Λονδίνο, 1 Οκτωβρίου 2013

Πενήντα τρία χρόνια ζωής γιορτάζει φέτος η καταρρέουσα Κυπριακή Δημοκρατία και η ημερομηνία της επίσημης επετείου (αντί της ημερομηνίας της επίσημης ανακήρυξης του ανεξάρτητου κράτους στις 16 Αυγούστου 1960), δεν μπορεί παρά να προκαλεί συναισθήματα ανάμεικτα. Η σημερινή επέτειος σηματοδοτεί την πρώτη και μοιραία υποχώρηση των Ελλήνων της Κύπρου που εν μία νυκτί, είδαν τον ένδοξο αγώνα της ΕΟΚΑ για απελευθέρωση, αυτοδιάθεση και ένωση μετά της μητρός Ελλάδος, να μετατρέπεται σε κατ’ όνομαν ανεξαρτησία, αποκλεισμό της αυτοδιάθεσης και απελευθέρωση πλην φυσικά των περιοχών που οι αποικιοκράτες κράτησαν για λάφυρα. Μία ανεξαρτησία που τότε, όπως και η ομοσπονδία σήμερα, πρώτα συμφωνήθηκε πίσω από κλειστές πόρτες και μετά επιβλήθηκε ως «εθνικός στόχος». Μία ανεξαρτησία κουτσουρεμένη, με εγγυήτριες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της αφυπνισμένης εκ των Βρετανών Τουρκίας και του ίδιου του Βρετανού δυνάστη που για δεκαετίες πασχίζαμε να διώξουμε. Ένα κράτος αντι-δημοκρατικό, με άνιση κατανομή δικαιωμάτων, υποχρεώσεων και εξουσιών στη βάση φυλετικών διαχωρισμών. Ένα κράτος με ένα σύνταγμα άκαμπτο, δυσλειτουργικό και έντονα ρατσιστικό, που αποτέλεσε τη ρίζα του ζιζανίου της δικοινοτικότητας, που έκτοτε υποβαθμίζει τις δίκαιες αξιώσεις των Ελλήνων της Κύπρου σε «ελληνοκυπριακά»/κοινοτικά καυγαδάκια με τους υπόλοιπους ιθαγενείς, τους αναβαθμισμένους από θρησκευτική σε εθνική μειονότητα, «τουρκοκυπρίους».

Από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό – και αίμα – στο αυλάκι. Σήμερα η οικονομία είναι για δεύτερη φορά ισοπεδωμένη, το ηθικό σε παρακμή, η παιδεία διαβρωμένη, η συνείδηση λαβωμένη. Σκουριασμένοι θεσμοί, γρανάζια που δεν αγγίζουν το ένα το άλλο πλέον. Μα το κυριότερο, απάθεια και ανοχή απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα διεφθαρμένο, με αυτοκαταστροφικές τάσεις, δίχως εθνικό στόχο, δίχως εθνικό όραμα, που αναλώνεται σε επικοινωνιακό πόλεμο αντί να δείχνει τα επιχρυσωμένα δόντια του στον πραγματικό εχθρό που κείτεται πίσω από το συρματόπλεγμα. Ενδεικτικό των χαρακτηριστικών του πολιτικού συστήματος και το διάγγελμα του Προέδρου της Δημοκρατίας χθες το βράδυ. Ένα διάγγελμα με μετριοπάθεια που αγγίζει τα όρια της ηττοπάθειας. Ένα διάγγελμα στο οποίο η πλέον οδυνηρή υποχώρηση που κάναμε σε ολόκληρο τον 20ο αιώνα, ως Έλληνες της Κύπρου, επαναπροσδιορίστηκε – όπως πολλάκις και στο παρελθόν – ως «εθνική ανάγκη». Με αφορμή την επέτειο της εγκαθίδρυσης του κράτους του οποίου προεδρεύει, ο Ν. Αναστασιάδης επέλεξε να πλέξει το εγκώμιο της «εθνικής ανάγκης», που θα συνθλίβει το κράτος του για να το μετατρέψει ακολούθως σε νεκροζώντανο προτεκτοράτο του οποίου η φύση και η δομή ουδέποτε έλαβε λαϊκή έγκριση, ενώ το 2004 απορρίφθηκε στη μορφή του Σχεδίου Ανάν. Προτεκτοράτο πιο ρατσιστικό και πιο δυσλειτουργικό από το κράτος του ’60 που «ό,τι είχε να δώσει το έδωσε». Προτεκτοράτο, όμηρο ξεχωριστών εγγυήσεων, με συνέχιση της παρουσίας των αποικιοκρατών, εδραίωση και νομιμοποίηση της Τουρκικής κυριαρχίας στο Βορρά. Προτεκτοράτο αποστρατικοποιημένο, δίχως αποτρεπτική ισχύ και άρα δίχως διαπραγματευτικά χαρτιά, υπό τη μόνιμη επίβλεψη χιλιάδων κυανόκρανων των οποίων η «αξιοπιστία» είναι γνωστή σε όλους όσους υπηρέτησαν στα τιμημένα όπλα της Εθνικής Φρουράς ή ήταν αρκετά μεγάλοι για να θυμούνται τη στάση τους όταν Σολωμού και Ισαάκ δολοφονούνταν. Ένα προτεκτοράτο που εν τέλει θα δίνει, με τη δική μας υπογραφή πάντοτε, την πολυπόθητη από την πλευρά της Άγκυρας νομιμότητα, σε τυχόν αποσχιστική ενέργεια του αμιγώς τουρκικού κρατιδίου/πολιτείας ή όπως αλλιώς αποφασίσουν να ονομάσουν τις δύο ζώνες, που από το 1956 – αν όχι πιο πριν – πασχίζουν να χαράξουν Τούρκοι και Βρετανοί στην πατρίδα μας.

Για αυτούς τους λόγους, και για πολλούς άλλους, το ΜΕΤΩΠΟ αντιτάσσεται σε κάθε μορφή ομοσπονδίας (και της αόριστης «καλής» και της «κακής»). Αυτό όμως είναι γνωστό, το έχουμε άλλωστε επαναλάβει αναρίθμητες φορές. Η ουσία του ζητήματος έγκειται στο τί προσδιορίζουμε σήμερα, στην επέτειο της ανακήρυξης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως «εθνική ανάγκη». Και επειδή ο Πρόεδρος «έριξε το γάντι» στους αντι-ομοσπονδιακούς, που η νοθευμένη κεντρο-δεξιά αποκαλεί «απορριπτικούς» και «ακραίους» και η προδοτική αριστερά «φασίστες», για να καταθέσουν αντιπροτάσεις εμείς το αρπάζουμε. Ύψιστη ΕΘΝΙΚΗ ανάγκη για εμάς, 53 χρόνια μετά, είναι πρωτίστως η χάραξη μεσοπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου σχεδιασμού με πρώτο σταθμό την απαλλαγήαπό τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου και την αποβολή κάθε σκέψης για διαπραγμάτευση στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Είναι παράλογο να παρακαλούμε γονατιστοί για μία λύση που πάει κόντρα στα συμφέροντα του Ελληνισμού, όταν η άλλη πλευρά έχει καταπατήσει τα συμφωνηθέντα από το 1983 και σήμερα παζαρεύει για συνομοσπονδίες και διχοτόμηση. Είναι παράλογο σε μια εποχή που η Κύπρος αναβαθμίζεται γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά να επιθυμούμε να την υποβαθμίσουμε εφαρμόζοντας μία λύση, που σύμφωνα με πολλούς αναλυτές στέκεται εμπόδιο σε σχεδιασμούς υφιστάμενων και δυνητικών συμμάχων μας.

Εθνική ανάγκη, λοιπόν, βουτυροσπόνδυλοι φίλοι του ΔΗΣΥ αλλά και του ΑΚΕΛ, του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ, του ΕΥΡΩΚΟ και των Οικολόγων, δεν είναι η ομοσπονδία. Εθνική ανάγκη είναι πρωτίστως η διατήρηση της πρώτης γραμμής άμυνας που ονομάζεται Κυπριακή Δημοκρατία. Η διατηρήση αυτού του αναγνωρισμένου και κατοχυρωμένου αναχώματος που είναι ήδη μέλος σε πολλούς διεθνείς οργανισμούς. Απαλλαγμένοι λοιπόν από τα διζωνικά αδιέξοδα στα οποία μας εγκλώβισαν οι διαδοχικές σας συγκυβερνήσεις, πρέπει να προτάξουμε τη διατήρηση αυτού του ενιαίου κράτους καταθέτοντας πρόταση για ένα σύγχρονοσύνταγμα που θα ενσωματώνει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες που προνοεί το ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο δίχως παρεκκλίσεις, «για χάρη της λύσης». Πρέπει να απαιτήσουμε ένα κράτος που αντιμετωπίζει ισότιμα όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Ένα κράτος που θα εγγυάται το δικαίωμα του λαού του να ασκήσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης όποτε και όπως αυτός το θελήσει όπως προνοεί το διεθνές δίκαιο.

Πώς το πετυχαίνουμε; Με ανάδειξη των πλεονεκτημάτων που θα έχει για υφιστάμενους και δυνητικούς συμμάχους μια τέτοια μορφή λύσης, που πραγματικά θα ανταποκρίνεται στον 21ο αιώνα. Το πετυχαίνουμε με σύναψη όσο το δυνατόν περισσότερων στρατιωτικών συμμαχιών. Με αναβίωση του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, που το ίδιο το κυβερνών κόμμα είχε κάποτε δημιουργήσει, ώστε η Τουρκία να ξανακούσει Ελληνικούς κινητήρες στους ουρανούς μας. Με αίτηση για ένταξη σε ακόμη περισσότερους διεθνείς οργανισμούς ώστε να ενισχυθεί η διεθνής παρουσία μας. Με κινητοποίηση της διπλωματίας μας για ανάδειξη των προβλημάτων εφαρμογής της ΔΔΟ και της αποσταθεροποίησης που θα επιφέρει μια γεωπολιτική και γεωστρατηγική αναβάθμιση της Τουρκίας μέσα από μια τέτοια λύση. Τέλος αξιοποίηση του φυσικού αερίου, όχι ως μέρους της όποιας συμφωνίας για λύση, αλλά ως διαπραγματευτικό χαρτί στις επαφές μας με τρίτες χώρες των οποίων τα συμφέροντα πρέπει να ταυτιστούν με τα δικά μας.

Αυτά λοιπόν, αλλά και οποιαδήποτε πρόταση με ακόμη περισσότερες διεκδικήσεις, αποτελούν την ελάχιστη Εθνική ανάγκη. Οτιδήποτε λιγότερο δεν εξυπηρετεί καμία ανάγκη παρά το μετριασμό της έμφυτης βιολογικής ηττοπάθειας και την ικανοποίηση των συμφερόντων που καθοδηγούν τις αποφάσεις των κομματικών κύκλων. Ας σταματήσουμε λοιπόν να πανηγυρίζουμε υποκριτικά για την επέτειο 53 χρόνων «εθνικής ανάγκης» και συμβιβασμών και ας αρχίσουμε να διεκδικούμε με σοβαρότητα αυτά που δικαιούμαστε και αυτά που μας αξίζουν. Τίποτα λιγότερο.

Γραφείο Τύπου

ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου