Λονδίνο, 8 Απριλίου 2015,
Η Άγκυρα με την αποστολή του Μπαρμπαρός και των στρατιωτικών της φρεγατών στην ΑΟΖ της Κύπρου από τον περασμένο Οκτώβριο, παραβιάζοντας κατάφορα το δίκαιο της θάλασσας, στόχο είχε να περάσει το μήνυμα ότι δεν υπάρχει κράτος εντός της Κύπρου με κυριαρχικά δικαιώματα εντός των θαλάσσιων του ζωνών. Κατ’ επέκταση η συγκεκριμένη επιδίωξη συνδέεται, όχι μόνο με την υποβάθμιση της υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και με την μετατροπή του φυσικού αερίου από απόλυτο, αποκλειστικό και κατοχυρωμένο υπό το διεθνές δίκαιο κυριαρχικό δικαίωμα του κράτους μας, σε αντικείμενο διαπραγματεύσεων και άρα μη εκμεταλλεύσιμο χωρίς την έγκριση της Άγκυρας και των εγκάθετων της στα κατεχόμενα.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προ ολίγων ημερών τόνισε, πως η επιστροφή στις συνομιλίες «θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο θα αποκατασταθεί ο σεβασμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη». Έχοντας υπόψη το γεγονός ότι σεβασμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων ενός κράτους απορρέει από την αναγνώριση της κυριαρχίας του συγκεκριμένου κράτους, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι με την Άγκυρα να μην αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, δεν υπάρχει, ούτε αποκαταστάθηκε ο σεβασμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων του κράτους μας. Συνεπώς, η επιστροφή στις συνομιλίες εν μέσω εξαγγελιών περί σεβασμού των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου στην ΑΟΖ της προς δικαιολόγηση της άτακτης επιστροφής μας στις συνομιλίες, είναι ανυπόστατες και κυρίως τεκμήρια της αναξιοπιστίας του Προέδρου Αναστασιάδη και της κυβέρνησης.
Η επιστροφή στις συνομιλίες, όπως διακήρυττε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, μπορούσε να επέλθει μόνο με αποκατάσταση των πραγμάτων προ της διακοπής των συνομιλιών. Εκ του αποτελέσματος, παρά την αποχώρηση του Μπαρμπαρός, η τοποθέτηση του φυσικού μας πλούτου στο τραπέζι των συνομιλιών με την περίφημη δήλωση Αναστασιάδη τον Ιανουάριο αλλά και οι συνεχιζόμενες τουρκικές διακηρύξεις περί «εκπλιπούσας» Κυπριακής Δημοκρατίας και κατηγορίες περί μονομερών κινήσεων της πλευράς μας στα ενεργειακά, αποδεικνύουν ότι όχι μόνο δεν έχουν αρθεί οι λόγοι που οδήγησαν στην διακοπή των διαπραγματεύσεων αλλά και ότι υπερίσχυσαν οι τουρκικές απειλές, οδηγώντας την κυπριακή πολιτική ηγεσία στην αυτοαναίρεση της κυριαρχίας μας. Μετά από τόσες αμφιταλαντεύσεις και υποχωρήσειςσε θέματα αρχής στο Κυπριακό από την κυβέρνηση, διερωτόμαστε κατά πόσο μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο, στο βωμό των συνομιλιών, η κυπριακή κυβέρνηση να έδωσε ως αντάλλαγμα για την αποχώρηση του Μπαρμπαρός, την αναστολή του ενεργειακού προγράμματος του κράτους μας και την αποχώρηση της πλατφόρμας της ΕΝΙ.
Πίσω από την αποτυχία των εκάστοτε ηγεσιών του Ελληνισμού για επίτευξη δίκαιης λύσης στο Κυπριακό, αλλά και την απόφαση για επιστροφή στις συνομιλίες, κρύβεται η έλλειψη στοιχειώδους στρατηγικής. Και στην περίπτωση των παραβιάσεων των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, η έλλειψη συγκροτημένης αποτρεπτικής στρατηγικής ενάντια στις ηγεμονικές, νέο-οθωμανικές βλέψεις της Τουρκίας. Ως εκ τούτου διερωτόμαστε:
1) Εφόσον η Τουρκία διά των παρανομιών της εντός της ΑΟΖ μας είχε κέρδος, και δη την μετατροπή των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας σε αντικείμενο διαπραγματεύσεων, ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα προβεί σε παρόμοιες κινήσεις στο μέλλον προς επίτευξη νέων επιδιώξεων της; Το βασικό δε ερώτημα που επιμένουν να αγνοούν οι κυβερνώντες είναι κατά πόσον αποτρέπεται ή ενθαρρύνεται η τουρκική επιθετικότητα με την συνεχιζόμενη αποδοχή των τουρκικών θέσεων.
2) Εφόσον δεν δημιουργήθηκαν οι συνθήκες αποτροπής νέων παραβιάσεων με έμπρακτη ενίσχυση της κυπριακής εθνοφρουράς, με εμβάθυνση των στρατιωτικών συμμαχιών με Ελλάδα, Ισραήλ, Αίγυπτο, με μετατροπή του διεθνούς παράγοντα σε μοχλό πίεσης προς την Τουρκία, τι προτίθεται να πράξει η κυβέρνηση σε περίπτωση νέου Μπαρμπαρός, ή ακόμα χειρότερα, εάν η Τουρκία επιλέξει να στείλει πλατφόρμα εξόρυξης στην ΑΟΖ μας;
3) Εφόσον οι διαπραγματεύσεις καθρεφτίζουν το ισοζύγιο δυνάμεως Κύπρου- Τουρκίας, σε τι λύση ελπίζουμε ότι θα οδηγήσουν, με σμπαραλιασμένους τους συντελεστές ισχύος της Κυπριακής Δημοκρατίας; Την επίτευξη βιώσιμης λύσης που θα ισοδυναμεί με απελευθέρωση και επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία ή την de jure διχοτόμηση του ενιαίου κράτους μας μέσω της επίτευξης του τουρκικού στόχου από το 1957, δηλαδή της επιβολής διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας στο νησί μας; Η μετατροπή του ψευδοκράτους σε ισότιμο συνιστών κρατίδιο ακυρώνει ή νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής; Θωρακίζει ή καταλύει την Κυπριακή Δημοκρατία;
Η πολιτική των συνομιλιών για χάρη των συνομιλιών, η εμμονή στον κατευνασμό της Άγκυρας εδώ και 40 χρόνια σταδιακά εδραιώνει τα τετελεσμένα της εισβολής, όχι επειδή αδυνατεί να οδηγήσει σε λύση ομοσπονδίας, αλλά διότι προβάλουμε με τις πράξεις μας ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής ως διακοινοτική διαμάχη, με τον ίδιο τρόπο που μετατρέπουμε τα κυριαρχικά δικαιώματα κράτους-μέλους της Ε.Ε. σε αντικείμενο διαπραγματεύσεων. Άλλωστε οι σημερινές ποντιοπιλατικές δηλώσεις του Άιντα περί «κρίσεως υδρογονανθράκων» αυτό καταδεικνύουν. Οι διακηρύξεις, περί οφέλους της Άγκυρας από τυχόν λύση, συνοψίζουν την αφελή, ανεδαφική προσέγγιση με την οποία οι πολιτικοί ταγοί αντιμετωπίζουν τον τουρκικό επεκτατισμό και τους στόχους του επί της Κύπρου, προσέγγιση με την οποία επιστρέφουμε σε συνομιλίες με στόχο όπως φαίνεται να αποενοχοποιήσουμε την Άγκυρα και να προσφέρουμε όσο δυνατόν περισσότερα «οφέλη» στο ισλαμοφασιστικό κράτος-ταραξία του Ερντογάν. Ο ρεαλισμός, με την γνήσια σημασία της λέξης, εν αντιθέσει με τον ραγιαδισμό που θολώνει τα μυαλά των κυβερνόντων, παραπέμπει όχι στην εστίαση στα οφέλη της λύσης για την Τουρκία, αλλά αντιθέτως στην πρόκληση κόστους στην Άγκυρα, λόγω της συνεχιζόμενης κατοχής των εδαφών μας, και στην χάραξη αποτρεπτικής στρατηγικής διά του πολλαπλασιασμού των συντελεστών ισχύος του κράτους μας, κάτι που δύναται να ισοζυγίσει την τουρκική ισχύ και να αντιστρέψει τα δεδομένα όπου η Κυπριακή Δημοκρατία ως ο ανίσχυρος θα υποκύπτει στις επιβολές της Τουρκίας στις συνομιλίες.
Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
