Καταδίκη του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου

Λονδίνο, 15 Ιουλίου 2014

Σαν σήμερα, πριν από τέσσερις δεκαετίες, πραγματοποιείται το προδοτικό πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης Μακαρίου από τη Χούντα των Συνταγματαρχών η οποία από το 1967 κινήθηκε κατ’ επανάληψη εναντίον των εθνικών συμφερόντων του Ελληνισμού, σύμφωνα πάντοτε με τις υποδείξεις των εντολοδόχων της. Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 1974, έδωσε – μαζί με τις εκκλήσεις Μακαρίου από το βήμα του ΟΗΕ – τη συνταγματικά αμφισβητούμενη αφορμή που έψαχνε η Τουρκία για να εισβάλει στην Κύπρο πέντε μέρες αργότερα, με συνέπειες την βίαια εθνοκάθαρση του βορείου μέρος της νήσου και την παράνομη κατοχή του μέχρι και σήμερα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Χούντα πρόδιδε την Κύπρο, αφού το 1967 η «κυβέρνηση» των συνταγματαρχών απέσυρε την Ελληνική Μεραρχία (κάτι που και ο ίδιος ο Μακάριος επιθυμούσε, πλην όμως για διαφορετικούς λόγους), αφήνοντας έτσι το νησί ανοχύρωτο σε περίπτωση ξένης επέμβασης.

Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου το οποίο διενήργησε η Χούντα με συμμετοχή μονάδων της Εθνικής Φρουράς και μελών της ΕΟΚΑ Β’, αποτελεί μία από τις μελανότερες μέρες της σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου. Ο διχασμός που επικρατούσε εκείνη την εποχή παρακινούσε Έλληνες να σκοτώνουν Έλληνες, οι οποίοι τυφλωμένοι από μίσος δεν μπορούσαν να συλλάβουν το μέγεθος της καταστροφής που έπετο. Τραγικές φιγούρες της ημέρας εκείνης, εθνοφρουροί που εξαναγκάστηκαν να συμμετάσχουν στο πραξικόπημα για να μην εκτελεστούν και πέθαναν με τη ταμπέλα του «προδότη πραξικοπηματία», ενώ άλλοι που δεν έριξαν ούτε και μία σφαίρα, που κρύφτηκαν σε ξένες πρεσβείες και δεν συμμετείχαν σε καμία μάχη παρασημοφορήθηκαν ως «ήρωες» και γεμάτοι έπαρση αποπειράθηκαν και συνεχίζουν να προσπαθούν να μονοπωλήσουν λέξεις όπως «αντίσταση» και «δημοκρατία».

Το ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου από το πρώτο χρόνο ίδρυσης του καταδικάζει το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και την ξενοκίνητη Χούντα. Η περίοδος της βίας που προηγήθηκε του μαύρου εκείνου Ιουλίου και κατά την οποία Έλληνες της Κύπρου διώκονταν βάσει των πολιτικών τους πεποιθήσεων, η εισβολή του Αττίλα και ο διχασμός που προηγήθηκε αλλά και ακολούθησε, αποδεικνύουν πως το πραξικόπημα δεν ήταν ούτε λυτρωτική επανάσταση κατά της κυβέρνησης Μακαρίου, ούτε ο δρόμος για την πολυπόθητη ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά μια στημένη παράσταση με μόνο νικητή τα ξένα συμφέροντα και χαμένο τον κυπριακό λαό που ακόμα βιώνει τα δεινά της κατοχής η οποία χρόνο με το χρόνο εδραιώνεται. Σαν να μην έφτανε όμως αυτό, γινόμαστε ακόμη μάρτυρες ενός ψηφοθηρικού λαϊκισμού που σαράντα χρόνια μετά χρησιμοποιείται μεθοδευμένα από διάφορους κομματικούς σχηματισμούς, για να διχάσουν και ακολούθως να συσπειρώσουν ψηφοφόρους, διαχωρίζοντας το λαό σε «πραξικοπηματίες» και «δημοκρατικούς». Έφτασε ο καιρός να αντιληφθούν άπαντες πως το διαχρονικό φαινόμενο της εθνικής διχόνοιας δεν υπηρετεί αλλά πληγώνει το έθνος μας ενώ η διαιώνιση εμφυλιοπολεμικού κλίματος φράσσει το δρόμο προς την ενότητα, την πρόοδο και την διεκδίκηση του πολυπόθητου στόχου της απελευθέρωσης των κατεχόμενων εδαφών μας.