Σαν σήμερα, 25 Ιανουαρίου 1957, θυσιάζεται ο Νίκος Γεωργίου, στα κρατητήρια των Πλατρών έπειτα από βασανιστήρια.
Ο Γεωργίου γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1918, στο Παλαιχώρι. Ασχολήθηκε με την βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική, με την τέχνη του επιπλοποιού και διατηρούσε καθαριστήριο στην Λευκωσία.
Ήταν μέλος της ΟΧΕΝ και της ΠΕΟΝ και μυήθηκε στην ΕΟΚΑ το 1954 συμμετέχοντας αρχικά στον τομέα των πληροφοριών. Στην συνέχεια εντάχθηκε στην ομάδα κρούσεως της Λευκωσίας μαζί με τον Ιάκωβο Πατάτσο. Στο καθαριστήριο του είχε μια κρύπτη την οποία χρησιμοποίησε για να κρύβει όπλα και πυρομαχικά κατά την διάρκεια του αγώνα. Όταν οι Άγγλοι ανακάλυψαν τα πυρομαχικά, ο αγωνιστής κατάφερε να διαφύγει προς τα βουνά, όπου και εντάχθηκε στην ομάδα του Αυξεντίου, ενώ επικηρύχθηκε και με το ποσό των 5000 λιρών.
Αργότερα, ο τομέας του Αυξεντίου χωρίστηκα σε τέσσερις υποτομείς, ο Νίκος Γεωργίου εντάχθηκε στον υποτομέα που δρούσε στο βόρειο τμήμα του τομέα και με κέντρο τα Λαγουδερά – Σαράντι. Συνελήφθη μαζί με τον Γεώργιο Μάτση και τον Αργύρη Καραδήμα τον Ιανουάριο του 1957, όταν οι βρετανοί μετά από πληροφορίες που είχαν, ανακάλυψαν τον κρησφύγετό τους στο χωριό Σαράντι. Μεταφέρθηκε μαζί με τον Μάτση στο κέντρο κράτησης των Πλατρών.
«Θυμάμαι που του έβαζαν το κεφάλι μέσα στον κουβά με το νερό να τον πνίξουν, τον χτυπούσαν βάναυσα, τον έπιαναν απ’ το λαιμό. Του ζητούσαν πληροφορίες για τον Λένα, τον Αυξεντίου και για ένα όπλο Μπρέν. Εκείνος όμως σε ό,τι τον ρωτούσαν έδινε πάντα την ίδια απάντηση: ‘Ξέρω, αλλά δεν σας λέω!’. Ήταν ένας λεβέντης, ένας πραγματικός ήρωας»
Μαρτυρία Μιχαλάκη Μουστάκα, συγκρατούμενου του αγωνιστή
Στις 25 Ιανουαρίου έμελλε να έρθει το τέλος του, μετά από φρικτά βασανιστήρια που υπέστη από βρετανούς στρατιώτες και τουρκοκυπρίους. Όπως μαρτυρούν οι συγκρατούμενοί του, Μιχαλάκης Μουστάκας και Γεώργιος Μάτσης, μούγκριζε από τον πόνο και έβγαζε αφρούς και αίμα από το στόμα του.
Παρά τα βασανιστήρια των εγγλέζων, ο Νίκος Γεωργίου όπως και πολλοί άλλοι αγωνιστές δεν μαρτύρησαν τα μυστικά της οργάνωσης. Ας αναλογιστούν οι πολιτικοί μας όταν μιλούν για ‘πιέσεις’, τι πέρασαν αυτοί οι αγωνιστές αλλά και τις αντοχές και το σθένος που είχαν. Ας αναλογιστούν πως παρά τα βασανιστήρια, αυτοί οι λεβέντες με πίστη στον Θεό και έχοντας ως πρώτο μέλημα τους την λευτεριά της Κύπρου και την Ένωση της με την Ελλάδα, δεν φοβήθηκαν ούτε τον ίδιο τον θάνατο.
Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
