Στις 3 Μαρτίου 1957, το πάνθεο των ηρώων υποδέχεται ένα από τα αξιότερα τέκνα της Ελληνικής Κύπρου και συνάμα της Ελλάδος ολόκληρης. Ο Γρηγόρης Πιερή Αυξεντίου, εκ της κατεχόμενης σήμερα Λύσης, γεννημένος στις 22 Φεβρουαρίου 1928, Έφεδρος Ανθυπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού και Υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, αρνήθηκε πεισματικά να παραδοθεί στους Βρετανούς αποικιοκράτες και να πεθάνει για πάντα, αλλά προτίμησε να θυσιαστεί και να παραμείνει αιώνια Αθάνατος στην μνήμη του κάθε Έλληνα, δείχνοντας τον δρόμο προς την λευτεριά. Γνώριζε ο Γρηγόρης πως το δέντρο της λευτεριάς για να ανθίσει χρειάζεται να ποτιστεί με θυσίες και αίμα.
Ο Γληόρης, όπως τον αποκαλούσαν, από την παιδική του ηλικία έτρεφε στην καρδιά του τα πανάρχαια Ελληνικά ιδεώδη, επηρεασμένος από τους αγωνιστές του 1821. Ο πόθος του για της Ελλάδα τον οδηγεί να ενταχθεί στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού. Επιστρέφοντας στην Κύπρο, όπου το καζάνι του ξεσηκωμού είχε αρχίσει ήδη να κοχλάζει, δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχος στον αγώνα που θα ακολουθούσε και έτσι στις 20 Ιανουαρίου 1955 ο Αυξεντίου συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον αρχηγό της ΕΟΚΑ Γεώργιο Γρίβα Διγενή και έδωσε τον λόγο της Στρατιωτικής του Τιμής, στη θέση του καθιερωμένου όρκου της ΕΟΚΑ. Ο «Ζήδρος», ο «Αίαντας», ο «Άρης», όπως ήταν τα ψευδώνυμα του, από την πρώτη κιόλας μέρα του ξεσηκωμού επικηρύσσεται από τους Βρετανούς με το ποσό των 250 λιρών, το οποίο αργότερα έφτασε μέχρι τις 5000 λίρες.
Έτσι λοιπόν, ανεβαίνει αντάρτης στο βουνό, αρχικά αναλαμβάνοντας τις αντάρτικες ομάδες του Πενταδάκτυλου και μετ’ έπειτα κατ’ εντολή του Αρχηγού μεταφέρεται μέσω της Κακοπετριάς στην περιοχή της Πιτσιλιάς, όπου και ορίζεται τομεάρχης. Στις 11 Δεκεμβρίου 1955 επέδειξε τις εξαίρετες στρατιωτικές του ικανότητες στην ιστορική μάχη των Σπηλιών, παρασύροντας δυο φάλαγγες των Άγγλων στρατιωτών, που ανηφόριζαν προς τα κρησφύγετα, να συγκρουστούν μεταξύ τους. Τον Μάρτιο του 1956 θα παραμείνει για ένα διάστημα στο μοναστήρι του Μαχαιρά, όπου μεταμφιεσμένος ως καλόγερος θα υποδεχτεί και θα κεράσει τους Άγγλους στρατιώτες όταν μπήκαν στο μοναστήρι και έψαχναν κάποιον Γρηγόρη Αυξεντίου με το ψευδώνυμο “Ζήδρος”.
Μέχρι το τέλος του 1956, θα παραμείνει στην περιοχή της Πιτσιλιάς στα σπίτια του Παπά-Χριστόδουλου στον Αγρό, όπου εκεί θα συναντηθεί με τον Κυριάκο Μάτση και τον Στυλιανό Λένα. Τα Χριστούγεννα του 1956 θα τα γιορτάσουν όλοι μαζί στον Αγρό και μετά θα χωρίσουν οι δρόμοι των Αγωνιστών για πάντα, αφού η προδοσία ήταν κοντά.
Ο εφιάλτης, ο αιώνιος εχθρός των Ελλήνων κατατρέχει τον Αυξεντίου, αναγκάζοντας τον να μετακινείται συνεχώς, από τον Αγρό στην Ζωοπηγή, στην Παπούτσα, στο Παλαιχώρι, στο Μαχαιρά, στον Αναλιόντα και έπειτα ξανά στον Μαχαιρά, όπου και έμελλε να γράψει σελίδες ηρωισμού, αντρείας και αυτοθυσίας.
Στις 3 Μαρτίου 1957, Άγγλοι στρατιώτες περικύκλωσαν το κρησφύγετό του κοντά στον Μαχαιρά. Ο ίδιος αποφασισμένος, να μην πέσει ζωντανός στα χέρια των Άγγλων και αν χρειαστεί να θυσιαστεί, είπε επί λέξει στους συναγωνιστές του: “Μέχρι σήμερα μαθαίνατε πώς πολεμούν οι Έλληνες. Σήμερα θα μάθετε και πως πεθαίνουν”. Σε προτροπές των Άγγλων να παραδοθεί είχε μόνο μία απάντηση να δώσει, «Μολών Λαβέ». Οι Άγγλοι στρατιώτες, ανήμποροι να ξετρυπώσουν τον καλά οχυρωμένο στο κρησφύγετο Αυξεντίου και προς αποφυγή μιας νέας γελοιοποίησης εάν τους ξέφευγε, περιέλουσαν το κρησφύγετο με βενζίνη, το πυρπόλησαν και έκαψαν ζωντανό τον Αυξεντίου, αφήνοντάς τον να λαμπαδιάζει μέχρι σήμερα σαν φωτεινό ορόσημο που δείχνει τον δρόμο προς την Λευτεριά.
Η θυσία του Ζήδρου αποτελεί μια από τις ηρωικότερες πράξεις του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα και δικαίως είναι χαραγμένη στα ιερότερα βιβλία της Ελληνικής Ιστορίας. Η αυτοθυσία και η αυταπάρνηση που επέδειξε ο Αυξεντίου αποτελούν φάρο στον δρόμο προς την πραγματική Λευτεριά και όχι αυτή την ψεύτικη, την οποία προσπαθούν να μας επιβάλουν σήμερα με κάθε τρόπο. Ο Ζήδρος δεν έδωσε το αίμα του και την ζωή του, για ομοσπονδίες και συνεταιρικά κράτη, αλλά για να ζήσουν οι απόγονοί του, αφέντες των εαυτών τους, σε μια Κύπρο Ελεύθερη και Ελληνική. Με την ιερή παρακαταθήκη που μας άφησε, η συνθηκολόγηση με τους όρους του κατακτητή και η αναίμακτη πλήρης τουρκοποίηση της Κύπρου δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση επιλογή για τον εθνικά σκεπτόμενο Κυπριακό Ελληνισμό.
Είναι καθήκον μας να τον τιμούμε καθημερινά με τις πράξεις μας, και όχι επιλεκτικά και προεκλογικά όπως συνέβη στο μνημόσυνο της Κυριακής, στο οποίο παρευρέθηκαν ακόμα και πολιτικοί που δεν αναγνωρίζουν την Ελληνικότητα της Κύπρου. Είναι άτιμο να παρευρίσκονται στα μνημόσυνα των αγωνιστών της ΕΟΚΑ αυτοί που ψήφισαν τον νόμο Ακιντζί – οι ΑΡΝΗΤΕΣ της ιστορίας μας και του τρίπτυχου που θεμελίωσε τον Αγώνα της ΕΟΚΑ, για ΑΠΕΥΛΕΥΘΕΡΩΣΗ-ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ-ΕΝΩΣΗ. Είναι άκρως ντροπιαστικό τέτοια μέρα, αυτοί που δεν ασπάζονται τις αξίες και τα ιδανικά του Ενωτικού αγώνα – οι υπέρμαχοι της ΔΔΟ και της πολιτικής ισότητας, όχι μόνο να δίνουν το παρών τους στο μνημόσυνο του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ, αλλά να έχουν και τα μούτρα να βγάζουν επιμνημόσυνους λόγους. Σήκω και φτύσ’ τους Γρηγόρη!
ΖΗΤΩ Ο ΖΗΔΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΧΑΙΡΑ
Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
