Δώρος Μίτσιγκας
Αντιπρόσωπος Πανεπιστημίου Surrey
11 Μαρτίου 2007
Κύπρος, έτος 2007: μετά από κόπους και θυσίες του δύσμοιρου λαού μας, εδώ και δύο χρόνια αποτελούμεεπίσημο κράτος-μέλος της μεγάλης Ευρωπαϊκής οικογένειας. Πρόκειται για την επίτευξη ενός στρατηγικούστόχου, που σκοπό είχε την επανένωση του νησιού. Κι εκεί που όλα έπρεπε να μοιάζουν πιο ευοίωνα, έρχεται τοεπόμενο γεγονός να ανατρέψει τους ευσεβείς μας πόθους για ένα καλύτερο αύριο. Ο Κύπριος νέος, που σφυρίζειαδιάφορα, που δείχνει να μην τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο εκτός από τις φετινές διακοπές και το νέο Mercedes.Δυστυχώς η νοοτροπία και ο τρόπος ζωής μας δίνει την αίσθηση πως όλα βαίνουν ομαλώς, λες και δεν είμαστεπολίτες μια μοιρασμένης πατρίδας. Ο Κύπριος νέος δηλώνει έτοιμος για όλα· για όλα πλην του ιερού καθήκοντοςτης απελευθέρωσης από τον Τούρκο κατακτητή. Οι νέοι της Κύπρου, παρά την μόρφωση και τα όνειρά τους, είναιδιαποτισμένοι με το ναρκωτικό της αδιαφορίας, της ηττοπάθειας, της υποτέλειας και του συμβιβασμού. Καιμάλιστα αυτό έχει καταντήσει κατεστημένο. Φτάσαμε στο σημείο που όταν κάποιος νέος τολμήσει μιλήσει γιααπελευθέρωση της Κύπρου μας, να βαφτίζεται εθνικιστής, ακροδεξιός και εθνικοφασίστας.
Το γεγονός πως ως νέοι της Κύπρου δεν φαίνεται να έχουν καν καταγεγραμμένο στο υποσυνείδητό τους πωςείμαστε πολίτες διαφορετικοί από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, εξ’ αιτίας της τουρκικής κατοχής, βαραίνει τουςπολιτικούς σε Κύπρο και Ελλάδα, που το παίζουν τα καλά παιδιά της ΕΕ και δεν λένε τα πράγματα με το όνομάτους. Όταν ένας Έλληνας- Κύπριος νέος επιθυμεί διακαώς να πάει στην Κερύνεια και στην Αμμόχωστο, όχι σαντουρίστας, δείχνοντας το διαβατήριό του, αλλά σαν πολίτης μιας ελεύθερης πατρίδας, τα «καλά παιδιά» τουφορτώνουν την ρετσινιά του εθνικιστή, με αποτέλεσμα την απομόνωση και τη φίμωσή του. Όταν δε δηλώνειυπερκομματικός, οι κατηγορίες είναι ακόμη πιο βαριές, καθώς στην Κύπρο για να έχεις κύρος φαίνεται πωςοφείλεις να ανήκεις στους κόλπους κάποιου κόμματος.
Αποκορύφωμα της απελπιστικής κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, είναι οι ξένοι να μας ρωτούν εάνκαταγόμαστε από το ‘Νότιο’ ή ‘Βόρειο’ μέρος της Κύπρου και κάποιοι, χωρίς αιδώ, να σπεύδουν να δώσουναπάντηση στο διχοτομικό αυτό ερώτημα, βαφτίζοντας τους εαυτούς τους «ρεαλιστές». Ρεαλιστής δεν είναι αυτόςπου δέχεται παθητικά τις καταστάσεις εις βάρος του και ισχυρίζεται πως δήθεν δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Αυτόςείναι ηττοπαθής. Ρεαλιστής είναι αυτός που αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις ως έχουν και αντί συνεχώς ναανατρέχει στο παρελθόν, αναζητώντας τους λόγους που οδήγησαν σε αυτές, προτιμά να επιδιώξειαποτελεσματική αντιμετώπιση για το μέλλον.
Η ευρωπαϊκή μας υπόσταση μας δίδει θέση ισχύος. Αντί να όμως να απειλούμε, απειλούμαστε. Αντί να ασκούνταιπιέσεις στην Τουρκία, ασκούνται στην Κύπρο. Αντί να υπάρχει πολιτική προάσπισης του θύματος, που είναι οιΕλληνοκύπριοι, επικρατούσα τάση είναι πως θύματα είναι οι Τουρκοκύπριοι και προτεραιότητα δεν είναι η άρσητης κατοχής, η απόσυρση των στρατευμάτων ή επιστροφή των προσφύγων αλλά η άρση της απομόνωσης τωνΤουρκοκυπρίων.
Υπάρχουν όμως κάποιοι νέοι που έχουν φωνή και δεν φοβούνται να την εκφράσουν, ο,τι και να τους ονομάσουν.Το Μέτωπο Κυπρίων Φοιτητών Η.Β καλεί την νέα γενιά να συσπειρωθεί γύρω από τον κεντρικό άξονα τουδιακαούς πόθου απελευθέρωσης της πατρίδας μας, μακριά από κομματικές σκοπιμότητες. Αρνούμαστε νααφήσουμε την Κύπρο να βουλιάξει στην λάσπη. Οφείλουμε, ως νέοι, να απλώσουμε τα χέρια μας και να τηνσώσουμε από τον τουρκικό βάλτο. Υπό το σύνθημα «Απελευθέρωση, η Μόνη Λύση», καλούμε νέους και νέες,που «Δεν Ξεχνούν» στον κοινό μας αγώνα.
