Λονδίνο, 25 Ιανουαρίου 2022
Σαν σήμερα, περνάει στο πάνθεο τον Ηρώων ο Νίκος Γεωργίου στα κρατητήρια των Πλατρών , έπειτα από τα σκληρά βασανιστήρια του στέμματος.
Ο Νίκος Γεωργίου γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1918, στο Παλαιχώρι. Γαλουχημένος στα Εθνικά και Θρησκευτικά ιδανικά από νωρίς, ήταν μέλος της ΟΧΕΝ και της ΠΕΟΝ εννοώ ασχολείτο και με την βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική. Το 1955 εντάχθηκε στις ομάδες κρούσεως Λευκωσίας μαζί με τον Ιάκωβο Πατάτσο. Αρχικά λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, δεν είχε άμεση σχέση με τις εκτελέσεις, αλλά διατηρούσε κρύπτη στο καθαριστήριο του, στην οποία έκρυβε όπλα και πυρομαχικά. Επειδή στον αγώνα δεν έχει σημασία το πως προσφέρεις, φτάνει να το κάνεις.
Στις 16 Απριλίου 1956 οι Άγγλοι έκαναν έρευνα στο καθαριστήριο του. Κατάφερε να αποφύγει την σύλληψη αφού τους είχε πει πως θα πάει να φωνάξει δήθεν τον ιδιοκτήτη πριν να ανακαλύψουν τα κρυμμένα πυρομαχικά. Με την τιμή για το ‘κεφάλι’ του να έχει οριστεί στις 5.000 λίρες έφυγε για τα βουνά του Μαχαιρά όπου ενώθηκε με την ομάδα του Υπαρχηγού της ΕΟΚΑ , Γρηγόρη Αυξεντίου. Τον Αύγουστο του 1956, ο τομέας στον όποιο άνηκε είχε ήδη πλούσια δράση. Μετά από πληροφορίες των Βρετανών, ο Νίκος Γεώργίου συλλαμβάνεται τον Ιανουάριου του 1957 μαζί με τον Γεώργιο Μάτση και τον Αργύρη Καραδήμα. Μεταφέρονται στο κέντρο κράτησης των Πλατρών, όπου έμελλε να ήταν η τελευταία στάση του Ήρωα πριν αποχωρήσει για την αιωνιότητα.
Το μεγαλείο του Ήρωα φανερώνετε από την άρνηση του να ομολογήσει οποιοδήποτε μυστικό της οργάνωσης. Η γενναιότητα του Ήρωα και το ψυχικό του σθένος το οποίο τον βοήθησε στο να μην ομολογήσει, φανερώνετε από την μαρτυρία του Μιχαλάκη Μουστάκα ο οποίος ομολογεί «Θυμάμαι που του έβαζαν το κεφάλι μέσα στον κουβά με το νερό να τον πνίξουν, τον χτυπούσαν βάναυσα, τον έπιαναν απ’ το λαιμό. Του ζητούσαν πληροφορίες για τον Λένα, τον Αυξεντίου και για ένα όπλο Μπρέν. Εκείνος όμως σε ό,τι τον ρωτούσαν έδινε πάντα την ίδια απάντηση: ‘Ξέρω, αλλά δεν σας λέω!’. Ήταν ένας λεβέντης, ένας πραγματικός ήρωας»
Στις 25 Ιανουαρίου, ο Νίκος Γεωργίου αφήνει την τελευταία του πνοή, μετά από τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστη από βρετανούς στρατιώτες και τουρκοκύπριους.
«Από το διπλανό κελί όπου βρισκόμουν», μαρτυρεί ο Γεώργιος Μάτσης «είδα κάποιον από τους βασανιστές που κλότσησε στο κεφάλι το Νίκο Γεωργίου εκεί που τον βασάνιζαν και αμέσως το αίμα άρχισε να τρέχει από το στόμα του. Φτάνει, τον σκοτώσατε, τους φώναξα. Ο θάνατός του έγινε αιτία να σταματήσουν προσωρινά τα βασανιστήρια για όλους τους άλλους που είχαμε συλληφθεί από ολόκληρη την Πιτσιλιά».
Σαν η νέα γενία αυτού του τόπου, παρόλο που επιλέξαμε τον Ηνωμένο Βασίλειο ως τον προορισμό των σπουδών μας, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις βαναυσότητες που πέρασαν οι Έλληνες της Κύπρου από την Βρετανία. Η χώρα που μας κάνει δήθεν μαθήματα ισότητας και σεβασμού , πριν 67 χρόνια οδηγούσε παλικάρια στην αγχόνη μόνο και μόνο επειδή διεκδικούσαν αυτά που τους ανήκαν. Τα απάνθρωπα βασανιστήρια φυσικά και δεν έλειπαν από κανένα κρατητήριο. Που να υπολόγιζαν όμως, πως με ‘πίστην εις τον τίμιον αγώνα΄και με πίστην εις τον Θεό , υπάρχουν και ανθρώποι που δεν λυγίζουν. Υπάρχουν άνθρωποι που αψηφούν τον θάνατο εφόσον ξέρουν πως είναι ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσεις για να είναι ελεύθερα τα παιδία σου.
Σαν ΜΕΤΩΠΟ ΚΦΗΒ θυμόμαστε και τιμούμε τον Νίκο Γεωργίου ο οποίος δεν λύγισε ούτε λεπτό και παρέμεινε πιστός στον Όρκο του, των Αγώνα του αλλά και τους Συναγωνιστές του.
Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
