Στις 7 Φεβρουαρίου 1956, γύρω στις 9 π.μ. ο αριστούχος μαθητής και σημαιοφόρος του Γυμνασίου Αμμοχώστου άφηνε την τελευταία του πνοή. Τον είχε βρει η σφαίρα του δεκανέα Μπάρυ Χεζελτάιν, στη συμβολή των οδών Ερμού και Κυπριανού, κατά τη διάρκεια μαθητικής διαδήλωσης υπέρ της Ένωσης και κατά των αγγλικών διαταγών για κλείσιμο του σχολείου. Ήταν μόλις 17 ετών.
Την επόμενη μέρα, η εφημερίδα Φιλελεύθερος σημείωνε: «Ο άριστος των μαθητών της Αμμοχώστου επυροβολήθη και εφονεύθη υπό δυνάμεων ασφαλείας, κατά την διάρκεια διαδηλώσεων. Η σφαίρα διέτρησε τον πνεύμονά του. Προτού εκπνεύσει, ανεφώνησε: «ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΙΣ». Όλα τα καταστήματα Βαρωσίων έκλεισαν εις ένδειξιν πένθους. Λιμενεργάται ηρνήθησαν να εκφορτώσουν στρατιωτικόν υλικόν. Η κηδεία του φονευθέντος μαθητού εγένετο αυθημερόν εις Ριζοκάρπασον.»
Το ήθος του και η αυτοθυσία του αντανακλώνται σε επιστολή που έστειλε στον πατέρα του, ο οποίος από αγωνία τον παρακινούσε να κοιτάζει πρώτα το καλό του εαυτού του και ύστερα το καλό της πατρίδας. Την παραθέτουμε αυτούσια ως τεκμήριο της ελληνοχριστιανικής παιδείας της ηρωικής γενιάς του Απελευθερωτικού Αγώνα:
«Δεν συμφωνώ, αγαπητέ μου πατέρα, εις το ότι ένας άνθρωπος πρέπει πρώτα να κοιτάζει για τον εαυτό του και ύστερα, τελευταία, την πατρίδα του. Αλλά, τότε αυτός καταντά άκρως εγωιστής, τομαριστής και –μπορώ να πω– αναίσθητος. Διότι, όταν δεν κυριαρχεί μέσα του το αίσθημα της φιλοπατρίας, το ευγενέστερον των αισθημάτων, δεν είναι δυνατόν να κυριαρχεί κανέναν άλλο ευγενές αίσθημα, οπότε είναι αναίσθητος. Και τέτοιος αναίσθητος δεν είναι κανένας πραγματικός Έλληνας.
Αν ένας άνθρωπος, αγαπητέ μου πατέρα, δεν ενδιαφέρεται και δεν προσπαθεί για την Πίστη και την ελευθερία του, αναγκαστικώς θα ενδιαφέρεται και θα έχει κύριον σκοπόν στην ζωήν του να πλουτίσει, να αποκτήσει δηλαδή υλικά αγαθά. Ο Χριστός όμως, πατέρα μου, είπεν ότι τούτα είναι φθαρτά και πρόσκαιρα και οδηγούν τον άνθρωπον εις την αμαρτίαν και την ακολασίαν και, συνεπώς, δεν είναι δυνατόν να εισέλθει εις την Βασιλείαν των Ουρανών. Αφού λοιπόν πιστεύομεν εις τον Χριστόν, μήπως μας επιτρέπεται να παραβαίνομεν τας εντολάς του, όποτε δεν θα είμεθα Χριστιανοί πραγματικοί;
Eξάλλου, αγαπητέ μου πατέρα, η ορμή του ανθρώπου προς την ύλην, δηλαδή τον πλούτον και την καλοπέρασιν και η ικανοποίησις τούτη δεν προσφέρει την πραγματικήν ευτυχίαν εις τον άνθρωπον. Την βαθείαν, την απόλυτον ευτυχίαν προσφέρει εις τον άνθρωπον, και ιδίως όταν τούτος είναι Έλληνας, η ορμή προς τα ανώτερα ιδανικά, η αγάπη προς την πατρίδα και ο πόθος ακόμη και να θυσιασθεί για την ελευθερία της, που είναι και η δική του ατομική ελευθερία και αξιοπρέπεια.»
Ως αυτόνομοι φοιτητές – συνεχιστές του Αγώνα για απελευθέρωση και Ένωση με την Ελλάδα, κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ στη θυσία του Πετράκη Γιάλλουρου. Μη συμβιβαζόμενοι με τίποτε λιγότερο από μια Κύπρο ελληνική «π’ Ακάμαν ως Καρπάσιν», δεν θα ησυχάσουμε παρά μόνο όταν κυματίσει ξανά η γαλανόλευκη πάνω από τον τάφο του Πετράκη, ο οποίος βρίσκεται ρημαγμένος στο σκλαβωμένο από τους Τούρκους σήμερα Ριζοκάρπασο.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ
Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
