Ανδρέας Παντελίδης
Γραμματέας Αποδήμων & Διεθνών Σχέσεων
13 Νοεμβρίου 2012
Οι κομματικοί μηχανισμοί, με τα γαλάζια ή κόκκινα προσωπεία τους, κρυμμένα πίσω από σημαίες και λάβαρα,
επιτυγχάνουν σε μεγάλο βαθμό να κρύψουν ή να υποβαθμίσουν την πραγματική συμφεροντολογική τους
ταυτότητα και τον αντιφατικό χαρακτήρα της ιδεολογίας τους. Τρανό παράδειγμα, το «εθνικόφρων» κόμμα του
Νίκου Αναστασιάδη το ΔΗΣΥ, ο σύμμαχος του στο Κυπριακό, το «κομμουνιστικό» ΑΚΕΛ αλλά και τα λεγόμενα
κόμματα του κέντρου που με τις ανήθικες συμμαχίες τους συντηρούν την ενδοτική πολιτική των δύο μεγάλων
κομμάτων.
Το ΔΗ.ΣΥ και ο Νίκος Αναστασιάδης, πίσω από τις Ελληνικές σημαίες, έχουν κρυμμένο το τρίχρωμο πανί που θα
γινόταν η σημαία την ομοσπονδιακής Κύπρου αν περνούσε το σχέδιο Ανάν και είναι έτοιμοι στην πρώτη ευκαιρία
που θα τους δοθεί να το βάλουν περήφανα στη θέση της γαλανόλευκης. Κάτω από τον πατριωτικό μανδύα και
την εξύμνηση του αγώνα της ΕΟΚΑ, κρύβεται ο ραγιαδισμός και η υποστήριξη μιας λύσης αντίθετης με τα ιδανικά
του αγώνα. Μιας λύσης που είναι αντιδημοκρατική ένεκα της σταθμισμένης ψήφου, ρατσιστική ένεκα του
γεωγραφικού διαχωρισμού των Κυπρίων βάσει εθνικότητας και μιας λύσης που εξυπηρετεί τα επεκτατικά και
ιμπεριαλιστικά σχέδια Τουρκίας και Βρετανίας. Οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ πολέμησαν για ένα απόλυτο ιδανικό, ένα
ιδανικό που δεν χωράει συμβιβασμούς και παραχωρήσεις. Την Ελευθερία. Και Ελευθερία δεν υπάρχει εκεί που η
ψήφος του Τούρκου έχει περισσότερο βάρος από την ψήφο του Έλληνα. Δεν υπάρχει εκεί που το δικαίωμα της
ελεύθερης διακίνησης και εγκατάστασης είναι περιορισμένο, εκεί όπου η κλοπή περιουσίας γίνεται νομίμως
αποδεκτή και ο κλέφτης μετατρέπεται σε νόμιμο «χρήστη». Ούτε εκεί όπου ο πρόσφυγας δεν μπορεί να
επιστρέψει και να ζήσει στο σπίτι του. Δεν υπάρχει εκεί που αφαιρείται το δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης από τον
λαό.
Η δε διπλοπροσωπία του άλλου υμνητή της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, του ΑΚΕΛ, δεν είναι καινούριο
φαινόμενο. Είναι το κόμμα που θεοποιεί επαναστάτες όπως τον Τσε Γκεβάρα, επαινεί αγώνες ξένων λαών για την
Ελευθερία τους αλλά όταν ήρθε η ώρα να πολεμήσει τον Άγγλο ιμπεριαλιστή και να σταθεί δίπλα στον υπόλοιπο
Κυπριακό Ελληνισμό στον αγώνα για Ένωση το 1955, αρκέστηκε στο να χαρακτηρίζει τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ
«τραμπούκους και ψευτοδιγενίδες» και να δακτυλοδείχνει τους αγωνιστές στους Άγγλους. Σήμερα, το ΑΚΕΛ, το
κόμμα που υποτίθεται εναντιώνεται στον ρατσισμό, το κόμμα που υποτίθεται αντιστέκεται στον ιμπεριαλισμό,
χέρι-χέρι με το ΔΗΣΥ οδηγούν την Κύπρο στο στόχο που η ιμπεριαλιστική Τουρκία έθεσε από το 1956 με τις ιδέες
Νιχάτ Ερίμ, που δεν είναι άλλος από την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Ενώ το συγκεκριμένο κόμμα
ασπάζεται τον κομμουνισμό, του οποίου η ιδεολογία βασίζεται στην ισότητα μεταξύ όλων των εθνικοτήτων, εν
τούτοις, φαίνεται πως είναι διατεθειμένο να δεχτεί ότι οι Τούρκοι της Κύπρου είναι ανώτερη φυλή από τους
Έλληνες της Κύπρου και έτσι θα πρέπει να έχουν ψήφο πιο ισχυρή από τους Έλληνες. Είναι αντιρατσιστές αλλά
δεν τους ενοχλεί η διζωνικότητα της λύσης που προνοεί οι Έλληνες να ζουν στο νότο και οι Τούρκοι στον βορρά.
Επίσης, ενώ αναθεματίζουν τον Χίτλερ και την ιδεολογία του, εντούτοις επαναφέρουν την άποψη του περί αμιγές
αίματος για να μας πείσουν πως δεν είμαστε Έλληνες. Το επιχείρημα τους είναι πως αφού πέρασαν τόσες
διαφορετικές φυλές από την Κύπρο, είναι αδύνατο να διατηρήσαμε τα Ελληνικά μας γονίδια και συνεπώς δεν
είμαστε Έλληνες. Δυστυχώς για τους εθνομηδενιστές νεοκυπρίους, η αντοχή του Ελληνικού μας πολιτισμού μέσα
από τα χρόνια και έχοντας να αντιμετωπίσει τόσους κατακτητές, είναι και η πιο τρανή απόδειξη της Ελληνικότητας
του νησιού. Γι’ αυτό και η προσπάθεια για δημιουργία «Κυπριακής εθνικής συνείδησης» που άρχισαν οι Άγγλοι
αποικιοκράτες και που ανέλαβε να συνεχίσουν το ΑΚΕΛ, είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Από την άλλη, τα μικρότερα κόμματα του «κεντρώου χώρου» ενώ διαχρονικά αρέσκονται στο να παρουσιάζουν
μια πιο διεκδικητική γραμμή στο
Κυπριακό, εντούτοις είναι τα κόμματα που με πρώτιστο στόχο την συμμετοχή τους στο παιχνίδι της εξουσίας,
καταλήγουν σε συμμαχίες με ΑΚΕΛ
και ΔΗΣΥ.
Τα ίδια κόμματα, αρνούνται να ξεφύγουν από τις αλυσίδες της πολιτικής της Διζωνικής Δικοινοτικής
ομοσπονδίας και αρκούνται στο να χρησιμοποιούν αβέβαιους όρους όπως «ομοσπονδία με το σωστό
περιεχόμενο» με στόχο να ξεγελάσουν τον λαό. Το μεγάλο κόμμα του κέντρου, το ΔΗΚΟ, με τη συμμετοχή του
στην κυβέρνηση Χριστόφια και την άρνηση του να αποχωρήσει μετά τις τραγικές υποχωρήσεις που έγιναν στο
Κυπριακό, είναι συνένοχο στην κατηφορική πορεία που οδηγούμαστε από την ανικανότητα των κυβερνώντων.
Επιπλέον, η στροφή της ηγεσίας του ΔΗΚΟ προς τον Νίκο Αναστασιάδη για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές
υπογραμμίζει το γεγονός ότι στο βωμό της καρέκλας και της εξουσίας, τα κόμματα θυσιάζουν αρχές και ιδεολογία.Συχνά επικαλούνται τον Τάσσο Παπαδόπουλο και το ΟΧΙ του 2004 για να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους
αλλά δεν έχουν ενδoιασμούς στο να ενταφιάσουν το ΟΧΙ και την πολιτική του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας
υποστηρίζοντας Χριστόφια το 2008 και Αναστασιάδη το 2013.
Όσο ο Κύπριος ψηφοφόρος ζει με κομματικές παρωπίδες, θα παραμένει ένα πιόνι στα χέρια των κομμάτων στην
πορεία τους προς την εξουσία και στο ξεπούλημα της πατρίδας μας στην Τουρκία. Το
μόνο όπλο μας απέναντι στην υποκρισία των κομμάτων είναι η αυτόνομη κριτική σκέψη που θα μπορεί, μακριά
από κομματικούς πατριωτισμούς, να δίνει στον καθένα μας μια αληθινή εικόνα του τι εκπροσωπεί ο κάθε
πολιτικός και το κάθε κόμμα. Τότε μόνο θα μπορέσουμε να δούμε ξεκάθαρα ποιο είναι το συμφέρον της πατρίδας,
ακόμα και αν είναι αντίθετο με το συμφέρον του κόμματος. Απεγκλωβισμένοι από την ηττοπάθεια που
προσπαθούν να μας επιβάλουν οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες, πρέπει να πολεμήσουμε για τα δίκαια του λαού
μας και να συντρίψουμε το αντεθνικό κομματικό κατεστημένο. Το κομματικό κατεστημένο που ανέλαβε να ηγηθεί
ενός λαού εμβολιασμένου με αγωνιστικότητα και περηφάνια και τον κατέκλυσε με ηττοπάθεια και μοιρολατρία.
Είναι καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στους προγόνους αλλά και τους απογόνους μας. Να
θυμηθούμε την ιστορία του τόπου μας, να εμπνευστούμε από τις θυσίες των προγόνων μας και να
επαναχαράξουμε την πορεία προς την Απελευθέρωση.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο «Προπύργιο», 13/11/12
