Μετά τη δολοφονία του Τάσου, ο «Σολάκης» είχε εκφράσει σε φίλους και γνωστούς την πρόθεση του. Οι προτροπές τους δεν έπιαναν τόπο. Με το τέλος της κηδείας του Ισαάκ, πλήθος κόσμου πήγε στο οδόφραγμα της Δερύνειας, στον χώρο δολοφονίας του, για κατάθεση στεφάνων. Το ποτήρι είχε ήδη ξεχειλίσει και ο κόσμος σιγόβραζε. Με ένα τσιγάρο στο στόμα, ο Σολωμός Σολωμού, ξέφυγε από τους κυανόκρανους του ΟΗΕ και σκαρφάλωσε στον ιστό για να κάνει τα λόγια του πράξη.
«Που πας ρε μαλάκα. Γύρνα πίσω. Θα σου ρίξουν….» του φώναζε ο οπερατέρ Γιάννης Κολιγλιάτης, αλλά μάταια. Τίποτα δεν σταματούσε τον Σολάκη.
Ήταν 14 Αυγούστου 1996, ο Σολωμός Σολωμού, ανήμερα της κηδείας του ξαδέλφου του, Τάσου Ισαάκ, επιχειρεί να κατεβάσει την σημαία του κατακτητή.
Προτού καταφέρει να κατεβάσει την σημαία της ντροπής, ακούγονται πυροβολισμοί και ο Σολωμός πέφτει αιμόφυρτος. Οι σκοπευτές του τουρκικού φυλακίου τον δολοφονούν εν ψυχρώ.
Από το οπτικοακουστικό υλικό, η Κυπριακή Αστυνομία αναγνώρισε τους δολοφόνους. Εκδόθηκαν διεθνή εντάλματα σύλληψης και υποτίθεται πως μέχρι σήμερα καταζητούνται από την Interpol. Ένας εκ των καταζητούμενων δολοφόνων είναι ο Κενάν Ακίν, ο άνθρωπος που έριξε την σφαίρα στον λαιμό του Σολωμού, ο «άνθρωπος» που δηλώνει υπερήφανα ότι θα τον πυροβολούσε ξανά. Ο Ακίν διετέλεσε υπουργός του ψευδοκράτους, ενώ σε διάφορες εκδηλώσεις παρουσιάζεται δίπλα από τον Μουσταφά Ακκιντζί.
Παρά το γεγονός ότι ο Σολωμός πιθανών να ήξερε ότι η προσπάθεια του να κατεβάσει την τουρκική ημισέληνο θα είχε άσχημο τέλος, δεν το σκέφτηκε σε καμία στιγμή. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν συμβιβάστηκε με την κατοχή του νησιού μας. Η αγάπη του για το έθνος ήταν πάνω από την ίδια του την ζωή και μαρτύρησε γι’ αυτό.
Στις 24 Ιουνίου 2008 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ένοχη την Τουρκία για τη δολοφονία των Σολωμού και Ισαάκ. Σύγχρονοι ήρωες σαν αυτούς τους 2 έπρεπε να ήταν πρότυπα για την κοινωνία.
23 χρόνια μετά, στον τόπο της θυσίας τους άνοιξε οδόφραγμα – τουριστικό σημείο διέλευσης.
23 χρόνια μετά, η μνήμη τους χλευάζεται με την απομάκρυνση του μνημείου του από τον τόπο θυσίας τους.
23 χρόνια μετά, η επίσημη πολιτεία τους έχει ακόμη γυρισμένη την πλάτη.
Φαίνεται πως κάποιοι θίχτηκαν που υπάρχει ένα μέρος της κοινωνίας που ακόμη θυμάται, και δυστυχώς για αυτούς, η βαρβαρότητα και τα εγκλήματα των τούρκων δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Εν αντίθεση με αυτούς που ξεχνούν, συμβιβάζονται και σκύβουν καθημερινά το κεφάλι, ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού δολοφονήθηκαν γιατί δεν αποδέχθηκαν την κατοχή. Όχι «κύριοι». Προκλητικό δεν είναι το μνημείο των Ηρώων μας. Προκλητικό είναι το γεγονός το ότι οι δολοφόνοι τους, όχι μόνο ακόμη να οδηγηθούν στην δικαιοσύνη παρά τα «διεθνές εντάλματα σύλληψης» της Interpol, αλλά εσείς συνομιλείτε με συνεργάτες τους χωρίς να απαιτείτε την άμεση παράδοσή τους στις αρχές. Προκλητικό είναι να ανοίγει το οδόφραγμα της Δερύνειας, τόπος θυσίας τους, ως Μέτρο Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Προκλητικό είναι να συνομιλείτε σε αδελφικό κλίμα με τους πρώτους των εορτασμών της 20ης Ιουλίου και των βομβαρδισμών της Τηλλυρίας, οι οποίοι μάλιστα γίνονται με δική σας άδεια διέλευσης μέσω τον ελεύθερων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Για εμάς όμως είναι απλό: Η ΜΝΗΜΗ ΦΕΡΝΕΙ ΕΛΠΙΔΑ.
Γραφείο Τύπου Μετώπου Κυπρίων Φοιτητών ΗΒ
