Υπό κανονικές συνθήκες θα λέγαμε σήμερα πως συμπληρώνονται φέτος 99 χρόνια από την γενοκτονία των Ποντίων. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύουμε πως η γενοκτονία δεν έχει τελειώσει αλλά συνεχίζεται μέχρι και σήμερα: η γενοκτονία μνήμης και η άρνησή της είναι το όγδοο και τελευταίο στάδιο μιας γενοκτονίας, σύμφωνα με τον ακαδημαϊκο Στάντον.
Κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας 1.134 εκκλησίες λεηλατήθηκαν, 960 σχολεία καταστράφηκαν, 815 κοινότητες εξαφανίστηκαν και 353.000 ζωές Ελλήνων χάθηκαν από τη περιοχή του Πόντου. Για να γενοκτονήσεις ένα τέτοιο μεγάλο αριθμό ανθρώπων χρειάζεται στρατηγική, δεν είναι εύκολο να σκοτώσεις ένα-ένα τόσους πολλούς ανθρώπους. Και αυτό ακριβώς είναι που την κάνει τόσο τραγική· η γενοκτονία είναι η ιδέα του πώς να έχεις το τέλειο έγκλημα. Με άλλα λόγια, η γενοκτονία προσπαθεί εξ αρχής να αποδείξει πως δεν ήταν γενοκτονία για να μην μπορούν τα θύματα να αντιδράσουν.
Είναι αναμενόμενο ότι ο δράστης θα αρνηθεί τη γενοκτονία αλλά το πιο επικίνδυνο είναι πως υπάρχουν άτομα που μιλούν για σφαγές αντί για γενοκτονία, για συνωστισμό αντί για καταστροφή, παραλείποντας την ιστορική αλήθεια. Όλοι αυτοί αλλά και άλλοι κεμαλολάγνοι και ισλαμολάγνοι θα έπρεπε ήδη να είναι στον κάλαθο της πολιτικής ιστορίας, καθώς με τις πράξεις τους διογκώνουν και διαιωνίζουν τα προβλήματα. Βλέπουμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται ενάντια των Κούρδων αυτή τη φορά, σε όλη την νοτιοανατολική Τουρκία αλλά και στη Συρία. Θέλουμε να θυμίσουμε, όμως, στην Τουρκία και στους «δικούς» μας προαναφερθέντες πως και μόνο η ύπαρξη σήμερα των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ποντίων είναι μια ήττα των γενοκτόνων σηματοδοτώντας πως δεν έκαναν σωστά την δουλειά τους και πως η ιστορική δικαίωση θα έρθει από τα εκατομμύρια ανιδιοτελών στρατιωτών.
Η γενοκτονία των ποντίων θα έπρεπε να είναι μείζον ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής των κρατών του ελληνισμού, όχι από εθνικισμό αλλά από ανθρωπισμό. Η Ευρώπη έχει ίδιον συμφέρον στο να επικρατήσει η ανθρωπιά και η αδελφοσύνη ενάντια στον σκοταδισμό και τον σωβινισμό. Πρέπει να κατανοήσουν πως δεν υπάρχει κυπριακό πρόβλημα, κουρδικό πρόβλημα, πρόβλημα στο Αγαίο, στη Θράκη, στο Αφρίν, πρόβλημα γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ποντίων. Το μόνο πρόβλημα είναι το τουρκικό πρόβλημα και όσο πιο γρήγορα το κατανοήσει η διεθνής κοινότητα (πάντα με την συμβολή μας στη βάση συμφερόντων) τόσο το καλύτερο για την ανθρωπότητα. Ο λαός θα πρέπει να προοδεύει μέσω της ιστορικής γνώσης και όχι μέσω της απόκρυψης της αλήθειας, ιδίως όταν αυτή αναφέρεται σε ανοιχτές ιστορικές πληγές. Συνεπώς, η απόκρυψη της αλήθειας, πέρα από σκοταδιστική, αντιφιλελεύθερη και ελιτίστικη πρακτική, δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε την ειρήνη ούτε τη μη επανάληψη της Ιστορίας, παρά μόνο συμβάλλει στην περιθωριοποίηση της μνήμης μέρους του Ελληνικού λαού (των Ποντίων) καθώς και στην παραχάραξη της Ελληνικής Ιστορίας.
Η 19η Μαΐου ορίστηκε από τη βουλή των Ελλήνων ως η Ημέρα Μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου καθώς αυτή την μέρα το 1919 άρχισε η δεύτερη και σκληρότερη φάση της γενοκτονίας με την αποβίβαση του γενοκτόνου Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα. Όπως πρότεινε και ο κ. Μιχάλης Χαραλαμπίδης, ο οποίος πρωτοστάτησε μαζί με τον ακαδημαϊκό Κωνσταντίνο Φωτιάδη για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων στην ελληνική βουλή, στις 19 Μαΐου 2019 στα 100 χρόνια δηλαδή μετά την γενοκτονία να γίνει μια παγκόσμια ημερίδα αιμοδοσίας στον Μαραθώνα που θα στείλει σε όλο τον πλανήτη πολλαπλούς συμβολισμούς. Αυτό θα συμβολίζει πως οι γενοκτονημένοι λαοί δεν ζητούν το αίμα τους πίσω ως μέσο εκδίκησης, αλλά δίνουν το αίμα τους για τους συνανθρώπους τους.
Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
