Η Ελένη! Ποια Ελένη; Μια Ελένη…
Το όνομα Ελένη Τοπαλούδη πρέπει να μας στοιχειώνει γιατί είναι το ζωντανό παράδειγμα της αποτυχίας και της κατάντιας μας σαν λαός και σαν κοινωνία.
Το νήμα της ζωής της Ελένης κόπηκε βίαια, άδικα στις 28 Νοεμβρίου 2018 στη Ρόδο και πολύ πιθανόν η ιστορία της να μας ήταν για πάντα άγνωστη αν δεν ήταν για τον νοτιά που δεν έκανε τη χάρη στους δολοφόνους και βιαστές της και έφερε το πτώμα της άτυχης 19χρονης φοιτήτριας προς την ακτή, όπου και βρέθηκε από δύτες.
Γιατί άτυχη όμως; Γιατί εν έτη 2020 να θεωρείται τύχη αν μια νεαρή κοπέλα θα επιστρέψει σώα και αβλαβής στο σπίτι της; Γιατί εν έτη 2020 υπάρχουν “άντρες” που θεωρούν τις γυναίκες αντικείμενα – προσωπική τους ιδιοκτησία την οποία μπορούν να χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν, να τις κάνουν ότι θέλουν και μετά να τις πετάξουν σαν σκουπίδια από ένα γκρεμό στη θάλασσα γιατί έτσι θέλουν και μπορούν;
Οι συγγενείς του ενός από τους δυο δολοφόνους της Ελένης είναι κατα τη γνώμη μου το ίδιο ένοχοι με τον γιο και εγγονό τους αντίστοιχα. Όχι μόνο γιατί ψευδομαρτύρησαν για χάρη του, όχι μόνο γιατί πλήρωσαν ψυχιάτρους για να δημιουργήσουν πλαστά τεκμήρια για χάρη του, όχι μόνο γιατί έκαναν τα στραβά μάτια εκείνο το βράδυ, αλλά κυρίως για το τι άνθρωπο μεγάλωσαν και άφησαν ελεύθερο στην κοινωνία να βιάζει και να σκοτώνει γυναίκες “επειδή μπορεί”. Επειδή είναι “άντρας”. Επειδή έχει λεφτά. Επειδή για εκείνον δεν υπάρχουν συνέπειες. Επειδή πάντα θα βρεθεί μια λύση όσο δύσκολα και αν φαίνονται τα πράγματα. Επειδή ο μπαμπάς μπορεί. Σας αξίζουν “συγχαρητήρια”.
Όσο παραμένουμε με τις ίδιες ιδέες και αξίες τόσο πιο πολλά θύματα θα θρηνούμε. Οι βιαστές και δολοφόνοι της Ελένης καταδικάστηκαν, κρίθηκαν ένοχοι για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως και ομαδικό βιασμό χωρίς να αναγνωρίζεται κανένα ελαφρυντικό και τους επιβλήθηκαν ισόβια συν 15 χρόνια κάθειρξης, αντιστοίχως, στον καθένα. Ποιος μπορεί να βάλει τιμή στην ζωή μιας νεαρής φοιτήτριας που δεν είχε προλάβει καλά καλά να ανοίξει τα φτερά της; Ποιος μπορεί να βάλει τιμή στη ζωή οποιουδήποτε; Δυστυχώς ή ευτυχώς τα δικαστήρια και οι νομοθεσίες μπορούν.
Η απόφαση του δικαστηρίου όμως, αν και η επιβολή ήταν της πιο βαριάς δυνατής ποινής, δεν μας ικανοποιεί. Δεν μας ικανοποιεί γιατί ισόβια δυστυχώς δεν σημαίνει ισόβια. Οι δύο δολοφόνοι πολύ πιθανόν να έχουν και πάλι την ελευθερία τους πριν καλά καλά γίνουν 50 χρονών με πολλά χρόνια ακόμα μπροστά τους να συνεχίσουν την ζωή τους. Ίσως μια τροποποίηση στον Ποινικό Κώδικα, που να προσδώσει πέραν του τιμωρητικού χαρακτήρα της ποινής και αποτρεπτικό χαρακτήρα, να ήταν ικανή να μειώσει αυτές τις φρικαλεότητες στο ελάχιστο, με την μετατροπή του ισόβια στην απόλυτη έννοια της λέξης. Δηλαδή, όταν λέμε ισόβια δεσμά να είναι ισόβια. Ένα δικαίωμα που έκλεψαν άνανδρα από την Ελένη. Τίποτα και κανένας δεν φέρνει πίσω την Ελένη και όλες τις Ελένες που χάθηκαν άδικα στα χέρια κάποιου άνανδρου βιαστή και δολοφόνου. Γιατί οι άνδρες δεν είναι βιαστές. “Να είστε άνδρες με μπέσα, μην γίνεστε βιαστές”, φώναζε η μητέρα της Ελένης.
“Μην γίνεστε βιαστές”, γιατί βιαστής γίνεσαι, δεν γεννιέσαι. Το περιβάλλον σε συνδυασμό με την κουλτούρα είναι καταλυτικοί παράγοντες στην εξέλιξη του οποιουδήποτε, πόσο μάλλον κάποιου νέου που ακόμα μεγαλώνει. Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία, τότε όσο βαριές ποινές και να αποδίδει ένα δικαστήριο, θα είναι πάντα πολύ αργά. Γιατί, είτε μας αρέσει είτε όχι, η απόδοση “δικαιοσύνης” έρχεται πάντα μετά από την διάπραξη του εγκλήματος. Πολύ αργά για τα περισσότερα θύματα.
Οι ποινές των δικαστηρίων έχουν ως επί το πλείστον σκοπούς τιμωρίας των ενόχων. Ο κλήρος για αποφυγή κι’ άλλων στυγερών εγκλημάτων εις βάρος γυναικών πέφτει σε μας, σε όλους μας, στην συμπεριφορά μας, στα λόγια μας, στις πράξεις μας, στον τρόπο που θα μεγαλώσουν οι επόμενες γενιές. Βιαστές και δολοφόνοι θα υπάρχουν πάντα, όσο βαριές και αν είναι οι ποινές που μπορεί να επιβληθούν, όσο υπάρχουν άνδρες που βλέπουν τις γυναίκες σαν κατώτερα όντα που δεν αξίζουν ίσης μεταχείρισης με τους ίδιους και στα χέρια τους γίνονται “πρόβατα για σφαγή”.
Χλόη Αμερικάνου
Μέλος ΜΕΤΩΠΟΥ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
