Λάμπρος Γ. Καούλλας
Γραμματέας Αποδήμων & Διεθνών Σχέσεων
01 Οκτωβρίου 2009 *
Αυτό το άρθρο ούτε σκοπό έχει, ούτε την δυνατότητα έχει, να αναζητήσει, να κρίνει και να αποφανθεί για ποιους
λόγους κατέληξε η Κύπρος να μην αποτελεί γεωγραφική προέκταση του κατ’ εξοχήν έθνους-κράτους του
Ελληνισμού. Σκοπός του άρθρου είναι να επιστήσει, για μια ακόμη φορά, την σημασία της προστασίας και της
διαφύλαξης του κύρους και της διεθνούς νομικής υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το 1963 έλαβε χώρα το πρώτο πραξικόπημα κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας από την επιτελικά οργανωμένη
τουρκική ΤΜΤ, όπου οι φασίστες του Ραούφ Ντενκτάς έσπρωξαν τους Τουρκοκύπριους όπως αποσκιρτήσουν
από το κοινό ζυριχικό κράτος. Τα ομοσπονδιακά αυτά σχέδια των Τούρκων ήταν γνωστά από ανέκαθεν, όπως
γνωρίζουμε πολύ καλά από τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα και χάρτες του Foreign Office, τις εκθέσεις Νιχάτ
Ερίμ του 1957 και τις δημόσιες διακηρύξεις της Τουρκίας.
Με άλλα λόγια, το θνησιγενές κράτος της Ζυρίχης όδευε εκεί που το οδηγούσαν αυτοί που εντοίχισαν την
διχοτόμηση στα σαθρά του θεμέλια. Πιθανόν, μάλιστα, η νόμιμη διζωνική διχοτόμηση να επετυγχάνετο από τότε,
αφού αμέσως μετά την μεθοδευμένη Τουρκανταρσία, οι τ/κ θύλακες που είχαν σχηματιστεί αυτοανακηρύχθηκαν,
το 1964, σε παράνομη και ξεχωριστή «Τουρκοκυπριακή Ομοσπονδιακή Διοίκηση».
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος όμως πέτυχε τότε το ακατόρθωτο: Το Ψήφισμα 186 του Συμβουλίου Ασφαλείας του
ΟΗΕ αναγνώρισε την κυβέρνηση Μακαρίου ως τη μόνη νόμιμη αρχή επί της νήσου – το αποσκιρτησθέν
«κρατίδιο» (θύλακες) των Τ/κ θεωρούνταν παράνομο και έτσι μπήκε ένας ατσάλινος διεθνής φραγμός στα
διχοτομικά σχέδια Βρετανών και Τούρκων.
Το Ψήφισμα 186 θεμελίωσε την Κυπριακή Δημοκρατία όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Αν ο Αρχ. Μακάριος δεν
επετύχαινε εκείνο το ψήφισμα, ο Κυπριακός Ελληνισμός θα ευρίσκετο ίσως σε σε κατάσταση ομηρίας από τότε,
και κάποιος μπορεί να αντιληφθεί τι θα σήμαινε αυτό, αναλογιζόμενος πάντα τα διαχρονικά σχέδια της Τουρκίας.
Ως λαός και ως πολιτισμός θα είχαμε, μέχρι σήμερα, κιόλας «απορροφηθεί» κατά τα πρότυπα της (πρώην
αραβικής, νυν τουρκοποιημένης) συριακής Αλεξανδρέττας…
Από την επαύριον του Ψηφίσματος 186 το κυπριακό κράτος αντιμετώπισε δύο σοβαρούς κινδύνους: τους
«Ενωτικούς» και τους Διζωνικούς. Το ποιοι απάρτιζαν τους «Ενωτικούς» δεν είναι του παρόντος. Χρειάζονται
επίπονη κοινωνιολογική ανάλυση για να αναδειχθεί το πως γνήσιοι πατριώτες και αγνοί άνθρωποι του λαού
χειραγωγήθηκαν με τόσο ύπουλο τρόπο και χρησιμοποιήθηκαν ως ομάδες κρούσης, από στρατευμένες και
αργυρώνητες ηγεσίες, οι οποίες με πρόσχημα την Ένωση, απαιτούσαν πάση θυσία την διάλυση του κυπριακού
κράτους, «αδιαφορώντας» για τον ορατό κίνδυνο της τουρκικής εισβολής.
Δυστυχώς όλοι οι «ενωτικοί» αγώνες από το 1967 μέχρι το 1974 (τη εξαιρέση, μάλλον, του ΔΕΚ) ήταν
«πουλημένοι». Η απόσυρση της Μεραρχίας, η μυστική συμφωνία της Χούντας με την Τουρκία το 1971 στη Λισσαβόνα και οι στρατιωτική ατολμία των Ιωαννιδικών είναι τρανά παραδείγματα. Οι πολιτικές άλλωστε
διακηρύξεις και πράξεις τόσο της οκταήμερης πραξικοπηματικής κυβέρνησης (Ν. Σαμψών), όσο και του
μεταπραξικοπήματος (Γλ. Κληρίδης – Χ. Κίσσινγκερ), αποδεικνύουν πως ο αντικειμενικός σκοπός αυτών που
κατηύθηναν την χουντοδιαβρωμένη Εθνική Φρουρά και την ΕΟΚΑ-Β’ δεν ήταν η Ένωση με την Ελλάδα, αλλά το
τσάκισμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και η παροχή στην Τουρκία του προσχήματος για εισβολή.
Από την επομένη της αποφράδας 15ης Ιουλίου 1974, την σκυτάλη πήραν πλέον οι Διζωνικοί, οι οποίοι επιζητούν
να νομιμοποιήσουν τα εγκλήματα (επί του εδάφους) των «Ενωτικών» μέσω της ντενκτασικής Διζωνικής
Δικοινοτικής (Συν)Ομοσπονδίας, χρησιμοποιώντας τους τελευταίους μάλιστα και ως δικαιολογία!
Από τότε, με αλλεπάλληλες υποχωρήσεις και «γενναίες προσφορές» προς τους εκάστοτε Τ/κ πολιτικούς
αττιλάρχες και την Τουρκία, φτάσαμε ένα σκαλί πριν την αποδοχή της «διευθέτησης» του Κυπριακού μέσω μιας
συνταγματικής «συνεταιρικής» διχοτόμησης, όπως την απαίτησε το Foreign Office το 1956 και την οραματίστηκε
ο Συνταγματάρχης Παπαδόπουλος που, απευθυνόμενος στον Τούρκο Πρωθυπουργό Νιχάτ Ερίμ, μιλούσε για
«δύο κοινότητες που θα ζήσουν πλάι-πλάι».
Για να χαλυβδωθεί, λοιπόν, μια κοινή κυπριακή –και ατόφια δημοκρατική– κρατική συνείδηση, στα πλαίσια της
οποίας θα εξασφαλίζεται και η φυσική, πολιτική και πολιτισμική επιβίωση του Ελληνισμού στο νησί, πρέπει ο
λαός, ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής, να συνυπάρχει χωροχρονικά και οικονομικά. Όχι να προστίθενται τα
επιπλέον νομικά-συνταγματικά κωλύματα που προνοούν διχοτομικά σχέδια τύπου Ανάν, τα οποία θα μπορούν να
τύχουν σατανικής εκμετάλλευσης από φασιστικά-εξτρεμιστικά στοιχεία των δύο πλευρών, όπως έκανε η ΤΜΤ το
1964, αφαιρώντας μάλιστα τους μηχανισμούς ασφαλείας (Αστυνομία, Εθνική Φρουρά, Πολιτική Άμυνα) που μας
παρέχει η Κυπριακή Δημοκρατία.
* το άρθρο δημοσιεύθηκε στον “Φιλελεύθερο”, 04/10/2009 και “Προπύργιο”, 01/10/2009
