Πολυτεχνείο: ο αγώνας των φοιτητών

Λονδίνο, 17 Νοεμβρίου 2013

Ολοκληρώνονται, σήμερα, τέσσερις δεκαετίες από τα γεγονότα της εξέγερσης του πολυτεχνείου με το σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» να φαντάζει επίκαιρο όσο ποτέ, τόσο σε Ελλάδα όσο και στην Κύπρο. Το φθινόπωρο του 1973 οι φοιτητές στην Αθήνα, τόλμησαν να ορθώσουν το ανάστημα τους ενάντια στην δικτατορική χουντική κυβέρνηση οργανώνοντας την κατάληψη του Πολυτεχνείου Αθηνών στις 14 Νοεμβρίου. Η αποτυχία της αστυνομίας να διαλύσει τη κατάληψη στις 16 Νοεμβρίου και το συγκεντρωμένο πλήθος στο Πολυτεχνείο οδήγησε τον δικτάτορα Παπαδόπουλο να δώσει εντολή σε μονάδες του Ελληνικού στρατού να επέμβουν. Έτσι στις 17 Νοεμβρίου τεθωρακισμένο άρμα εισέβαλε στο χώρο του Πολυτεχνείου και ομάδες στρατιωτών και αστυνομικών κυνήγησαν και συνέλαβαν τους εξεγερμένους φοιτητές αρκετοί εκ των οποίων είτε τραυματίστηκαν είτε έχασαν τη ζωή τους.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου πρέπει να αποτελεί φάρο και πηγή έμπνευσης και δύναμης για όσους πραγματικά επιθυμούν την αληθινή δημοκρατία και ελευθερία. Την εξέγερση αυτή χαρακτήρισε η άρνηση προς τον συμβιβασμό, τον «ρεαλισμό» και την υποδούλωση όπως και κάθε άλλη εξέγερση των Ελλήνων ενάντια τους δυνάστες τους. Στοιχεία και έννοιες που οι σημερινοί πολιτικάντηδες, η αντίστοιχη «γενιά του Πολυτεχνείου» στην Κύπρο, καθώς και τα ιδεολογικά τους παιδιά θέλουν να μας εμφυτεύσουν ούτως ώστε να δεχθούμε το ξεπούλημα της πατρίδας μας είτε οικονομικό, είτε εθνικό μέσω του Διζωνικού Δικοινοτικού Ομοσπονδιακού εκτρώματος που προσπαθούν να εφαρμόσουν στη πατρίδα μας.

Μας απογοητεύει όμως το γεγονός πως τη συγκεκριμένη εξέγερση καπηλεύτηκαν άτομα και πολιτικοί χώροι για την πολιτική τουςανέλιξη και εδραίωση, υιοθετώντας ως «πνευματική κληρονομιά» τους τα γεγονότα εκείνου του μαύρου Νοεμβρίου. Πολλοί από αυτούς έχουν άλλωστε μερίδιο ευθύνης για την αναδόμηση του μεταπολιτευτικού Ελληνικού κράτους σε ένα δυσλειτουργικό μόρφωμα πλασματικής δημοκρατίας, ένα δίκτυο πελατειακών σχέσεων, ένα πηγάδι διαφθοράς, ηττοπάθειας, λαϊκισμού, πνευματικής και πολιτιστικής φτώχειας, ένα φρούριο εθνικού ενδοτισμού. Όλους δηλαδή τους παράγοντες που οδήγησαν στη σημερινή λυπηρή οικονομική, και όχι μόνο, αθλιότητα της Ελλάδας και βιάσαν το νόημα της σημερινής επετείου. Θεωρούμε λυπηρό το γεγονός πως ο χώρος της ευρύτερης αριστεράς, κατά κύριο λόγο, καπηλεύεται και μυθοποιεί τη συγκεκριμένη εξέγερση, για να αποκτήσει λόγο ύπαρξης ένεκα της απουσίας τους από τους εθνικούς αγώνες. Αυτά ακριβώς είναι και τα άτομα που ταυτόχρονα αμφισβητούν, δεν αναγνωρίζουν και μειώνουν άλλες παλλαϊκές εξεγέρσεις και εθνικούς αγώνες. Ηεθνομηδενιστική τους στάση πρέπει να προβληματίσει όλους τους σημερινούς πολίτες. Δεν μας παραξενεύει που όλοι αυτοί που μέχρι και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ υποβάθμισαν σε «ταξικό» (!), δεν αποδέχονται την έρευνα των ιστορικών γεγονότων του Πολυτεχνείου. Δεν μας παραξενεύει που δεν αποδέχονται καν να εξετάσουν αν όντως όλοι οι νεκροί του Πολυτεχνείου «έπεσαν» στο Πολυτεχνείο ή μερικοί ηρωοποιήθηκαν στα μπαλκόνια τους όπου τους βρήκαν αδέσποτες σφαίρες ή στους καναπέδες τους όπου απεβίωσαν από φυσικά αίτια με διαφορά μίας ημέρας από την καταστολή της εξέγερσης, απλά και μόνο επειδή ανήκαν στο χώρο της αριστεράς. Δεν τους ενδιαφέρει να εξετάσουν αν για 30 περίπου από τους «πεσόντες» δεν υπάρχουν καν στοιχεία που να αποδεικνύουν το χρόνο και τις συνθήκες του θανάτου τους . Αρνούνται ακόμη και να εξετάσουν τη σοβαρή πιθανότητα για υποκίνηση των γεγονότων από τον αρχιεχθρό τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ώστε να επέλθει η πολυπόθητη αλλαγή φρουράς στη Χούντα και η ολοκλήρωση του εγκλήματος εις βάρος της Κύπρου. Όλα αυτά καταδεικνύουν πως για αυτούς τα γεγονότα του Πολυτεχνείου δεν είναι μνημείο αντίστασης και δημοκρατίας αλλά μνημείο καπηλείας, παραχάραξηςτης ιστορίας και εθνομηδενισμού. Αποτελούν αφορμή για να βγαίνουν έξω στους δρόμους οι κουκουλοφόροι και να καταστρέφουν περιουσίες, να βεβηλώνουν μνημεία εθνικών αγώνων (επειδή στο στενό τους μυαλουδάκι κάθε τι εθνικό έχει συνδεθεί ποικιλοτρόπως με τη Χούντα, την «άρχουσα τάξη» και το «κεφάλαιο» και άρα πρέπει να ισοπεδωθεί) και να φωνάζουν εναντίον ενός συστήματος του οποίου αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι. Αυτοί σίγουρα δεν είναι και ούτε πρόκειται να γίνουνποτέ ιδιοκτήτες ενός αγώνα δημοκρατίας, ελευθερίας και εθνικής αντίστασης. Ενός αγώνα που ανήκει σε όλους τους Έλληνες, όπου και αν βρίσκονται.

Παρόλα αυτά, ως ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου εμπνεόμαστε από τη στάση των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Παραδειγματιζόμαστε από την αντίσταση του λαού στη πάνοπλη, βίαια και δικτατορική κυβέρνηση των συνταγματαρχών. Η άρνηση για συμβιβασμό με την εγκληματική κυβέρνηση που ξεπουλούσε Ελληνικό χώμα κατόπιν υποδείξεων του Λευκού Οίκου, αποτελεί φάρο στον δικό μας αγώνα. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι σήμερα η Ελλάδα και κυρίως η Κύπρος, διαθέτουν ψωμί, παιδεία ή ελευθερία και για αυτό ακριβώς το λόγο πρέπει να μείνουμε πιστοί στον αγώνα μας για χάραξη εθνικής πολιτικής σε όλα τα επίπεδα. Η 17η Νοεμβρίου μας υπενθυμίζει τη δύναμη που μπορεί να αποκτήσει η φοιτητιώσα νεολαία όταν απομακρυνθεί από τις κομματικές παρατάξεις που την ευνουχίζουν ιδεολογικά και συνασπιστεί για να διεκδικήσει και να χαράξει μια νέα πορείαγια το Έθνος.