Στις 3 Μαρτίου 1957, περνάει στο πάνθεο των ηρώων ένας από τους αξιότερους Έλληνες της Κύπρου και ολόκληρου του Ελληνισμού. Ο Γρηγόρης Πιερή Αυξεντίου, με καταγωγή από την κατεχόμενη Λύση, γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1928 και υπηρέτησε ως Έφεδρος Ανθυπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού και Υπαρχηγός της ΕΟΚΑ. Αρνούμενος να παραδοθεί στους Βρετανούς αποικιοκράτες προτίμησε να θυσιαστεί και να παραμείνει αιώνια Αθάνατος στην μνήμη του κάθε Έλληνα, δείχνοντας τον δρόμο προς την λευτεριά. Ο Γληόρης μας γνώριζε πως της λευτεριάς το δέντρο πρέπει να ποτιστεί με θυσίες και αίμα για να ανθίσει.
Ο Γρηγόρης από μικρός έτρεφε στην καρδιά του τα πανάρχαια Ελληνικά ιδεώδη και είχε ως είδωλα τους ήρωες του 1821. Ο τεράστιος πόθος προς την Ελλάδα αλλά και για το μεγαλείο του Ελληνισμού και των ηρώων της τον οδήγησε στο να ενταχθεί στον Ελληνικό Στρατό. Επέστρεψε στην Κύπρο όπου και συντάχθηκε με τον αρχηγό της ΕΟΚΑ Γεώργιο Γρίβα Διγενή και έδωσε τον λόγο της Στρατιωτικής του Τιμής, στη θέση του καθιερωμένου όρκου της ΕΟΚΑ. Ο Αυξεντίου υιοθέτησε ψευδώνυμα όπως το «Ζήδρος», «Αίαντας», «Άρης» και έτσι οι Άγγλοι τον επικηρύσσουν με ποσό 250 λιρών κατά την πρώτη μέρα του ξεσηκωμού, το οποίο αργότερα έφτασε μέχρι τις 5000 λίρες.
Έτσι λοιπόν παίρνει και αυτός το αντάρτικο μονοπάτι στο βουνό αναλαμβάνοντας τις αντάρτικες ομάδες του Πενταδάκτυλου και μετ’ έπειτα, κατ’ εντολή του Αρχηγού, μεταφέρεται στην περιοχή της Πιτσιλιάς, όπου και ορίζεται τομεάρχης. Στις 11 Δεκεμβρίου 1955, κατά την θρυλική μάχη των Σπηλιών, ο Γρηγόρης αποδεικνύει τις εξαίρετες στρατιωτικές του ικανότητες παρασύροντας δυο φάλαγγες των Άγγλων στρατιωτών, που ανηφόριζαν προς τα κρησφύγετα, να συγκρουστούν μεταξύ τους. Τον Μάρτιο του 1956 θα παραμείνει για ένα διάστημα στο μοναστήρι του Μαχαιρά, όπου μεταμφιεσμένος ως καλόγερος θα υποδεχτεί και θα κεράσει τους Άγγλους στρατιώτες όταν μπήκαν στο μοναστήρι και έψαχναν κάποιον Γρηγόρη Αυξεντίου με το ψευδώνυμο “Ζήδρος”. Μέχρι το τέλος του 1956, θα παραμείνει στην περιοχή της Πιτσιλιάς στα σπίτια του Παπά-Χριστόδουλου στον Αγρό, όπου εκεί θα συναντηθεί με τον Κυριάκο Μάτση και τον Στυλιανό Λένα. Τα Χριστούγεννα του 1956 θα τα γιορτάσουν όλοι μαζί στον Αγρό και μετά θα χωρίσουν οι δρόμοι των Αγωνιστών για πάντα, αφού η προδοσία ήταν κοντά.
Ο εφιάλτης, ο αιώνιος εχθρός των Ελλήνων κατατρέχει τον Αυξεντίου, αναγκάζοντας τον να μετακινείται συνεχώς, από τον Αγρό στην Ζωοπηγή, στην Παπούτσα, στο Παλαιχώρι, στο Μαχαιρά, στον Αναλιόντα και έπειτα ξανά στον Μαχαιρά, όπου και έμελλε να γράψει σελίδες ηρωισμού, αντρείας και αυτοθυσίας. Και έτσι έρχεται η ηρωική μέρα, 3 Μαρτίου 1957, όπου Άγγλοι στρατιώτες περικύκλωσαν το κρησφύγετό του κοντά στον Μαχαιρά. Ο ίδιος αποφασισμένος, να μην πέσει ζωντανός στα χέρια των Άγγλων και αν χρειαστεί να θυσιαστεί, είπε επί λέξει στους συναγωνιστές του: “Μέχρι σήμερα μαθαίνατε πώς πολεμούν οι Έλληνες. Σήμερα θα μάθετε και πως πεθαίνουν”. Σε προτροπές των Άγγλων να παραδοθεί είχε μόνο μία απάντηση να δώσει, «Μολών Λαβέ». Οι Άγγλοι στρατιώτες, ανήμποροι και ανίκανοι να ξετρυπώσουν τον καλά οχυρωμένο στο κρησφύγετο Αυξεντίου και προς αποφυγή μιας νέας γελοιοποίησης εάν τους ξέφευγε, σκέπασαν το κρησφύγετο με βενζίνη, το πυρπόλησαν και έκαψαν ζωντανό τον Αυξεντίου, αφήνοντάς τον να λαμπαδιάζει μέχρι σήμερα σαν φωτεινό ορόσημο που δείχνει τον δρόμο προς την Λευτεριά.
Ως ΜΕΤΩΠΟ ΚΦΗΒ, είναι καθήκον μας να τον τιμούμε καθημερινά και να θυμόμαστε πως η θυσία του «Ζήδρου» αποτελεί μια από τις ηρωικότερες πράξεις του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα και δικαίως είναι χαραγμένη στα ιερότερα βιβλία της Ελληνικής Ιστορίας. Η αυτοθυσία και η αυταπάρνηση που επέδειξε ο Αυξεντίου αποτελούν φάρο στον δρόμο προς την πραγματική Λευτεριά. Ο Ζήδρος δεν έδωσε το αίμα του και την ζωή του, για ομοσπονδίες και συνεταιρικά κράτη, αλλά για να ζήσουν οι απόγονοί του, αφέντες των εαυτών τους, σε μια Κύπρο Ελεύθερη και Ελληνική.
«Στην εσχάτην ανάγκην θα αγωνιστώ και θα πεθάνω σαν Έλληνας,
αλλά ζωντανόν δεν θα με πιάσουν».
~ Γρηγόρης Αυξεντίου
ΖΗΤΩ Ο ΣΤΑΥΡΑΕΤΟΣ ΤΟΥ ΜΑΧΑΙΡΑ
Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
