«Με τη βοήθεια του Θεού, με πίστη εις τον τίμιο αγώνα μας , με τη συμπαράσταση ολόκληρου του Ελληνισμού και με τη βοήθεια των Κυπρίων, αναλαμβάνουμε τον αγώνα δια την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού, με σύνθημα εκείνο το οποίο μας κατέλιπαν οι πρόγονοί μας ως ιεράν παρακαταθήκην – Ή ταν ή επί τας».
Με αυτήν την απλή-ρητή προκήρυξη, ο αρχηγός της ΕΟΚΑ, Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας «Διγενής» ανακοίνωσε την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ενάντια στους αποικιοκράτες με στόχο τη Λευτεριά-Αυτοδιάθεση και Ένωση της Κύπρου με τον πατρογονικό κορμό της Ελλάδος.
Η κατ’ επανάληψιν άρνηση της Μ. Βρετανίας να εγκρίνει την απαίτηση των Ελλήνων της Κύπρου για τη δια νόμου Ένωση του νησιού με την Ελλάδα ώθησε τον κυπριακό λαό να καταφύγει στον ένοπλο αγώνα και να διεκδικήσει αυτό που αδίκως στερείτω από τους Βρετανούς. Τα ξημερώματα της 1ης Απριλίου 1955, οι πρώτες βόμβες σείουν συθέμελα το αποικιοκρατικό καθεστώς. Ο λαός της Κύπρου αγκάλιασε τον πολυδιάστατο αγώνα της ΕΟΚΑ και ο καθείς είτε ως αντάρτης στα βουνά, είτε ως μαθητής στις τάξεις της ΑΝΕ, είτε ως μέλος της ΠΕΚΑ, συνέβαλε στα μέγιστα έχοντας πάντα κατά νου τον αντικειμενικό σκοπό της Ένωσης με την Ελλάδα.
Η υιοθέτηση του ανταρτοπόλεμου ως μέσο καταπολέμησης μιας στρατιωτικής υπερδύναμης όπως η Μ. Βρετανία δεν ήτο δυνατό να κατασταλεί αποτελεσματικά από τους αποικιοκράτες. Ως αποτέλεσμα της στοχευμένης δράσης της ΕΟΚΑ, οι πανικόβλητες Βρετανικές δυνάμεις αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη λήψη σκληρών μέτρων όπως η επιβολή κατ’ οίκον περιορισμού, η χρήση υπέρμετρης βίας και οι εν ψυχρώ εκτελέσεις δια απαγχονισμού ηρώων οι οποίοι αγωνίζονταν για το αυτονόητο – την Ελευθερία των ιδίων και του λαού τους.
Δυστυχώς η επιθυμία των Ελλήνων της Κύπρου για Ένωση με την Ελλάδα η οποία αποτέλεσε και την προϋπόθεση για το έναυσμα του αγώνα δεν έτυχε του ανάλογου σεβασμού από την τότε πολιτική σκηνή του ελληνισμού. Η Αθηναϊκή κυβέρνηση παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό απαθής και άβουλη μπροστά στην παλλαϊκή απαίτηση του Έθνους για Ένωση και δεν επεδίωξε στον απαιτούμενο βαθμό την άσκηση πιέσεων ούτως ώστε η Κύπρος να ενταχθεί στον εθνικό κορμό του ελληνικού κράτους. Η δε άρχοντες της τότε κυπριακής πολιτικής σκηνής, υπό την ηγεσία και τυφλή πίστη στο Μακάριο Γ’ αποδέχθησαν το καταστροφικό, όπως αποδείχτηκε και στην πράξη, Σύνταγμα του 1960 το οποίο
- Αντικατέστησε το στόχο της Ένωσης με μια κουτσουρεμένη δημοκρατία
- Καλλιεργούσε τη διχόνοια και το διχασμό με κύριο συστατικό στοιχείο την αναβάθμιση των Τ/κ σε προνομιούχους πολίτες (και έκτοτε την απαίτηση των Τ/κ για ολοένα και περισσότερα-δυσανάλογα προνόμια-προτερήματα εις βάρος των Ελλήνων της Κύπρου).
- Δημιουργούσε μια δήθεν ανεξαρτησία – καθώς μόνο ως τέτοια μπορεί να χαρακτηριστεί μια «ανεξαρτησία» της οποίας πέραν του κατάλοιπου των βάσεων, υπεύθυνες εγγυήτριες δυνάμεις ορίστηκαν οι Βρετανοί (πρώην αποικιοκράτες) και οι Τούρκοι (νυν κατακτητές).
Ως φοιτητές, ενεργοί πολίτες και συνεχιστές της πολύπαθης ιστορίας του νησιού μας οφείλουμε να θυμόμαστε και να τιμούμε τον αγώνα της ΕΟΚΑ και όσους θυσίασαν εαυτόν με γνώμονα το καλό του τόπου μας. Ταυτόχρονα έχουμε υποχρέωση να θυμόμαστε την έκβαση του αγώνα η οποία δεν συνέπιπτε με την απαίτηση και το στόχο των Ελλήνων της Κύπρου. Ο λαός μας δυστυχώς, ίσως λόγω και του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, χειραγωγήθηκε από άτομα τα οποία ένεκα και της θέσης τους στην κοινωνία έτυχαν εμπιστοσύνης αλλά εκ των υστέρων αθέτησαν τους όρκους και τις υποσχέσεις που έδιδαν κατά την έναρξη του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ.
Σήμερα, ο επίσημος στόχος της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας όσον αφορά τη λύση του κυπριακού προβλήματος αποτελεί η «λύση» Δι-ζωνικής Δι-κοινοτικής Ομοσπονδίας. Οι πολιτικοί άρχοντες, για ακόμη μια φορά, χωρίς να ρωτήσουν το λαό και παρά το μήνυμα που εστάλει στο δημοψήφισμα του 2004, διαπραγματεύονται μια λύση η οποία εισάγει περεταίρω διχοτομικά στοιχεία σε ένα ήδη προβληματικό Σύνταγμα το οποίο παλεύει να εκσυγχρονιστεί. Ως λαός έχουμε υποχρέωση προς τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ να μην προδώσουμε για δεύτερη φορά τη θυσία τους και να παλέψουμε για την ενίσχυση και τον εκσυγχρονισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας που για πολλούς αποτελεί το τελευταίο προπύργιο για τη διατήρηση του ελληνισμού ενάντια στον στόχο της τουρκοποίησης του νησιού μας.
Ο αγώνας της ΕΟΚΑ δεν πρέπει να θεωρείτε «χαμένος» ένεκα της έκβασής του. Τουναντίον, αποτελεί μια διδαχή για την πορεία που καλούμαστε να χαράξουμε και ένα παράδειγμα αγωνιστικότητας η οποία δίνει κατεύθυνση στους μελλοντικούς αγώνες μας. Η ΕΟΚΑ επισκιάζει την προπαγάνδα της Δι-ζωνικής Δι-κοινοτικής Ομοσπονδίας και προσδίδει πορεία στο στόχο που καλούμαστε να διεκδικήσουμε – δηλαδή – την άνευ όρων απελευθέρωση των κατεχόμενων εδαφών μας και την αποκατάσταση του κρατικού ελέγχου σε όλη την επικράτεια της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Ηνωμένου Βασιλείου
