Λονδίνο, 11 Ιουλίου 2012
Δεκατρείς νεκροί, ολική καταστροφή του ηλεκτροπαραγωγού σταθμού και της νευραλγικής ναυτικής βάσης, ζημιές τριών δισεκατομμυρίων και επιβάρυνση του Κύπριου φορολογουμένου με επιπλέον χαράτσια και έξοδα για την κάλυψη των αναγκών και/ή των ζημιών που υπέστησαν. Το ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου, δώδεκα μήνες μετά, τιμά τη μνήμη των σύγχρονων ηρώων που έπεσαν εν ώρα καθήκοντος την 11η Ιουλίου 2011, ανατρέχοντας στις δύσκολες στιγμές που βίωσε ο λαός μας τις μέρες που ακολούθησαν τη μεγαλύτερη συμφορά που έπληξε τη νήσο μετά την τούρκικη εισβολή του 1974.
Το φοιτητικό κίνημα, αλλά και η ευρύτερη νεολαία, υπήρξε δυστυχώς μάρτυρας μίας από τις μελανότερες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας του τόπου. Μιας σελίδας της οποίας για πολλοστή φορά κάποιοι προσπάθησαν να γράψουν βεβιασμένα τον επίλογο, υποσχόμενοι ταχεία και αποτελεσματική απόδοση ευθυνών και κατ’ επέκτασιν δικαιοσύνης. Αντίθετα, όμως, με τις όποιες δεσμεύσεις των αρμοδίων υπηρεσιών, εμείς ως φοιτητές λάβαμε τα χείριστα μηνύματα από μία κοινωνία της οποίας σύντομα θα κληθούμε να αποτελέσουμε ενεργά μέλη.
Τι γνώμη οφείλει να σχηματίσει ο δημοκρατικός και ελεύθερα σκεπτόμενος φοιτητής, ο οποίος καλείται να σεβαστεί το νόμο, όταν η ίδια η ηγεσία του κράτους οχυρώνεται πίσω από αναχρονιστικά συνταγματικά δικαιώματα, αποποιούμενη πάσα ευθύνη για την τραγωδία που προέκυψε λόγω της δικής της πολυδιαφημιζόμενης «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» η οποία συμπεριλαμβάνει μεταξύ άλλων φιλικές σχέσεις με έκπτωτους δικτάτορες;
Πώς μπορούμε να υπακούσουμε σε άγραφους νόμους ηθικής και εντιμότητας όταν ο ίδιος ο αρχηγός του κράτους, παρασπονδεί αρνούμενος να αποδεχτεί τη γνωμάτευση της μονομελούς επιτροπής που ο ίδιος διόρισε και αντ’ αυτής επέλεξε να δώσει τις ευλογίες του στο πόρισμα των διαβρωμένων και διαχρονικά διεφθαρμένων αστυνομικών αρχών;
Πώς μπορούμε να ατενίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία όταν αυτό οδεύει προς υποθήκευση; Με την ανεπάρκειά τους, κυβερνώντες, αντιπολιτευόμενοι, συνδικαλιστές και λοιποί επονομαζόμενοι «κοινωνικοί εταίροι» έφθειραν σταδιακά και οδήγησαν σε αργό θάνατο μια ακμάζουσα οικονομία, με τους πρώτους να της δίνουν τον περασμένο Ιούλιο τη χαριστική βολή.
Διερωτώμαστε επιπλέον, πώς μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο, αφού ακόμα και το πιο αυθεντικό κίνημα που μετά από χρόνια συσπείρωσε σύσσωμο το λαό μας απαξιώθηκε και αγνοήθηκε σε τέτοιο βαθμό. Όχι μόνο παραγνωρίστηκε η παλλαϊκή απαίτηση για παραίτηση και παραδειγματική τιμωρία των ένοχων κυβερνώντων, αλλά επίσης έγινε προσπάθεια για διάσπαση και αποπροσανατολισμό του. Σε αυτό συνέβαλαν προβοκάτορες του κυβερνώντος κόμματος, πατριδοκάπηλοι που βρήκαν εύφορο έδαφος, «πατριώτες της κερκίδας» καθώς και άτομα που αυθαίρετα έχρισαν εαυτούς ως αντιπροσώπους του αχρωμάτιστου κινήματος των αγανακτισμένων πολιτών, φτάνοντας μέχρι το σημείο να ανακοινώνουν, άνευ αιδούς, ενδιαφέρον για την προεδρία του κράτους.
Τέλος με μεγάλη απογοήτευση παρατηρούμε ότι η οργανωμένη πολιτεία δεν απέδωσε τιμές αντάξιες της αυτοθυσίας των δεκατριών πεσόντων. Αντιθέτως, απείχε προκλητικά από μνημόσυνα και άλλες εκδηλώσεις προς τιμήν ή εις μνήμην των νεκρών, ενώ ορισμένοι επαίσχυντα συνεχίζουν -όπως και αμέσως μετά την τραγωδία- να στοχοποιούν και να ρίχνουν λάσπη με ατιμωτικά λόγια στους νεκρούς και ενίοτε σε μέλη των οικογενειών τους.
Εξίσου απογοητευτική ήταν και η στάση των κομματικών ηγεσιών που απέτυχαν να σφυγμομετρήσουν τη λαϊκή απαίτηση για κάθαρση του σάπιου κομματικού κατεστημένου το οποίο αντέδρασε για άλλη μια φορά ενστικτωδώς και με σπασμοδικές κινήσεις, σε μια προσπάθεια να σώσει ό,τι σώζεται μπροστά στην αυξανόμενη λαϊκή οργή. Το μεν κυβερνών κόμμα εξαπέλυσε μία άνευ προηγουμένου επικοινωνιακή εκστρατεία, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ενώ παράλληλα κατεδάφιζε την πολιτική σύμπνοιας και ενότητας που συχνά επικαλείται, οργανώνοντας κομματικού χαρακτήρα εκδηλώσεις εντός του Προεδρικού Μεγάρου και συναυλίες για στήριξη του Προέδρου της Δημοκρατίας, που δεν αποσκοπούσαν σε τίποτε άλλο παρά συσπείρωση του σκληρού κομματικού πυρήνα και δυναμίτιζαν το ήδη διχαστικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί. Η δε αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ αρχικά είχε κρυφτεί από τα φώτα της δημοσιότητας, λίγα εικοσιτετράωρα μετά και αφού έκανε τους δικούς της υπολογισμούς, αξίωσε χλιαρά και αυτή παραίτηση της κυβέρνησης στην οποία από το 2008 επέτρεπε να διαβρώνει την εξωτερική, οικονομική και εσωτερική πολιτική του κράτους με απώτερο σκοπό φυσικά να την διαδεχτεί στις επόμενες εκλογές. Χείριστη ήταν και η στάση που τήρησε το τότε συγκυβερνών κόμμα, υπουργός του οποίου φέρει και αυτός ευθύνες για την τραγωδία, όπως άλλωστε καταδεικνύει και το πόρισμα Πολυβίου. Όχι μόνο δεν αποχώρησαν άμεσα από το κυβερνητικό σχήμα, όπως άλλωστε απαιτούσε στην πλειοψηφία του ο λαός, αλλά αντιθέτως εισήλθαν σε διαπραγματεύσεις και παζαρέματα για αλλαγή της ισορροπίας δυνάμεων εντός της κυβέρνησης, θέλοντας να εκμεταλλευτούν την οργή εναντίον του εταίρου τους. Όταν οι καιροσκοπικές αυτές διαπραγματεύσεις απέτυχαν, μόνο τότε έκριναν πως η παραίτησή τους ήταν πλέον η μοναδική επιλογή επιβεβαιώνοντας τον εξουσιολαγνικό χαρακτήρα του εσωστρεφούς κόμματός τους.
Ίσως κάποιοι να έχουν πράγματι ξεχάσει, ίσως ορισμένοι να κάνουν τα στραβά μάτια ενώ άλλοι τηρούν σιγή ιχθύος εν όψει προεδρικών εκλογών. Εμείς όμως, θα εξακολουθήσουμε να αγωνιζόμαστε για δικαίωση, είτε ως μια χούφτα πολιτών είτε ως σταγόνα σε μια λαοθάλασσα. Είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε, όπως και πέρσι, να φωνάζουμε μέχρι το διεφθαρμένο κομματικό κατεστημένο των υβριστών να συνταραχθεί από τα αλλεπάλληλα ωστικά κύματα που θα στείλουν οι φωνές μας και οι ψυχές των δεκατριών σύγχρονων ηρώων μας να δικαιωθούν.
Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου