Πώς είναι δυνατόν να ελπίζουμε για ένα καλύτερο μέλλον και μία ελεύθερη πατρίδα όταν οι νέοι της χώρας μας, που είναι τα πόδια αυτού του τόπου, αγνοούν τον καθημερινό κίνδυνο αφελληνισμού και τουρκοποίησης της Κύπρου και συμβάλουν ατομικά ή ομαδικά στην αυξάνουσα αδιαφορία της κοινωνίας σε σχέση με το μέλλον της νήσου; Πώς γίνεται να μεγαλώνεις σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα και να συμπεριφέρεσαι σαν να ζεις σε έναν ουτοπικό κόσμο, όταν η ίδια η καθημερινότητα προσπαθεί να σε αφυπνίσει και να σε σώσει από την αδράνεια; Πώς γίνεται να μην σε εξοργίζει το πανί που λερώνει τον Πενταδάκτυλο, πως μπορείς να μην αντιδράς στις καθημερινές προκλήσεις των Τούρκων σε βάρος μας;
Όσο περνούν τα χρόνια, με τις ηγεσίες του κυπριακού Ελληνισμού να αποτυγχάνουν να προσφέρουν ελπίδα στον λαό και με τους αξιωματούχους του κράτους να εμπλέκονται σε όλων των ειδών τα σκάνδαλα, η απάθεια της νεολαίας απέναντι στα κοινά αυξάνεται. Εντούτοις το πρόβλημα αυτό έχει τις ρίζες του και στην παιδεία, αφού στα σχολεία αποφεύγεται η ειδικότερη ανάλυση της ιστορίας της Κύπρου και του Ελληνισμού αλλά και η εκμάθηση της κριτικής σκέψης που θα οδηγήσει τους μελλοντικούς πολίτες και ψηφοφόρους στην σωστή επιλογή η οποία θα υπηρετεί το καλό της πατρίδας και του έθνους. Οφείλει η παιδεία μας να υπογραμμίζει και να εμπεδώνει στα μυαλά των νέων την αναγκαιότητα για ευσυνείδητους πολίτες με γνώση των καθηκόντων τους προς την πατρίδα.
Επιπλέον, η παραπλάνηση και η παραγωγή ειδήσεων με γνώμονα τις ιδεοληψίες του κάθε δημοσιογράφου από συγκεκριμένα ΜΜΕ βάζουν ένα ακόμα λιθαράκι στην αποστασιοποίηση του πολίτη και της νεολαίας από τα κοινά. Ιδίως όταν το κράτος εδώ και 37 χρόνια αδυνατεί να εξηγήσει στον λαό τι εστί διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, το βάρος πέφτει στα ΜΜΕ τα οποία όμως, αναλόγως του κομματικού χρωματισμού τους, προβάλλουν διαφορετική μια εικόνα για τη βάση λύσης που διαπραγματεύονται οι ηγέτες μας.
Ωστόσο, είναι καιρός να αντιληφθούμε το γεγονός ότι παρά τις τεραστίων διαστάσεων ευθύνες που αναλογούν στις εκάστοτε ηγεσίες μας για την κατάντια μας και στο κυπριακό και στην οικονομία, μερίδιο ευθύνης αναλογεί και σε εμάς, τους πολίτες που με την ψήφο μας δίνουμε συγχωροχάρτι στην διαφθορά και δικαίωμα σε ανάξιους πολιτικούς να ορίζουν τις τύχες και το μέλλον μας.Είναι τώρα που ο καθένας μας οφείλει να αναρωτηθεί τι μπορεί να κάνει για να προσφέρει σε αυτόν τον βασανισμένο τόπο και να συμβάλει στον απεγκλωβισμό μας από την κατηφορική πορεία που μας οδηγούν οι κρατούντες. Πώς μπορούμε να περιμένουμε από την διεθνή κοινότητα να δείξει ενδιαφέρον για αυτόν τον ξεχασμένο, ταλαιπωρημένο και χιλιοπατημένο τόπο, όταν εμείς οι ίδιοι ως λαός αδιαφορούμε για το ίδιο μας το μέλλον;
Το να γυρίσουμε την πλάτη στον κίνδυνο αποδεχόμενοι παθητικά τις ζυμώσεις των κομμάτων και των πολιτικών μας καθιστά συνένοχους των παραλείψεων και των αποφάσεων τους.
Δημήτρης Μύλης
Εκπρόσωπος Τύπου
