Ανδρέας Παντελίδης
Αντιπρόεδρος ΜΕΤΩΠΟΥ Κ.Φ.Η.Β.
13 Νοεμβρίου 2013
Στο σημερινό ξεπεσμό του Ελληνικού Έθνους σίγουρα πρώτιστη ευθύνη φέρουν οι διαχρονικά ανθελληνικές πολιτικές ηγεσίες που μας περιβάλλουν. Όμως το καίριο ζήτημα που πρέπει να μας απασχολεί δεν είναι μόνο το να επιρρίπτουμε ευθύνες αλλά και το πώς ανατρέπουμε τη σημερινή κατάσταση και πώς μεταφέρουμε τα ηνία του μέλλοντος μας από τα χέρια των κυβερνώντων στα χέρια Εθνικά σκεπτόμενων Ελλήνων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχουν στην κοινωνία μας οι λίγοι και εκλεκτοί που θα μπορούσαν, τουλάχιστον με μεγαλύτερη επιτυχία από τους σημερινούς πολιτικούς, να επαναφέρουν Ελλάδα και Κύπρο στην σωστή πορεία. Το μεγαλύτερο εμπόδιο που αποτρέπει τους άξιους και προωθεί τους ανάξιους στην κατάληψη της πολιτικής εξουσίας δεν είναι άλλο από την από πολλού ευνουχισμένη, ως επί το πλείστον, Ελλαδική και Κυπριακή κοινωνία . Δεν μπορούμε να περιμένουμε σαν από μηχανής θεός να καταφτάσει μια σωστή κυβέρνηση και εθνικά σκεπτόμενοι πολιτικοί, παρά μόνο όταν εμείς, οι πολίτες των δύο Ελληνικών κρατών, τα κύτταρα του Έθνους, ξαναβρούμε την χαμένη μας ταυτότητα.
Το αποφασιστικό όπλο σε αυτή την προσπάθεια ανεύρεσης της χαμένης μας Ελληνικότητας και αναδιάρθρωσης της κοινωνίας δεν είναι άλλο από την παιδεία. Μιας παιδείας που δεν οφείλει μόνο να ριζώσει Εθνικά ιδανικά και ανησυχίες στους νέους, αλλά και να τους κάνει σωστούς ανθρώπους. Γιατί ένας σωστός άνθρωπος είναι και σωστός Έλληνας. Αρχικά οφείλουν οι εκπαιδευτικοί, των οποίων ο ρόλος είναι κρίσιμος στην πρόοδο της κοινωνίας και του έθνους, να αποβάλουν τον εγωκεντρισμό και εν μέρη το προσωπικό συμφέρον από τα μυαλά των μαθητών και να εδραιώσουν έννοιες όπως ο η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη και η ύπαρξη ιδανικών για τα οποία οφείλουμε να αγωνιζόμαστε . Δεν μπορεί από την πρώτη μέρα στο δημοτικό να προβάλλεται ως μοναδικός στόχος για ένα νέο η ακαδημαϊκή και μετέπειτα επαγγελματική του επιτυχία. Εμμέσως ενθαρρύνεται η προσωπική ανέλιξη ως σκοπός που αγιάζει οποιοδήποτε μέσο, ακόμα και αν αυτό λέγεται ρουσφέτι και αναξιοκρατία για παράδειγμα. Πρέπει επιτέλους οι νέοι να εμπεδώσουν ότι δεν έχουν την ευθύνη μόνο για την προσωπική τους επιτυχία. Έχουν ηθική ευθύνη απέναντι στον συνάνθρωπο τους, στον συμπατριώτη τους, στην πατρίδα και το έθνος. Ότι χωρίς ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατία δεν υπάρχει το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο να μπορέσει κάποιος να ζήσει.
Επιπλέον η παιδεία οφείλει να διαφωτίσει τους νέους ως προς την ιστορία μας. Ένας άνθρωπος χωρίς γνώση της ιστορίας του είναι άνθρωπος χαμένος, χωρίς ταυτότητα. Χωρίς να γνωρίζουμε το ένδοξο Ελληνικό παρελθόν, τις θυσίες και τους αγώνες που χρειάστηκαν για να οδηγηθούμε εκεί, θα παραμείνουμε ένας λαός που μοιρολογεί και περιμένει από τους άλλους να τον σώσουν. Τα λάθη του παρελθόντος πρέπει να γίνουν παραδείγματα προς αποφυγή και αφορμή για να πεισμώσουμε. Όπως είπε και ο Ίων Δραγούμης, « Το να νιώθης την καταγωγή σου, τη συνέχεια του εθνικού εγώ σου, την ιστορία, που σου κάνει συνειδητό, όσο και να είναι, το πέρασμα του έθνους σου μέσα στους αιώνες, τη γειτονιά σου με το εικοσιένα, με την τουρκοκρατία, με το βυζαντινό πολιτισμό, με τα έθιμα των πατέρων σου, με την σκέψη τους, με το κράτος τους, δεν είναι «προγονοπληξία», είναι απλή και καλή «προγονολατρεία», θύμηση των περασμένων, γνωρισμός με τον εαυτό σου. Και αυτή η προγονολατρεία πρέπει ναυρίσκεται, είναι η παράδοση η χρήσιμη.»
Επιτέλους, η ιστορία μας πρέπει να πάψει να χρησιμοποιείται από το διεφθαρμένο σύστημα και την εκάστοτε κυβέρνηση προς επιβολή της ηττοπάθειας και την δημιουργία κομματικών αντιπαραθέσεων. Δεν πρέπει να αγνοούμε το γεγονός ότι η παιδεία μπορεί να γίνει θύμα εκμετάλλευσης από τους κυβερνώντες και τα κόμματα, καταλήγοντας ως ο δούρειος ίππος του Ελληνισμού. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι επί καιρού Αγγλοκρατίας , οι Άγγλοι διείσδυσαν στην παιδεία μας με σκοπό την εμφύτευση της «Κυπριακής συνείδησης» που σκοπό είχε την κατατρόπωση του Ενωτικού κινήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί κύκλοι σήμερα, οι κύκλοι του «μα τζιαι εμείς εκάμαμεν πολλά» στοχεύουν στην παραχάραξη της ιστορίας και στην εξίσωση θύτη-θύματος με σκοπό βεβαίως την δημιουργία τύψεων, ηττοπάθειας και τελικώς την αποδοχή μειοδοτικών σχεδίων λύσης στο Κυπριακό τύπου Διζωνικής, Πολυπεριφερειακής και κάθε είδους ομοσπονδίας. Αν θέλουμε να ελπίζουμε πως οι νέοι του αύριο δεν θα γίνουν έρμαιο της προπαγάνδας του εκάστοτε πολιτικού και κόμματος, εάν θέλουμε η αυριανή γενιά Ελλήνων να απεγκλωβιστεί από κομματικούς πατριωτισμούς, οφείλουμε να τους μπολιάσουμε με την κριτική σκέψη και τον σεβασμό προς την αντίθετη άποψη. Μόνο έτσι θα μπορούν να να είναι πολίτες που συλλογούνται ελεύθερα και ακολούθως να μπορούν να ξεχωρίσουν πιο είναι το καλό της πατρίδας και ποιοι είναι ικανοί πολιτικοί που μπορούν να μας οδηγήσουν εκεί.
