Σεμέλη Χριστοφορίδου
Γραμματέας Εκδηλώσεων
23 Ιανουαρίου 2010 *
Κάποτε το μυαλό μου τρέχει στο δημοτικό. Θυμάμαι τη γιορτή των Χριστουγέννων, που υπήρχε πάντα μια αναφορά στους αγνοούμενους, στην προσφυγιά, στους εγκλωβισμένους. Υπήρχε πάντα αναφορά στον Πενταδάκτυλο που θα ανασήκωνε την πλάτη του να διώξει τους κατακτητές, στην όμορφη Κερύνεια, στην σιωπηλή και αγαπημένη Αμμόχωστο, στην Καρπασία, στη Μόρφου… και πάντα υπήρχε αναμμένο ένα κεράκι που συμβόλιζε την ελπίδα.
Τα γεγονότα αυτά με σημάδεψαν. Δεν πέρασαν Χριστούγεννα, που να μην συλλογιστώ τα παιδιά της ηλικίας μου που χάθηκαν εκείνο το καλοκαίρι, δεν υπήρξε Ανάσταση, που να μην νοιώθει μισή, επειδή η μισή μου πατρίδα παρέμενε σταυρωμένη και αδικαίωτη.
Τότε ένοιωθα υπερήφανη για την πατρίδα μου. Υπερήφανη για τους ανθρώπους γύρω μου, που έβλεπαν πέρα από τον εαυτό τους, κατ’ εκείνους που η ζωή δεν προίκισε ισάξια, κατ’ εκείνους που ακόμα μετρούν πληγές, εκείνους που δεν έπαψαν να θυμόνται.Θυμόνται όσα ήμουν σίγουρη πως δεν θα χρειάζονταν ποτέ υπενθύμιση.
Κι όμως, 35 χρόνια μετά, αντί να κατηγορείται η δολοφόνος Τουρκία, κατηγορούνται με πάθος αυτοί που δεν ξεχνούν και που δεν παύουν να αγωνίζονται. Κατάντησε παρατραβηγμένος ο όρος «Ελευθερία». Κατάντησε πολυτέλεια που δεν διαθέτουμε, ο αγώνας για δικαίωση. Κατάντησαν παραμυθάκια παλιάς εποχής οι γραμμένες
με χρυσά γράμματα σελίδες της τιμημένης ιστορίας μας και απόκρυφο το χρέος μας απέναντι της. Όσο για τους ήρωες του ποτισμένου με αίμα νησιού μας, σ’ αυτούς αναφέρονται αραιά και πού, οι για κάποιους «προοδευτικοί», για μας Εφιάλτες.
Συγγνώμη σ’ όλους εσάς των οποίων διατάραξα την ωμή καθημερινότητα με πραγματικότητες. Συγγνώμη σ’ εσάς τους οποίους έκανα να ντραπούν διότι θύμισα όσα ξεχνούν. Λυπάμαι όλους αυτούς που δεν είχαν ποτέ την τύχη να νοιώσουν την περηφάνια που ένοιωσα και λυπάμαι όσους ψηφίζουν ομοσπονδία. Μα πάνω απ’ όλα λυπάμαι την πατρίδα μου, που εξ’ αιτίας του δικού σας καταραμένου εγωισμού και αδυναμίας ανάληψης ευθύνης, παραμένει σκλαβωμένη. Ωστόσο, να γνωρίζετε πως κάποια από τα παιδιά σας «παρέπεσαν» και ορκίστηκαν δια ζωής μαχόμενοι. Όσα εσείς δεν φανήκατε άξιοι να θυμηθείτε, εμείς τα κρατήσαμε βαθειά μέσα μας, κάτω από τη
σάρκα.
«Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
Γ. Ρίτσος
Αυτές οι πέτρες δεν βολεύονται κάτου u945 απ’ τα ξένα
βήματα, αυτά τα πρόσωπα δεν βολεύονται παραμόνο
στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται
Παρα μόνο στο δίκιο…»
Ελληνόπουλα. Έχουμε καθήκον να ταχθούμε υπέρ βωμών και εστιών, υπέρ πίστεως και πατρίδας. Έχουμε καθήκον να σταθούμε στο ύψος μας, απέναντι σε Σκύλες και Χάρυβδες. Έναντι σε ψευτοπολιτικούς και αττίλες. Ορθοί απέναντι στις δυσκολίες που επέρχονται. Άλλοι έδωσαν τη ζωή τους για τη δική μας ζωή. Για την εθνική και
προσωπική μας υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια. Για έννοιες όπως αυτή της άνευ όρων ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Της πιο γλυκιάς λέξης της Ελληνικής γλώσσας. Αυτής που τώρα μας πιέζουν να ξεχάσουμε. Ήρθε τώρα η δική μας σειρά.Πρέπει να σταθούμε εμπόδιο στον κατακτητή και τους όσους τον υποβοηθούν.
ΤΟ ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ
Η ΜΙΣΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΣΗ.
Το χρωστούμε στον Παλληκαρίδη, στον Αυξεντίου, στον Ισαάκ, στον Σολωμού. Σε τόσους άλλους που θυσιάστηκαν για την πατρίδα που είμαστε στα πρόθυρα να πουλήσουμε. Το χρωστούμε στο παιδάκι στην φωτογραφία, που αναζητεί τους γονείς του…
Εμείς, αφήσαμε μέσα τις ψυχές μας.. πίσω από το οδόφραγμα… πέρα από το αιματοβαμμένο συρματόπλεγμα… βοηθήστε μας να το σπάσουμε.. ανοίξτε μας τις δικές σας ψυχές… Και φωνάξτε μαζί μας…
Έλληνα;;; Ελληνίδα;;;
35 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡ-ΑΡΚΕΤΑ.
* το άρθρο δημοσιεύθηκε στο “Προπύργιο”, 23/01/2010
