Σύγκρουση του Ναγκόρνο – Καραμπάχ
Το Ναγκόρνο – Καραμπάχ αποτελεί το αντικείμενο μιας χρόνιας διαφοράς μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και της αρμενικής εθνοτικής πλειοψηφίας που κατοικεί στην περιοχή. Στη σύγχρονη ιστορία, οι συγκρούσεις μεταξύ Αζέρων και Αρμενίων ξεκίνησαν το 1988, όταν το Σοβιετικό Αζερμπαϊτζάν προχώρησε σε βιαιότητες εναντίον του αρμενικού πληθυσμού ως απάντηση στις προσπάθειες των Αρμενίων για απαλλαγή από τον Αζερικό ζυγό και ειδικότερα ως αντίδραση στην απόφαση της Περιφερειακής Σοβιετικής Εθνοσυνέλευσης της Ανεξάρτητης Περιοχής του Ορεινού Καραμπάχ να μελετήσει επίσημο αίτημα για μεταβίβαση των εδαφών από το Σοβιετικό Αζερμπαϊτζάν στην Σοβιετική Αρμενία. Οι εδαφικές προσαρμογές της Σοβιετικής Ένωσης να συμπεριλάβουν το Ναγκόρνο – Καραμπάχ στα διοικητικά όρια των Αζέρων δεν έγιναν αποδεκτές από τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων του οι οποίοι ήσαν και είναι Αρμένιοι. Η αναγνώριση του Ναγκόρνο – Καραμπάχ από τη διεθνή κοινότητα ως περιοχή εντός της δικαιοδοσίας του Αζερμπαϊτζάν είναι απόρροια των αποφάσεων ενός αυταρχικού καθεστώτος. Οι αντιδημοκρατικές αποφάσεις μιας δικτατορίας σήμερα θα έπρεπε να στερούνται κάθε νομιμότητας. Από την απαρχή της σοβιετικής περιόδου, οι Αρμένιοι δεν σταμάτησαν να αιτούνται τη συμπερίληψη του Αρτσάχ – όπως το αποκαλούν οι ίδιοι – μέσα στα σύνορα του αρμενικού κράτους. Επικαλούμενοι το επιβεβαιωμένο από τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωµένων Εθνών δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των λαών, οι Αρμένιοι ουδέποτε σταμάτησαν να αγωνίζονται για τα δίκαια της πατρίδας τους. Η κίνησή τους να προχωρήσουν στην ίδρυση ανεξάρτητου κράτους, γνωστού ως Δημοκρατία του Αρτσάχ, οδήγησε τις δύο πλευρές σε πλήρους κλίμακας πόλεμο ο οποίος τερματίστηκε με επέμβαση της Ρωσίας το 1994 και την υπογραφή κατάπαυσης του πυρός. Η συμφωνία για κατάπαυση του πυρός άφησε τα εδάφη στα χέρια των νικητών Αρμενίων αυτονομιστών της Δημοκρατίας του Αρτσάχ. Συνεπώς, το Ναγκόρνο – Καραμπάχ ανήκει de jure στο Αζερμπαϊτζάν αλλά ελέγχεται de facto από τους Αρμενίους.
Ποια η διαφορά μεταξύ του ψευδοκράτους των κατεχομένων εδαφών της Κύπρου και της Δημοκρατίας του Αρτσάχ; Ποια η διαφορά ανάμεσα στις νοοτροπίες των Αρμενίων και των Κυπρίων;
Οι νόμιμοι κάτοικοι των κατεχομένων εδαφών στην Κύπρο είναι οι Έλληνες Κύπριοι που διέμεναν εκεί πριν την τουρκική εισβολή του 1974. Οι αυτόχθονες νόμιμοι κάτοικοι του Ναγκόρνο – Καραμπάχ ή αλλιώς Αρτσάχ είναι οι Αρμένιοι. Ο τουρκικός πληθυσμός στα κατεχόμενα δεν αποτελεί το γηγενή πληθυσμό της γης στην οποία κατοικεί, όπως στην περίπτωση των Αρμενίων.
Από τη μία έχουμε τους Αρμένιους οι οποίοι ορίζουν οι ίδιοι τη μοίρα τους, δεν τα βάζουν κάτω και ασυμβίβαστα αγωνίζονται για όσα δικαιούνται και από την άλλη έχουμε τους αποπροσανατολισμένους Κύπριους που αποδέχονται μοιρολατρικά την ήττα, έχοντας από καιρό εγκαταλείψει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Φανταστείτε σήμερα οι Αρμένιοι να σταματούσαν τον αγώνα τους μπροστά στις απειλές των Αζέρων και να προέτασσαν ομοσπονδία, χάνοντας μια για πάντα τις ελπίδες τους για ένα εσαεί αρμενικό Αρτσάχ. Προσοχή, ο γράφων δεν προτείνει την υιοθέτηση από τους Κύπριους μαξιμαλιστικών για τα σημερινά δεδομένα πολιτικών θέσεων αλλά επισημαίνει τον τραγικό βαθμό στον οποίο μεταλλάχθηκαν οι αξιώσεις του Κυπριακού Ελληνισμού. Δυστυχώς, η παρακμή δεν αφορά μόνο την πολιτική ηγεσία και τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Ο εκφυλισμός μιας μερίδας του κυπριακού λαού φαίνεται από τις ουρές τους στα οδοφράγματα και τη συνειδητή συνδρομή τους στη βελτίωση της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης στην κατεχόμενη Κύπρο. Η στάση αυτή των Κυπρίων ενδέχεται να οδηγήσει στη μονιμοποίηση και νομιμοποίηση του status quo. Η αδράνεια και οι υποχωρήσεις τους επιφέρουν αντίστοιχα την αδιαφορία της διεθνούς κοινής γνώμης και την ταύτιση των θέσεών της με τις συμβιβαστικές και τουρκικές θέσεις.
Ο Ερντογάν στοχεύει στον Καύκασο και άλλοι βλέπουν ευκαιρίες.
Τις τελευταίες μέρες γίναμε μάρτυρες ακόμη μιας προσπάθειας για κατευνασμό του “θηρίου”. Η ίδια πολιτική που υιοθέτησε η Ευρώπη έναντι της ναζιστικής Γερμανίας υιοθετείται επανειλημμένα έναντι στην Τουρκία του οθωμανικού επεκτατισμού. Συνένοχοι, αν όχι κύριοι ένοχοι, για τη γύμνια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης είναι οι Κυβερνήσεις Κύπρου και Ελλάδας με τη συναινετική τους στάση στην αποδεδειγμένα καταστρεπτική πολιτική κατευνασμού από πλευράς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για χάρη του διαλόγου, Αθήνα και Λευκωσία αγνόησαν τόσο την παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της ΚΔ με την παραμονή του τουρκικού ερευνητικού πλοίου Μπαρμπαρός στα νοτιοανατολικά της Κύπρου όσο και την αδιάλλακτη στάση της Τουρκίας στη σωρεία των έκνομων αιτημάτων της, με αποτέλεσμα μετά τη Σύνοδο Κορυφής η Τουρκία να εξέρχεται από το παιχνίδι αλώβητη. Ο Ερντογάν στην ουσία απολαμβάνει με τη σύμφωνη γνώμη μας ένα καθεστώς ασυλίας, την ίδια στιγμή που απλώνει τα πλοκάμια του προς όλες τις κατευθύνσεις, τη Λιβύη, τη Συρία, την Κύπρο, το Ιράκ και τώρα τον Καύκασο, προς υλοποίηση των στόχων του νεο-οθωμανικού μεγαλοϊδεατισμού ο οποίος προβλέπει έλεγχο των ενεργειακών πηγών, γεωπολιτικές μεταβολές, μετατροπή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου σε ενιαία τουρκική λίμνη και επέκταση των συνόρων της Τουρκίας από τα σημερινά σ’ αυτά που ο Ερντογαν αποκαλεί “σύνορα της καρδιάς” του. Κατά τα άλλα για τον Πρόεδρο του ΔΗ.ΣΥ τώρα είναι η ευκαιρία μας!
Παναγιώτης Παντελίδης
Οργανωτικός Γραμματέας ΜΕΤΩΠΟΥ Κυπρίων Φοιτητών ΗΒ
