Μικαέλλα Λοΐζου
Γραμματέας Επικοινωνίας
16 Μαρτίου 2007
8 Μαρτίου 2007. Για άλλη μια φορά, οι γυναίκες της Κύπρου στον αγώνα! Τον αγώνα του ποια θα κλείσει
καλύτερο τραπέζι, τον αγώνα του ποια θα κάνει κράτηση στο καλύτερο club και τον αγώνα του ποια θα φορέσει
το ωραιότερο φουστανάκι σε αυτή την τόσο ιδιαίτερη μέρα: την μέρα που η βιολογική της υπόσταση
αποστασιοποιείται από αυτές των υπόλοιπων συνανθρώπων της και γιορτάζεται με όλες τις δέουσες τιμές.
Όμως γιατί οι Κύπριες γιορτάζουν την «μέρα της γυναίκας»; Μήπως γιατί οι δηλώσεις του αρχηγού αστυνομίας
προ ολίγων μηνών, πως δεν κάνουν για το επάγγελμα, δείχνουν ότι ξεπεράσαμε τα κοινωνικά ταμπού που
άπτονται του φύλου; Μήπως γιατί η εκπροσώπηση μας στην Ευρωβουλή γίνεται και από άτομα του δικού τους
φύλου; Μήπως γιατί στην Κυπριακή βουλή οι γυναίκες σταμάτησαν να είναι απλά μια μικρή μειοψηφία στο
σύνολο των αντρών; Μήπως γιατί υπάρχει αξιοσημείωτη εκπροσώπηση και των δύο φύλων στο Υπουργικό
Συμβούλιο, στις υψηλές βαθμίδες τις κυβέρνησης μας και γενικότερα στα κέντρα λήψεως αποφάσεων;
Τι ακριβώς έχει να γιορτάσει η Κύπρια γυναίκα στο νησί μας το έτος 2007; Το γεγονός πως κρατά ακόμη με
αξιώσεις τα σκήπτρα μιας σύγχρονης Μαίρης Παναγιωταρά, χωρίς καν να διεκδικεί την ισότητα μέσα στο ίδιο της
το σπίτι; Το γεγονός πως ακόμα αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό στοιχειώδη δικαιώματά της, όπως αυτό της
τεκνοποίησης έξω από τον γάμο και την επιλογή της καριέρας πάνω από την οικογένεια; Το γεγονός πως αν
εκφράσει ελεύθερα την σεξουαλικότητά της, βαφτίζεται άμεσα «πόρνη» από τους βασιλιάδες του ήθους της
κυπριακής κοινωνίας; Ή μήπως το ότι ακόμη ζουν και βασιλεύουν ιδέες του τύπου «η γυναίκα πρέπει να κάθεται
στο σπίτι της» ανάμεσά μας;
Πόσες από τις γυναίκες που «γιόρτασαν» στην Κύπρο στις 8 του Μάρτη γνωρίζουν αλήθεια τι έγινε στις 8
Μαρτίου 1857 στην Νέα Υόρκη; Πόσες από αυτές ξέρουν τι ακολούθησε στις 8 του Μάρτη του 1908 στην ίδια
πόλη; Τι έγινε στις 8 Μαρτίου 1913 σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη και έχουμε μια μέρα να το γιορτάζουμε;
Λίγες μάλλον. Γιατί αυτές που γνωρίζουν την ιστορία αυτής της μέρας, γνωρίζουν επίσης πολύ καλά πως οι
φεμινιστικές διεκδικήσεις είναι ακόμα ζωντανές και δεν έχουν ευοδωθεί πλήρως, ούτε στον 21ο αιώνα. Όσες
γνωρίζουν έστω και λίγο την ιστορία της σύγχρονης γυναίκας, αισθάνονται ντροπή για την ανοχή που
επιδεικνύεται κάθε φορά που μια γυναίκα καταγγέλλει τον βιασμό της, κάθε φορά που μια γυναίκα αναφέρει ότι
έχει πέσει θύμα βίας στην οικογένεια, κάθε φορά που μια γυναίκα ανακαλύπτει πως πληρώνεται πολύ λιγότερο
από ένα άντρα για να κάνει ακριβώς την ίδια δουλειά και κάθε φορά που μια γυναίκα πέφτει θύμα πολιτικής,
κοινωνικής και οικονομικής διάκρισης, απλά και μόνο εξ’ αιτίας του φύλου της.
Είναι καθήκον της σύγχρονης, νέας γυναίκας, να επιδιώξει την πραγματική και ουσιαστική ισότητα που
συνεπάγεται της εποχής της. Είναι καθήκον του κάθε σύγχρονου, νέου άντρα να σταματήσει να αντιμετωπίζει την
γυναίκα ως το «έτερο» του ανδρός, αλλά ως το «ίσο». Η διαφορετικότητα ανάμεσα στα δύο φύλα δεν πρέπει να
αποτελεί λόγο διάκρισης, αλλά γιορτή της πολυχρωμίας σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητάς μας.
