωμένοι ποτέ δεν χάσαμε, αντίθετα ανταπεξήλθαμε καλύτερα από όλους τους άλλους λαούς. Δεν πρέπει να παρασυρθούμε από το ρεύμα της παγκοσμιοποίησης και να αφήσουμε τον λαμπρό πολιτισμό μας να χαθεί με την πάροδο του χρόνου. Η Ορθοδοξία είναι μια από τις σημαντικότερες πτυχές του πολιτισμού μας και έχουμε χρέος να την προστατεύσουμε και να την παραδώσουμε στις επόμενες γενιές.
Χαράλαμπος Πάτσης
Γενικός Γραμματέας ΜΕΤΩΠΟΥ Κυπρίων Φοιτητών Ην. Βασιλείου
