Ειρήνη Δράκου
Εκπρόσωπος University of Law
30 Μαΐου 2014
Έχει παρατηρηθεί πως η οικονομική κρίση πάντοτε επηρεάζει περισσότερο τις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις. Ο λαός μέσα σε ένα χρόνο περίπου, από την οδυνηρή εκείνη 16η Μαρτίου 2013, είδε τους μισθούς και τις συντάξεις να μειώνονται, επιδόματα όπως αυτά των πολυτέκνων να εξαφανίζονται, καθώς και τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής να «θυσιάζονται» στο βωμό μιας καλύτερης οικονομίας εν μία νυκτί.
Τη στιγμή που σε μια ολόκληρη Ευρώπη τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ασκούσαν κριτική για την απάνθρωπη πολιτική των Ευρωπαίων τραπεζιτών και μελών του Eurogroup, το Ευρωπαϊκό οικονομικό «καθεστώς» επέμενε στη σκληρή τιμωρία ενός απ’ των «κακομαθημένων παιδιών» του Νότου, κυρίως για παραδειγματισμό τον υπολοίπων. Εν τούτοις, προτού κανείς ρίξει το φταίξιμο αποκλειστικά στην Ευρωπαϊκή κοινότητα και τα ξένα συμφέροντα, οφείλει να αναλογιστεί και κάποιες άλλες συγκυρίες.
Tο να μην παραδεχτούμε τους λανθασμένους οικονομικούς χειρισμούς του κράτους και την ακόμα χειρότερη πολιτική μας θα ήταν παράλογο. Τα ερωτήματα όμως για τις σκληρές αυτές συνέπειες που ο λαός καλείται να αντιμετωπίσει παραμένουν.
Αν οι ριψοκίνδυνες επενδύσεις των μεγαλομετόχων και των τραπεζιτών όσον αφορά τα Ελληνικά ομόλογα επέφεραν κέρδη, οι μόνοι που θα ωφελούνταν θα ήταν αυτοί οι ίδιοι.
Πώς γίνεται λοιπόν οι καταθέτες να αναγκάζονται να καλύψουν τη ζημιά; Επιπλέον, η χρονική στιγμή της συγκεκριμένης πολιτικής δεν μπορεί παρά να γεμίσει υποψίες οποιονδήποτε ελεύθερα σκεπτόμενο πολίτη.
Μέσα σε ένα χρόνο, άγνωστες μέχρι τότε λέξεις όπως «μνημόνιο», «κούρεμα», «λιτότητα» και «ανάπτυξη» (ελπιδοφόρα λέξη μεν, απούσα από το κράτος δε) έκαναν αισθητή την παρουσία τους στην καθημερινότητα του λαού, ενώ ακόμα πιο εμφανές ήταν και συνεχίζει να είναι το αίσθημα απαισιοδοξίας και ηττοπάθειας στη νεολαία.
Πολλοί αναζητούν μια καλύτερη ευκαιρία στο εξωτερικό ενώ οι παλαιότερες γενιές καταβλήθηκαν από μια μιζέρια που δεν αφήνει πολλές ελπίδες για αποκατάσταση των νέων. Κάτω από αυτές τις οδυνηρές συνθήκες λοιπόν παρατηρείται και μια τεράστια προπαγάνδα από τα ΜΜΕ που παρουσιάζει τους διεθνείς οργανισμούς ως τη μόνη σανίδα σωτηρίας, νοουμένου ότι η Κύπρος ακολουθεί πιστά τις οδηγίες τους.
Το κακό σ’ αυτή τη προπαγάνδα βέβαια είναι ότι γινόμαστε μάρτυρες καθημερινού εκφοβισμού και ψυχολογικής τρομοκρατίας που οι πολιτικοί μας σπέρνουν μέσω των ΜΜΕ, αφού συνδέουν την οικονομική κρίση με το Κυπριακό πρόβλημα, προσπαθώντας έτσι να περάσουν στην αντίληψη του κόσμου τη λανθασμένη εντύπωση ότι η ΔΔΟ και η λύση «εξπρές» αποτελεί τη μόνη διέξοδο για επίλυση όλων των προβλημάτων του λαού, ακόμα και του οικονομικού.
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, ας επικεντρωθούμε όμως στη δήλωση του Μ. Παπαπέτρου στο δελτίο ειδήσεων ενός από τους μεγαλύτερους τηλεοπτικούς σταθμούς στις 6 Φεβρουαρίου 2014, όταν δήλωσε πως τυχόν διαφωνία του λαού με το Προσχέδιο Συνεργασίας των δύο πλευρών κι ένα καινούριο σχέδιο λύσης του Κυπριακού προβλήματος, θα αποφέρει χειρότερες συνέπειες στην οικονομία απ’ ότι το κούρεμα των καταθέσεων, υπονοώντας πως μόνο με τη ΔΔΟ θα σώσουμε την οικονομία μας.
Είναι βέβαια απορίας άξιον πως ο ίδιος άνθρωπος που δέκα χρόνια πριν στήριζε το προδοτικό Σχέδιο Ανάν, εμφανίζεται στην παρούσα χρονική στιγμή και τρομοκρατεί πάλι το λαό.
Είναι πραγματικά αδύνατον να αντιληφθεί κανείς πως εξισώνοντας την οικονομία της Κυπριακής Δημοκρατίας με αυτή του ψευδοκράτους ή πως με το να λάβει μερίδα του πληθυσμού πενιχρές και ελάχιστες αποζημιώσεις για τις περιουσίες τους στα κατεχόμενα θα καταφέρουμε να ξεπεράσουμε την κρίση.
Ο λαός μας έχει πληγεί δριμύτατα από τις συνέπειες της κρίσης όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο αλλά και σε κοινωνικό. Το βασικό όμως είναι να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας και να μην υποκύπτουμε στην πολιτική τρομοκρατία που μόνο ξένα συμφέροντα εξυπηρετεί.
Ένας τρομοκρατημένος λαός δεν μπορεί να σκεφτεί ούτε ελεύθερα ούτε αντικειμενικά κι εναπόκειται στη νεολαία να διατηρήσει το φρόνημά της υψηλό και τη σκέψη της ελεύθερη για να μπορέσει χωρίς κομματικές πιέσεις να αντιμετωπίσει τις δύσκολες συνθήκες που περιμένουν την πατρίδα μας.
Αν το μελλοντικό σχέδιο λύσης πραγματικά ωφελούσε τον λαό όπως υποστηρίζουν οι πολιτικοί μας, τότε η τρομοκρατία θα ήταν αχρείαστη και τα ΜΜΕ θα παρουσίαζαν αποκλειστικά τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας λύσεις χωρίς να ασκούν ψυχολογική πίεση στο λαό. Όπως έλεγαν και οι παππούδες μας «Ο φόος φέρνει κόλασην» (ή ομοσπονδία).
*To παρόν άρθρο αναδημοσιεύτηκε στο 17ο τεύχος του Προπυργίου
