«…Αλλά ζωντανόν δεν θα με πιάσουν…»
Λονδίνο, 3 Μαρτίου 2018
Στις 3 Μαρτίου 1957, το πάνθεο των ηρώων υποδέχεται ένα από τα αξιότερα τέκνα της Ελληνικής Κύπρου και συνάμα της Ελλάδος ολόκληρης. Ο Γρηγόρης Πιερή Αυξεντίου, εκ της κατεχόμενης σήμερα Λύσης, γεννημένος στις 22 Φεβρουαρίου 1928, Έφεδρος Ανθυπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού και Υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, αρνήθηκε πεισματικά να παραδοθεί στους Βρετανούς αποικιοκράτες και να πεθάνει για πάντα, αλλά προτίμησε να θυσιαστεί και να παραμείνει αιώνια Αθάνατος στην μνήμη του κάθε Έλληνα, δείχνοντας τον δρόμο προς την λευτεριά. Γνώριζε ο Γρηγόρης πως το δέντρο της λευτεριάς για να ανθίσει χρειάζεται να ποτιστεί με θυσίες και αίμα.
Ο Γληόρης, όπως τον αποκαλούσαν, από την παιδική του ηλικία έτρεφε στην καρδιά του τα πανάρχαια Ελληνικά ιδεώδη, επηρεασμένος από τους αγωνιστές του 1821. Ο πόθος του για της Ελλάδα τον οδηγεί να ενταχθεί στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού. Επιστρέφοντας στην Κύπρο, όπου το καζάνι του ξεσηκωμού είχε αρχίσει ήδη να κοχλάζει, δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχος στον αγώνα που θα ακολουθούσε και έτσι στις 20 Ιανουαρίου 1955 ο Αυξεντίου συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον αρχηγό της ΕΟΚΑ Γεώργιο Γρίβα-Διγενή και έδωσε τον λόγο της Στρατιωτικής του Τιμής, στη θέση του καθιερωμένου όρκου της ΕΟΚΑ. Ο «Ζήδρος», ο «Αίαντας», ο «Άρης» από την πρώτη κιόλας μέρα του ξεσηκωμού επικηρύσσεται από τους Βρετανούς με το ποσό των 250 λιρών, το οποίο αργότερα έφτασε τις 5000 λίρες.
Έτσι λοιπόν, ανεβαίνει αντάρτης στο βουνό, αρχικά αναλαμβάνοντας τις αντάρτικες ομάδες του Πενταδακτύλου και μετ’ έπειτα κατ’ εντολής του Αρχηγού μεταφέρεται μέσω της Κακοπετριάς στην περιοχή της Πιτσιλιάς, όπου και ορίζεται τομεάρχης. Στις 11 Δεκεμβρίου 1955 επέδειξε τις εξαίρετες στρατιωτικές του ικανότητες στην ιστορική μάχη των Σπηλιών, παρασύροντας δυο φάλαγγες των Άγγλων στρατιωτών, που ανηφόριζαν προς τα κρησφύγετα, να συγκρουστούν μεταξύ τους. Τον Μάρτιο του 1956 θα παραμείνει για ένα διάστημα στο μοναστήρι του Μαχαιρά, όπου μεταμφιεσμένος ως καλόγερος θα υποδεχτεί και θα κεράσει τους Άγγλους στρατιώτες όταν μπήκαν στο μοναστήρι και έψαχναν κάποιον Γρηγόρη Αυξεντίου με το ψευδώνυμο “Ζήδρος”.
Μέχρι το τέλος του 1956, θα παραμείνει στην περιοχή πιτσιλιάς στα σπίτια του Παπά-Χριστόδουλου στον Αγρό, όπου εκεί θα συναντηθεί με τον Κυριάκο Μάτση και τον Στυλιανό Λένα. Τα Χριστούγεννα του 1956 θα τα γιορτάσουν όλοι μαζί στον Αγρό και μετά θα χωρίσουν οι δρόμοι των Αγωνιστών αφού η προδοσία ήταν κοντά.
Ο εφιάλτης, ο αιώνιος εχθρός των Ελλήνων κατατρέχει τον Αυξεντίου, αναγκάζοντας τον να μετακινείται συνεχώς, από τον Αγρό στην Ζωοπηγή, στην Παπούτσα, στο Παλαιχώρι, στο Μαχαιρά, στον Αναλιόντα και έπειτα ξανά στον Μαχαιρά, όπου και έμελλε να γραψει σελίδες ηρωισμού, αντρείας και αυτοθυσίας.
Στις 3 Μαρτίου 1957, Άγγλοι στρατιώτες περικύκλωσαν το κρησφύγετό του κοντά στον Μαχαιρά. Ο ίδιος αποφασισμένος να μην πέσει ζωντανός στα χέρια των Άγγλων και αν χρειαστεί να θυσιαστεί είπε επί λέξη στους συναγωνιστές του: “Μέχρι σήμερα μαθαίνατε πώς πολεμούν οι Έλληνες. Σήμερα θα μάθετε και πως πεθαίνουν”. Σε προτροπές των Άγγλων να παραδοθεί είχε μόνο μία απάντηση να δώσει «Μολών Λαβέ». Οι Άγγλοι στρατιώτες, περιέλουσαν το κρησφύγετο με βενζίνη, το πυρπόλησαν και έκαψαν ζωντανό τον Αυξεντίου, αφήνοντάς τον να λαμπαδιάζει μέχρι σήμερα σαν φωτεινό ορόσημο που δείχνει τον δρόμο προς την Λευτεριά.
Η θυσία του Αυξεντίου αποδεικνύει πως η Λευτεριά αποκτάται με θυσίες. Μας δείχνει πως αξίζει να αγωνίζεσαι για το ιδανικό της Λευτεριάς και για την Ελλάδα, όσο, ουτοπικό και μη ρεαλιστικό κι αν φαντάζει στα μάτια των πολλών. Μας δίδαξε ο Γρηγόρης να μην σκύβουμε το κεφάλι στον εχθρό, να τον βλέπουμε κατάματα και να αγωνιζόμαστε.
Ο Αυξεντίου, ανέδειξε την ανεκτίμητη αξία της Λευτεριάς για την οποία αγωνίστηκε και θυσιάστηκε. Μια θυσία η οποία δε ξεχνιέται. Αντιθέτως, ενώσω η πατρίδα μας βρίσκεται υπό κατοχή γίνεται ολοένα και πιο επίκαιρη και μας υπενθυμίζει ότι η Λευτεριά και ο συμβιβασμός αποτελούν δύο διαφορετικές και ασύμβατες έννοιες. Με την ίδια λογική θεωρούμε αδιανόητο να γίνεται συζήτηση για ‘συμβιβασμό’ με αυτούς που εισέβαλαν, βίασαν και λεηλάτησαν την πατρίδα μας. Συμβιβασμό σε τι; Την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, την ΕΥΝΟΜΙΑ, τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;
Αυτές οι 3 λέξεις αποτελούν τους λόγους για τους οποίους ο Αυξεντίου προτίμησε να πεθάνει αντί να συμβιβαστεί. Αυτοί πρέπει να είναι και οι πυλώνες πάνω στους οποίους οφείλουμε να κτίσουμε το κράτος μας ούτως ώστε η «λύση» του συμβιβασμού να μετουσιωθεί σε πραγματική λύση του Κυπριακού και όχι μια διαπραγμάτευση μέσω της οποίας η Τουρκία δια της ισχύς της θα υπονομεύει και θα πλήττει τα δικαιώματα των Ελλήνων της Κύπρου.
Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου