Λονδίνο, 1η Οκτωβρίου 2014,
Παρά το γεγονός ότι εδώ και 54 χρόνια, το κυπριακό κράτος γιορτάζει την 1η Οκτωβρίου ως την επίσημη επέτειο ανεξαρτησίας του, η Κυπριακή Δημοκρατία ποτέ δεν ήταν ανεξάρτητη. Οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, με τις οποίες επιβλήθηκε ένα δοτό σύνταγμαστον Κυπριακό λαό, αναβάθμισαν το στρατηγικό όπλο της Τουρκίας, δηλαδή την τουρκική μειονότητα, σε συγκυρίαρχη κοινότητα και δημιούργησαν ένα κράτος ρατσιστικό, αντιδημοκρατικό, εξαρτημένο από τις τουρκοβρετανικές προθέσεις και συμφέροντα. Το κυπριακό κράτος μέχρι τη χρονική στιγμή της τουρκανταρσίας, της αποχώρησης των Τούρκων της Κύπρου από την κυβέρνηση και το ψήφισμα 186 του Συμβουλίου Ασφαλείας, βρισκόταν ενώπιον τεράστιων αδιεξόδων, με αξιωματούχους, βουλευτές και δημοσίους υπαλλήλους εκλεγμένους και διορισμένους στη βάση φυλετικών κριτηρίων, και με τη λαϊκή βούληση του ελληνικού πληθυσμού να περιθωριοποιείται προς ικανοποίηση της τουρκικής μειονότητας του νησιού.
Η πιο λαμπρή σελίδα στην ιστορία της Κύπρου, ο ενωτικός-απελευθερωτικός αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. έλαβε τέλος με τις συμφωνίες Ζυρίχης που επικυρώθηκαν στο Λονδίνο στις 19 Φεβρουαρίου 1959. Η Τουρκία, μετά την τριμερή του Λονδίνου το 1955 και τις εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ το 1957, χάραξε συγκροτημένη στρατηγική την οποία ακολουθεί πιστά μέχρι σήμερα. Εντούτοις από ελληνικής πλευράς υπήρχε ένα τεράστιο κενό σε θέματα στρατηγικής, χωρίς την απαραίτητη συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών ηγεσιών Κύπρου και Ελλάδας, με αμφιταλαντεύσεις μεταξύ Ένωσης και ανεξαρτησίας και με το κόστος που επέφερε η ΕΟΚΑ στη Βρετανική αυτοκρατορία να μην τυγχάνει σωστής εκμετάλλευσης στο διπλωματικό επίπεδο.
Οι πιέσεις από την ηγεσία του μετεμφυλιακού Ελλαδικού κράτους, που τότε τελούσε υπό Βρετανική επιρροή, και ιδίως από τους Καραμανλή και Αβέρωφ για αποδοχή των συμφωνιών, παράλληλα με την έλλειψη πυγμής και σωστών χειρισμών από την πολιτική ηγεσία του κυπριακού Ελληνισμού, οδήγησαν στην αποδοχή μιας κουτσουρεμένης ανεξαρτησίας που καταργούσε το αναφαίρετο δικαίωμα του κυπριακού λαού στην αυτοδιάθεση, αγνοούσε την ελληνική ιστορία και χαρακτήρα της νήσου και άφηνε την Κύπρο έρμαιο της εγγυήτριας πλέον Τουρκίας. Οι συμφωνίες ποτέ δεν είχαν τη δημοκρατική νομιμοποίηση του κυπριακού λαού και το «νενικήκαμεν» του Μακαρίου δεν ανταποκρινόταν στα τετελεσμένα που δημιουργούσαν οι συμφωνίες. Η έλλειψη διορατικότητας, η αδυναμία αποκρυστάλλωσης των στόχων του εχθρού και ρεαλιστικής ερμηνείας των προνοιών των συμφωνιών, οδήγησαν στον εγκλωβισμό του κυπριακού λαού σε ένα σύνταγμα που κύριο στόχο είχε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την διχοτόμηση και να αποτρέψει την μόνη λύση που ανταποκρινόταν στο διεθνές δίκαιο και ήταν συμβατή με τις ιστορικές πραγματικότητες της Κύπρου, δηλαδή την Ένωση.
Οι προσπάθειες για αναθεώρηση του δυσλειτουργικού ζυριχικού συντάγματος το 1963 με τα 13 σημεία, προσέκρουσαν στον αμετάκλητο στόχο των Τούρκων της Κύπρου για διχοτόμηση, γεγονός που θα έπρεπε να έχει γίνει μάθημα στους θιασώτες της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας οι οποίοι αφελώς πιστεύουν πως μια ομοσπονδιακή λύση θα μπορούσε να αποτελέσει εξελικτική λύση που θα διορθωθεί σταδιακά. Ας μην ξεχνάμε ότι η τουρκανταρσία, με την οποία οι Τούρκοι της Κύπρου κλείστηκαν σε θύλακες, ήταν ο προπομπός του προκαθορισμένου τουρκικού στόχου για γεωγραφικό, διοικητικό και πληθυσμιακό διαχωρισμό της Κύπρου, ο οποίος έλαβε εν τέλει χώρα με την εισβολή του ’74 και δύναται να νομιμοποιηθεί μέσω της αποδοχής της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Ως ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου, υπογραμμίζουμε ξανά το γεγονός ότι το κυπριακό είναι πρωτίστως πρόβλημα καταπάτησης του αναφαίρετου δικαιώματος του κυπριακού λαού στην αυτοδιάθεση που εξελίχτηκε με την τουρκική εισβολή σε πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Η απαγόρευση άσκησης του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης (δικαίωμα που είναι κατοχυρωμένο στο Άρθρο 1, παράγραφος 2 του χάρτη του ΟΗΕ) ισούται με καταπάτηση της δημοκρατίας, δηλαδή του δικαιώματος ενός λαού στο σύνολο του να αποφασίζει για το μέλλον του. Όπως αποδείχτηκε με τις συμφωνίες του ‘60, ένα σύνταγμα που πρώτον, δεν ανταποκρίνεται στις ιστορικές πραγματικότητες της χώρας και δεύτερον δεν αντικατοπτρίζει την λαϊκή βούληση, είναι καταδικασμένο να έχει καταστροφικές συνέπειες. Κατά συνέπεια, η ομοσπονδιακή πολιτική που ακολουθείται στο Κυπριακό εδώ και 37 χρόνια, όχι μόνο δεν λαμβάνει τα μηνύματα από τα λάθη του παρελθόντος, αλλά οδηγεί την Κυπριακή Δημοκρατία στον γκρεμό αφού στοχεύει στη δημιουργία ενός τουρκικού προτεκτοράτου το οποίο δεν θα έχει ως βάση την λαϊκή βούληση του κυπριακού λαού αλλά τα τετελεσμένα της εισβολής, και που θα παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, τις δημοκρατικές αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα . Η πρόνοια για χωριστά δημοψηφίσματα στο κοινό ανακοινωθέν της 11ης Φεβρουαρίου 2014 ισούται με αποδοχή δύο χωριστών δικαιωμάτων στην αυτοδιάθεση και δύο χωριστών λαών, κάτι που στόχευαν οι Τούρκοι από το 1957 με τις εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ. Η διζωνικότητα και η δικοινοτικότητα με πολιτική ισότητα εδραιώνει και ενισχύει αντί να καταργεί τα υπερπρονόμια της τουρκικής μειονότητας, τα οποία ήταν μια από τις βασικές αιτίες αποτυχίας του συντάγματος του ’60, δημιουργεί πολίτες δύο κατηγοριών και ανισότητα κάτω από τον νόμο.
Η 1η Οκτωβρίου, δεν προσφέρεται για εορτασμούς αλλά για νηφάλια αυτοκριτική των χειρισμών της πλευράς μαςκατά τα 54 χρόνια ζωής της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι επιτακτική ανάγκη να απεγκλωβιστούμε από την εκ του αποτελέσματος αποτυχημένη πολιτική ομοσπονδίας, να σταματήσουμε να επιζητούμε λύσεις βασισμένες στα τετελεσμένα που επέβαλαν οι Τούρκοι με την εισβολή και να χαράξουμε στρατηγική η οποία να έχει μοναδικό στόχο την επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία, την κατάργηση κάθε ρατσιστικού, αντιδημοκρατικού και δυσλειτουργικού μηχανισμού που επιβλήθηκε μέσω του εκτρώματος της Ζυρίχης και εν τέλει την άσκηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης από τον κυπριακό λαό.
Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλέιου
