Τα τελευταία χρόνια, ειδικότερα μετά από το κούρεμα καταθέσεων και την εφαρμογή του μνημονίου, είδαμε την οικονομία της Κύπρου να συρρικνώνεται. Βλέπουμε την κοινωνία να αλλάζει δραματικά και από την εποχή όπου οι περισσότεροι Κύπριοι ζούσαν σε γενικές γραμμές με άνεση να περνάμε σε μία νέα φάση όπου καταθέσεις κουρεύτηκαν, νέοι φεύγουν για να εργοδοτηθούν στο εξωτερικό, συντάξεις μειώνονται και η ανεργία εκτοξεύεται στα υψηλότερα σημεία της τελευταίας δεκαετίας. Λαμβάνοντας υπόψιν τα προαναφερθέντα θα ήταν λογικό ο μέσος πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας να ενδιαφερθεί ξανά για το Εθνικό ζήτημα που άφησε στην άκρη, αναζητώντας τα οικονομικά οφέλη στη λύση του Κυπριακού.
Τον τελευταίο καιρό, οι φανατικοί υποστηρικτές της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, παρουσιάζουν ως επιχείρημα την οικονομική ευμάρεια που θα επιφέρει στο νησί μας μια τέτοια λύση. Κάποιοι κρίνουν αυτή τη τακτική ανήθικη, προσωπικά όμως πιστεύω πως οτιδήποτε αποτελεί κίνητρο για την ενασχόληση του μέσου πολίτη για το Κυπριακό δεν μπορεί να είναι κακό, εφόσον βέβαια το κίνητρο δεν έχει σαν βάση το προσωπικό αλλά το συλλογικό κέρδος. Μπορεί όμως η εφαρμογή Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας να φέρει την «οικονομική έκρηξη» στο νησί; Τα πιο κάτω παραδείγματα και συγκρίσεις διάφορων καταστάσεων από ειδικούς, μας βοηθούν να καταλάβουμε αν τα περί «οικονομικής έκρηξης» ίστανται ή όχι.
Αρχικά να αναφέρουμε πως είναι ευρέως αποδεκτό ανάμεσα στους οικονομολόγους πως η δημοκρατικές χώρες μακροπρόθεσμα έχουν καλύτερες οικονομίες από τις πιο απολυταρχικές. Μπορεί βέβαια μια χώρα που οι αξιωματούχοι λειτουργούν απολυταρχικά να έχει ανεπτυγμένη οικονομία, αλλά βραχυπρόθεσμα. Μπορούμε να δούμε αυτή τη θεωρία στην πράξη, παίρνοντας ως παράδειγμα την Τουρκία και τη Γερμανία.
Η έλλειψη δημοκρατικότητας στον τρόπο που κυβερνάται η Τουρκία είναι δεδομένη. Το Economist Intelligence Unit αναδεικνύει αυτό το πρόβλημα μέσα από τον πίνακα αξιολόγησης της δημοκρατικότητας των κρατών, έλλειψη η οποία γίνεται αντιληπτή και χωρίς κάποιος να είναι πολιτικός επιστήμονας αφού ακούμε συχνά περιπτώσεις εξόντωσης αντιφρονούντων δημοσιογράφων και πολιτικών ή μαζικές δολοφονίες Κούρδων (ακόμα και πριν την ένταση της σύγκρουσης των δύο πλευρών). Η Τουρκία λοιπόν βρίσκεται στη θέση 98 και το πολίτευμα της κατατάσσεται στην κατηγορία των «υβριδικών πολιτευμάτων» (σ.σ. η Βόρειος Κορέα βρίσκεται στην θέση 167 στην κατηγορία των «αυταρχικών πολιτευμάτων»). Από την άλλη κατατάσσουν τη Γερμανία στην 13η θέση, αναδεικνύοντας την ως μία από τις δημοκρατικότερες χώρες.
Η διαφορά λοιπόν μεταξύ των δύο χωρών δεν έγκειται μόνο στην δημοκρατικότητα των πολιτευμάτων τους αλλά και στην οικονομία. Δημοκρατικότερο πολίτευμα συνεπάγεται σταθερότερη και συνεπώς μεγαλύτερη οικονομία. Βλέπουμε την ανεργία στη Γερμανία να ανέρχεται στο 5% (ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά στην Ευρώπη) και παράλληλα το χρηματιστήριο στην Τουρκία να σημειώνει κατακόρυφη πτώση μόνο σε 4 μέρες, τις περιβόητες ξένες επενδύσεις να κάνουν φτερά και την τουρκική λίρα να καταρρέει. Η οικονομία της Τουρκίας φαίνεται να είναι χτισμένη στην άμμο, στο υβριδικό πολίτευμά της, ενώ της Γερμανίας σε στέρεο έδαφος, στο δημοκρατικό πολίτευμά της.
Αφού λοιπόν έχουμε συγκρίνει δύο χώρες αντίθετες ως προς τη δημοκρατικότητά τους μπορούμε να δούμε και γιατί η αντιδημοκρατική Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, δεν θα επιφέρει οικονομική έκρηξη αλλά αντιθέτως θα βάλει το νησί σε δύσκολα μονοπάτια. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως η δημοκρατικότητα των χωρών δεν εξαρτάται από το πολιτειακό μοντέλο, αφού και η Γερμανία είναι ομοσπονδία με 16 πολιτείες όπως και η Ελβετία που φημίζεται για την οικονομία της. Συνεπώς το πρόβλημα στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία δεν έγκειται στο ότι είναι Ομοσπονδιακό μοντέλο αλλά επειδή από τη φύση της είναι αντιδημοκρατική και ρατσιστική.
Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι αντιδημοκρατική αφού προνοεί μεταξύ άλλων, περιορισμούς στο δικαίωμα εγκατάστασης (έγγραφο Η.Ε. που ορίζει την διζωνικότητα, S/21183), διακίνησης ακόμα και στο «δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι». Επίσης ο ρατσιστικός διαχωρισμός των πολιτών βάση εθνικότητας σε συνδυασμό με τον όρο της πολιτικής ισότητας που θα ορίζει πως ο αριθμός των Ε/κ και Τ/κ βουλευτών στη γερουσία θα πρέπει να είναι ίδιος, θα παγώνει «εύκολα» την οποιαδήποτε κυβερνητική διαδικασία και θα οδηγεί σε αδιέξοδα για ευνόητους λόγους. Είναι συνεπώς κατανοητό πως ένα κράτος με ελλείψεις δημοκρατικότητας θα έχει και έλλειψη «οικονομικής έκρηξης» όπως αναφέρουν οι υποστηριχτές της ΔΔΟ.
Όσοι περιμένουν επενδύσεις στην μετά τη ΔΔΟ εποχή θα πρέπει να προβληματιστούν. Ποιος επενδυτής θα ήταν πρόθυμος να επενδύσει σε μία χώρα όπου διαδικασίες όπως το δικαίωμα αρνησικυρίας θα παγώνουν το κράτος; Ποιος θα επενδύσει σε μία ασταθή χώρα αν οι δύο βουλές (οι οποίες θα λειτουργούν βάσει εθνικότητας) θα έρχονται συχνά σε ρήξη; Και κάτι ακόμα πιο σημαντικό, ποιος θα επενδύσει σε ένα ομοσπονδιακό κράτος με τάσεις διάσπασης;
Πέραν από την αντιδημοκρατικότητα της ΔΔΟ που δεν θα επιτρέψει μια σταθερή οικονομική πορεία στο νησί, υπάρχουν και άλλες πρόνοιες που θα επιβαρύνουν την οικονομία. Σε ένα νησί 9,251 τετραγωνικών χιλιομέτρων με λιγότερο από 1.5 εκατομμύριο πολίτες θα πρέπει να συντηρούνται 3 αστυνομικά σώματα (Ε/κ, Τ/κ και κεντρικό), τρεις κυβερνήσεις (Ε/κ, Τ/κ και κεντρική) 3 βουλές και πάει λέγοντας. Αυτός που θα συντηρεί βέβαια αυτές τις υπηρεσίες δεν θα είναι άλλος από τον φορολογούμενο πολίτη. Και εδώ δεν τελειώνει η κατρακύλα της οικονομίας, γιατί ένας Θεός ξέρει από πού θα βρει η κυβέρνηση να δανειστεί για να αποζημιώσει τους εκτοπισμένους που δε θα επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες.
Εν κατακλείδι η «οικονομική έκρηξη» που περιγράφουν τελευταία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν φαίνεται και τόσο ρεαλιστική. Σε καμία περίπτωση όμως δεν επιθυμούμε τη διχοτόμηση ή την παράταση της κατοχής ως λύση του Κυπριακού. Ο αντιομοσπονδιακός χώρος επιμένει στο ενιαίο κράτος ως βάση λύσης του Κυπριακού και μέσο απεγκλώβισης από την αντιδημοκρατική ΔΔΟ. Ο καθένας όμως έχει το δικαίωμα έκφρασης της άποψης του, και ο αντιομοσπονδιακός χώρος και οι πλέον φανατικοί υποστηρικτές της ΔΔΟ. Είναι βέβαια σημαντικό αμφότεροι να δίνουμε αποδείξεις στα όσα λέμε. Είναι σημαντική επίσης και η κριτική σκέψη και η νηφαλιότητα πριν πάρουμε την οποιαδήποτε απόφαση. Γι’ αυτό τις κενολογίες που μας φουσκώνουν τα μυαλά με το αμερικάνικο όνειρο σε οικονομία αραβικού κράτους ο αντιομοσπονδιακός χώρος θα πρέπει να αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζει και το γνωστό ψευδοδίλημμα «ομοσπονδία ή διχοτόμηση». Με έρευνα και αποδείξεις αλλά κυρίως συγκρατημένα και ώριμα.
Σπύρος Δημοσθένους
Αντιπρόεδρος Μετώπου Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
