Στις 14 Αυγούστου 1974 αρχίζει η δεύτερη φάση της Τουρκικής εισβολής, ο «Αττίλας ΙΙ», δίνοντας συνέχεια στη βαρβαρότητα και τη θηριωδία της 20ης Ιουλίου.
Μετά το τέλος της πρώτης φάσης της εισβολής οι Εγγυήτριες Δυνάμεις ξεκίνησαν συνομιλίες στη Γενεύη, με τη συμμετοχή επίσης του Γλαύκου Κληρίδη και του δολοφόνου της ΤΜΤ, Ραούφ Ντεκτάς. Ο Κληρίδης πρότεινε επιστροφή στο Σύνταγμα του 1960 και επανέναρξη των δικοινοτικών συνομιλιών, κάτι που απορρίφθηκε από τον Τούρκο ΥΠΕΞ. Αντ’ αυτού εισηγήθηκε Δικοινοτικό Πολυζωνικό Ομόσπονδο κράτος όπου τα τουρκικά καντόνια θα κάλυπταν το 34% του νησιού. Ο Ντεκτάς πρότεινε Διζωνικό Δικοινοτικό Ομόσπονδο Κράτος, όπου επίσης οι Τουρκοκύπριοι θα έλεγχαν το 34% των κυπριακών εδαφών. Μετά από αυτές τις δύο προτάσεις, ακόμη διερωτόμαστε, πώς μπορούν οι Ελληνοκύπριοι υποστηρικτές μια Ομοσπονδιακής λύσης να μην βλέπουν ότι με μια τέτοια λύση εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Τουρκίας; Άξιο απορίας! Εκτός εάν βέβαια εθελοτυφλούνε…
Αφού οι συνομιλίες έπεσαν στο κενό, όπως είναι καταδικασμένες κάθε φορά να πέφτουν λόγω της αυταρχικότητας της δολοπλόκου Τουρκίας, ο τουρκικός στρατός ξεκίνησε το δεύτερο μέρος της τουρκικής εισβολής, έχοντας ήδη στο νησί 40.000 στρατό, 300 άρματα και 1000 οχήματα μεταφοράς.
Με την ανοχή του τότε Υπουργού Άμυνας της Ελλάδος Αβέρωφ και του Πρωθυπουργού Καραμανλή, ο οποίος είπε το, εις τους αιώνας των αιώνων προδοτικό, «Η Κύπρος κείται μακράν», δεν στάλθηκε άλλο στρατιωτικό ή έμψυχο υλικό στην Κύπρο προς υποστήριξη των υπό καταιγισμό πυρών αμυνόμενων στρατευμάτων της Εθνικής Φρουράς και της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου (ΕΛ.ΔΥ.Κ.). Έτσι, η Τουρκία καταλαμβάνει την Αμμόχωστο, την Καρπασία, την Μόρφου και το Βόρειο Τμήμα της Λευκωσίας, αφού πρώτα πέτυχε την αποκοπή των πιο πάνω περιοχών από την μέχρι τότε ελεύθερη νότια πλευρά του νησιού.
Οι τραγικές συνέπειες που έφεραν μαζί τους οι βάρβαροι είναι γνωστές ως επί το πλείστον. 3000+ Νεκροί. 200,000+ Πρόσφυγες, 500+ Εγκλωβισμένοι. 1619 Αγνοούμενοι. Αυτά έφερε μαζί της η εισβολή και τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε η Τουρκία. Τούτο προς τους εκάστοτε «συμπατριώτες» μας που ονειρεύονται Ελληνοτουρκική φιλία…
Και έκτοτε, η Λευκωσία παραμένει η τελευταία μοιρασμένη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Χιλιάδες πρόσφυγες στερούνται το δικαίωμα της ιδιοκτησίας στην ίδια τους τη χώρα ενώ μέχρι και σήμερα μαυροφορεμένες μητέρες, γυναίκες και παιδιά αναμένουν τους αγνοούμενους συγγενείς τους να επιστρέψουν ή έστω αναμένουν να μάθουν τι απέγιναν. Μα στις πλείστες των περιπτώσεων χάθηκε, δικαιολογημένα, σαν τους δικούς τους, η ελπίδα, περιμένοντας πλέον ένα μικρό κουτί με μερικές χοντρές Ελληνικές κοκκάλες.
Ως ΜΕΤΩΠΟ ΚΦΗΒ καταδικάζουμε τον τις πράξεις της Τουρκίας, τον Αττίλα Ι και ΙΙ, την παράνομη εισβολή και για 46 πλέον χρόνια την παράνομη κατοχή των εδαφών μας. Καταδικάζουμε επίσης την συνεχιζόμενη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Κυπριακού Ελληνισμού από την Τουρκία και απαιτούμε την τιμωρία της. Είναι καιρός η παγκόσμια κοινή γνώμη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, με σεβασμό προς όσους χάθηκαν, ούτως ώστε να καταδικάσει και να τιμωρήσει επιτέλους την Τουρκία.
Ευελπιστούμε όμως, ότι αυτός είναι ο τελευταίος Αύγουστος μακριά από τα σπίτια, τις θάλασσες και τα χωριά μας. Ευελπιστούμε τον επόμενο Αύγουστο να κυματίζει περήφανη η Γαλανόλευκη στο Μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα στην Καρπασία και να επιστρέφουμε πίσω στις πατρογονικές μας εστίες γονατιστοί από τάμα, μα περήφανοι και όχι όρθιοι ικέτες, σας πράττουν πολλοί «συμπατριώτες» μας διασχίζοντας καθημερινά τα οδοφράγματα της ντροπής.
Υ.Γ. Η ΚΥΠΡΟΣ ΔΕΝ ΚΕΙΤΑΙ ΜΑΚΡΑΝ. Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ!
Αυτή η κούκλα με το κομμένο χέρι,
που κρεμάστηκε στο παράθυρο
του γκρεμισμένου σπιτιού,
ποιο παιδάκι ήθελε ν’ αποχαιρετήσει,
σε ποιο παιδάκι σύρθηκε ως το παράθυρο
ν’ ανεμίσει το χέρι και της το ’κοψαν;
Κώστας Μόντης (Τουρκική εισβολή ΙΙ)
