Παναγιώτα Χριστοδούλου
Αντιπρόσωπος Brunel
04 Δεκεμβρίου 2011 *
Οι Δημοτικές εκλογές είναι επί θύραις. Ο Κύπριος ψηφοφόρος καλείται να εκλέξει τον άνθρωπο που θα παίρνει
τις αποφάσεις για τον τόπο όπου διαμένει, για την πόλη του, για την κοινότητά του. Ο Δήμαρχος ή ο δημοτικός
σύμβουλος θα αποφασίζει τι αξίζει να αλλάξει ή να παραμείνει με σκοπό την καλύτερη δυνατή διαβίωση των
συμπολιτών του. Ο Δήμαρχος ή, διαφορετικά, ο «τοπικός άρχοντας», θα πρέπει να διαφέρει κατά πολύ από τον
βουλευτή. Να έχει άμεση επαφή με τον κόσμο που τον ψήφισε, κι έτσι να δύναται να γνωρίζει από πρώτο χέρι τις
ανησυχίες και επιθυμίες των δημοτών.
Αντίθετα, ο ψηφοφόρος στις βουλευτικές εκλογές συνήθως ψηφίζει το κόμμα, είτε παραδοσιακά είτε ακόμα και
πελατειακά, πολλές φορές μη λαμβάνοντας υπ’ όψιν κρίσιμα ζητήματα, όπως για παράδειγμα τις θέσεις του
κόμματος στο εθνικό θέμα. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές το 70% των
Κερυνειωτών ψήφισαν αυτούς που τους είπαν ότι δεν υπάρχει επιστροφή στην Κερύνεια. Δυστυχώς, πολλοί
Κύπριοι απαξιούν να ασχοληθούν ιδιαίτερα με τις βουλευτικές εκλογές, αφού αντιλαμβάνονται πως είτε ψηφίσεις
τους κόκκινους είτε τους μπλε είτε οποιοδήποτε άλλο κομματικό σχηματισμό, είναι σαν να ψηφίζεις το ίδιο
πράγμα, αφού στην ουσία δεν διαφέρουν κατά πολύ. Ένα τρανό παράδειγμα είναι η αποχή που τήρησε μεγάλη
μερίδα φοιτητών τον περασμένο Μάιο.
Στις δημοτικές εκλογές ο δημότης δε θα πρέπει να ψηφίσει με κομματικά κριτήρια, αλλά να επιλέξει συγκεκριμένα
πρόσωπα με γνώμονα τις ικανότητές και το όραμά τους. Δυστυχώς, όμως, το κόμμα αναδεικνύει εκείνους τους
οποίους προτιμά και ο λαός ακολουθεί για άλλη μια φορά τυφλά τις υποδείξεις των κομμάτων. αναπόφευκτα από
αυτούς θα κληθεί να επιλέξει ο λαός. Γι΄ αυτό και απουσιάζει το πράσινο, οι ασφαλείς ποδηλατόδρομοι, η
καθαριότητα, ο ευπρεπισμός, η όμορφη πόλη. Σε μια γειτονιά βλέπεις θαύματα και πράγματα και στην άλλη
«γκέτο» και μιζέρια. Μια οδός να μονοπωλεί το εμπόριο και μια γειτονιά τους πόρους του δήμου. Ο «τοπικός
άρχοντας» δε θα πρέπει να περιμένει κονδύλια μόνο από το κράτος, αλλά να επιδιώξει και ιδιωτικές επενδύσεις.
Μα χωρίς όραμα και πλάνο, ποιος επενδύει;
Στις πόλεις, ο Δήμαρχος πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι τον κόσμο τον απασχολεί η ισοπολιτεία. Στα χωριά, ο
κοινοτάρχης πρέπει να αντιλαμβάνεται τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας, όπως η ανάπτυξη, η επιμόρφωση, η
προώθηση του πολιτισμού και η ψυχαγωγία. Οι κατεχόμενοι δήμοι έχουν άλλες ανάγκες. Χρειάζονται έναν
«τοπικό άρχοντα» που θα μπορεί να προβάλει τον Δήμο ή την Κοινότητα και να ενισχύσει τον αγώνα για την
επιστροφή, καθώς και την διαφώτιση των νέων.
Ο «τοπικός άρχοντας» οφείλει να είναι ο πιο κοντινός συγγενής του άστεγου, ο φίλος των νέων, το καράβι της
νοσταλγίας των μεσηλίκων, ο φροντιστής των γερόντων. Μπορεί να γίνει το φως των υποβαθμισμένων γειτονιών,
το αεράκι των νέων ιδεών, ο μπροστάρης της ζωής. Κι άμα η ζωή τραβάει μπροστά, οι ανηφόρες δε φαντάζουν
τόσο δύσβατες κι η κορυφή είναι κοντά.
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο «Προπύργιο», 04/12/2011
