Λονδίνο, 25 Μαρτίου 2014
Γιορτάζει – επισήμως – σήμερα ο απανταχού Ελληνισμός μία από τις λαμπρότερες στιγμές της ιστορίας του, όταν 368 χρόνια μετά την άλωση της Πόλης και σχεδόν τέσσερις αιώνες σκλαβιάς, επαναστάτησε ενάντια στους Τούρκους δυνάστες του. Η μακροχρόνια τουρκοκρατία των αβάσταχτων φορολογιών, των βίαιων εξισλαμισμών, των λεηλασιών και του παιδομαζώματος δεν κατάφερε να εξαλείψει τον Ελληνισμό ούτε να κάμψει τη λαχτάρα της λευτεριάς. Αντιθέτως ο ανυπόταχτος Ελληνισμός έδωσε μια μάχη άνιση αναδεικνύοντας την ανδρεία και την παλικαριά της αδούλωτης ελληνικής ψυχής. Σύσσωμο το Γένος, ψυχή τε και σώματι αγωνίστηκε, στην Αλαμάνα με τον Αθανάσιο Διάκο, στο Χάνι της Γραβιάς με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, στη Ρούμελη και τον Πειραιά με τον Καραϊσκάκη.
Από την τιτάνια προσπάθεια του Γένους το 1821 δεν θα μπορούσε φυσικά να απουσιάζει και ο κυπριακός Ελληνισμός που δίχως δεύτερη σκέψη, ύψωσε και αυτός το επαναστατικό του λάβαρο. Εκατοντάδες Κύπριοι μετέβηκαν εθελοντικά στην Ελλάδα και έχυσαν το αίμα τους στο πλευρό των αδελφών τους ενώ άλλοι συνέβαλαν τα μέγιστα για την συγκέντρωση και αποστολή εφοδίων. Η επανάσταση εντός Κύπρου καταπνίγηκε στο αίμα από τους Οθωμανούς, οι οποίοι για να προλάβουν τα χειρότερα εκτέλεσαν τον Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό, τρεις μητροπολίτες και εκατοντάδες προκρίτους. Ο πόθος όμως των Κυπρίων για λευτεριά όχι απλά δεν εξαφανίστηκε αλλά φούντωσε και κορυφώθηκε ένα περίπου αιώνα αργότερα με την εκδήλωση του παλλαϊκού αιτήματος για Ένωση με το Ελληνικό κράτος .
Μέσα από την Ελληνική Επανάσταση αναδείχθηκαν οι ηρωικές μορφές του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη, του Μπότσαρη, της Μπουμπουλίνας και τόσων άλλων, που μας δίδαξαν τι εστί αυταπάρνηση και αυτοθυσία και πως η λευτεριά δεν κερδίζεται δίχως θυσίες, υπομονή και πίστη στους εθνικούς στόχους. Πέρα από τις λαμπρές νίκες όμως, η όλη πορεία της επανάστασης, ανέδειξε και τα πάθη του Ελληνισμού, που σ’ολόκληρη την ιστορία του πάντοτε βρισκόταν αντιμέτωπος με προδότες και τυχοδιώκτες. Η ιδιοτέλεια ορισμένων προσωπικοτήτων, η απληστία ορισμένων κύκλων, η λαχτάρα για εξουσία και η αντιπάθειά τους προς το πρόσωπο των αγνών αγωνιστών τους οποίους έφτασαν στο σημείο να φυλακίσουν, οδήγησε την επανάσταση σε τέλμα και έσπειρε την διχόνοια μεταξύ των Ελλήνων, θέτοντας σε κίνδυνο το όλο εγχείρημα. Η δε αποδοχή δανείων από τη Μεγάλη Βρετανία και η σπατάλη των χρημάτων αυτών σε οτιδήποτε άλλο εκτός από οπλισμό και εφόδια, είναι μία ακόμη μελανή σελίδα στην ιστορία της Επανάστασης. Η επέμβαση των Μ. Δυνάμεων, που για δικούς τους λόγους επιθυμούσαν την ίδρυση ανεξάρτητου βασιλείου στην Ελλάδα, αποδείχτηκε σωτήρια αλλά ούτε αυτή στάθηκε ικανή να βάλει μυαλό σε όσους λίγα χρόνια αργότερα δολοφονούσαν τον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδος, τον Ιωάννη Καποδίστρια, που αφιέρωσε ολόκληρη του τη ζωή στην υπηρεσία του Έθνους.
Η Επανάσταση του 1821 μας γεμίζει με εθνική υπερηφάνεια και όπως κάθε μεγάλη στιγμή που χαράχτηκε στη συλλογική μνήμη του Ελληνισμού, από την αρχαία μέχρι και τη νεότερη ιστορία του, καθοδηγεί τη σκέψη και τους εθνικούς μας στόχους. Είναι αξιοσημείωτο πως κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, εμφανίστηκε -όπως και στην νεότερη ιστορία της Κύπρου – το δίλημμα μεταξύ «εφικτού» και «ευκταίου», με το «εφικτό» να αποτελεί τη μερική αυτονομία της Ελλάδας που θα την καθιστούσε εξαρτώμενη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και του «ευκταίου», την πλήρη ελευθερία της. Γνωρίζοντας πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, δεν μας προκαλεί εντύπωση που η «τουρκοπροσκυνημένη», όπως την προσδιόριζε ο Κολοκοτρώνης, ομάδα του «εφικτού» χαρακτήριζε τους υποστηριχτές του «ευκταίου» ως ρομαντικούς. Αντίστοιχο δίλημμα «εφικτού» αντιμετωπίζουμε και σήμερα με τους υποστηριχτές της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας στην Κύπρο, οι οποίοι θεωρούν πως αυτή είναι η μόνη λύση που μπορεί να επιτευχθεί, αγνοώντας τους κινδύνους που κρύβονται πίσω από την εφαρμογή ενός τέτοιου εκτρωματικού μοντέλου «κράτους» στη Κύπρο και χλευάζοντας τους υποστηριχτές της απελευθέρωσης, του αντίστοιχου «ευκταίου», ως ρομαντικούς και «φουστανελάδες».
Μπροστά σε αυτό το δίλημμα όμως οι επαναστάτες του 1821 διάλεξαν το «ευκταίο» και έτσι βρέθηκαν το 1832 με Ελληνικό κράτος αναγνωρισμένο από την Πύλη. Η επιλογή για μας σήμερα είναι η ίδια. Θέλουμε Κύπρο πραγματικά ελεύθερη και επιθυμούμε διακαώς τη λύτρωση των σκλαβωμένων εδαφών μας, δίχως «οδυνηρούς συμβιβασμούς» και δίχως ανάξιους ηγετίσκους που απομονώνουν κρυστάλλινες φωνές, παρασύροντας τον τόπο και το λαό σε νέες περιπέτειες. Για όσους παραμένουν πιστοί στις διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού, για τους ασυμβίβαστους Ελληνολάτρες, το μόνο ρεαλιστικό στον κόσμο αυτό είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑκαι όχι η συνθηκολόγηση με τους κάθε λογής δυνάστες που διαχρονικά προσπαθούν να πλήξουν τον Ελληνισμό. Γι’ αυτό και πάντα θα απορρίπτουμε ξενόφερτα ψευτοδιλήμματα τύπου «ομοσπονδία ή διχοτόμηση» και θα προτάσσουμε το Ελληνικό «Ελευθερία ή Θάνατος».
«Τι σ’ ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;
στοχάσου πως σε ψένουν, καθ’ ώραν στην φωτιά.
Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθείς
ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθείς.»
Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
