Λονδίνο 13 Μαρτίου 2015,
«Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά…». 5 Δεκεμβρίου 1955. Μια κόλλα χαρτί και μερικοί στίχοι αφημένοι πάνω σε ένα μαθητικό θρανείο γίνονται σύνθημα και ο Ευαγόρας προάγγελος της ελευθερίας. Η φωνή του Ευαγόρα αντηχεί από το 1ο Λύκειο Πάφου, στις βουνοκορφές του Μαχαιρά, ταξιδεύει σαν ωδή σε ολόκληρη τη μεγαλόνησο και στοιχειώνει κάθε κατακτητή που καταπατά την ιστορία αυτού του τόπου.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Ευαγόρας μπήκε μπροστά στον αγώνα δείχνοντας το δρόμο και στους υπόλοιπους. Η δράση του άρχισε πριν ακόμα αρχίσει ο αγώνας της ΕΟΚΑ. Το 1953 κατά τους εορτασμούς για τη στέψη της νυν βασίλισσας Ελισάβετ κατέβασε την αγγλική σημαία και πρωτοστάτησε σε μεγάλη διαδήλωση η οποία ανάγκασε τους Άγγλους στην πρώτη τους ήττα ματαιώνοντας τους εορτασμούς στην Πάφο. Η ίδιαβασίλισσα έμελλε να γίνει ο ηθικός αυτουργός στη δολοφονία δια απαγχονισμού ενός ανήλικου παιδιού, πράξη για την οποία δεν έχει λογοδοτήσει έως σήμερα.
Ο Παλληκαρίδης συμμετείχε ενεργά σε διάφορες μαθητικές διαδηλώσεις από την πρώτη μέρα του αγώνα κατά της αγγλικής κατοχής. Αποτελούσε πάντα παράδειγμα δείχνοντας την αγάπη του προς την πατρίδα και ενθαρρύνοντας τους μαθητές οι οποίοι παράλληλα με τον ένοπλο αγώνα έβαζαν τη δική τους υπογραφή στην επανάσταση της ΕΟΚΑ.
Στις 18 Δεκεμβρίου, αφού εγκατέλειψε το σχολείο για να ενταχθεί στις ένοπλες τάξεις της ΕΟΚΑ, συνελήφθη από αγγλική περίπολο καθώς μετέφερε τρόφιμα και όπλα. Στη δίκη που ακολούθησε ο Ευαγόρας, έχοντας γνώση για το τι θα ακολουθούσε, δεν άφησε περιθώρια για την υπεράσπισή του και ανακοίνωσε αμετανόητα: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο».
Ακολούθησε μια παγκόσμια κατακραυγή με διάφορους διπλωμάτες, πολιτικούς και θρησκευτικούς αρχηγούς να προσπαθούν να ματαιώσουν την εκτέλεση, αλλά οι πολιτισμένοι κατά τ’ άλλα Άγγλοι, με εντολές εκ των άνωθεν προτίμησαν να δολοφονήσουν ένα 17χρονο λεβέντη οδηγώντας τον στην αγχόνη. Δεν τον ένοιαζε όμως τον Ευαγόρα. Είχε ήδη πάρει την απόφασή του. Να θυσιαστεί για την πατρίδα του. Προχώρησε στην αγχόνη με τον εθνικό ύμνο στα χείλη. Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο.
Ήταν μόλις 17 χρονών… ήθελαν με αυτή τους την πράξη να πνίξουν τον αγώνα τρομοκρατώντας τους Κύπριους αγωνιστές. Δεν υπολόγισαν όμως την Ελληνική ψυχή και η απάντηση ήρθε δια στόματος Ευαγόρα λίγο πριν ξεψυχήσει στην αγχόνη: «Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό ‘να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί»
Ο θάνατος του Ευαγόρα πείσμωσε τα ελληνικά νιάτα, τις ελληνικές ψυχές και έδωσε δύναμη στους αγωνιστές.
Σήμερα, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης ζει και στέκεται περήφανα απέναντι από το παλιό του σχολείο. Κρατώντας στο ένα χέρι το βιβλίο και στο άλλο το ντουφέκι, αναφωνεί τους στίχους του ποιήματός του που βρίσκονται χαραγμένοι πάνω στο άγαλμά του, συμβολίζοντας την υπογραφή του για την ελευθερία της Κύπρου μας. Στέκεται περήφανα αντάμα στη νεολαία και το μέλλον αυτού του τόπου για να τους θυμίσει το καθήκον τους. Να τους δείξει το δρόμο και να αναλογιστούν πόση ανδρεία χρειάζεται ένας συνομήλικός τους για να προβεί σε τέτοιες πράξεις ηρωισμού και αυταπάρνησης. Ο Ευαγόρας μας διδάσκει τη τιμιότητα, το ήθος, τον πατριωτισμό, την αγωνιστικότητα και τη θυσία. Μας διδάσκει ελληνικές αξίες οι οποίες μένουν ζωντανές και αδιάλλακτες μέσα από το πέρας των αιώνων και μας καλεί να γίνουμε συνεχιστές βαδίζοντας στον ίδιο δρόμο μαζί του. Χωρίς να παραστρατήσουμε, περήφανα και σταράτα, όπως έπραξε εκείνος, να πάμε κόντρα στα συμφέροντα και να παραμείνουμε σταθεροί στις αξίες, στα ιδεώδη και τα ιδανικά μας. Με λίγα λόγια, να παραμείνουμε Έλληνες.
Τα λόγια είναι φτωχά αλλά και περιττά για να περιγράψουν την τόλμη και την ανδρεία που επέδειξε ο Βαγόρας, ένα 17χρονο παλληκάρι που έμελλε να γίνει σύμβολο του αγώνα. Ο μόνος τρόπος να νιώσουμε την πραγματική αξία της θυσίας του είναι να νιώσουμε τη φωνή του να ψιθυρίζει λόγια τα οποία ο ίδιος έγραψε, τα οποία απευθύνονται στον καθένα από εμάς ξεχωριστά.
«Γειά σας παλιοί συμμαθηταί. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί»
Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
