Λονδίνο 3/03/2016,
Δύσκολα μπορεί μια πράξη ηρωισμού στην ιστορία της ηρωομάνας μας πατρίδας να σταθεί ισάξια της θυσίας του Γρηγόρη Αυξεντίου. Ο Σταυραετός του Μαχαιρά με τη ζωή και το θάνατό του μας έδωσε μαθήματα εθνικής ευθύνης, υπερηφάνειας και διεκδίκησης της δικαιοσύνης μέχρι θανάτου, τρόπο με τον οποίο οι πρόγονοί μας πάντα δρούσαν.
Έχοντας από νεαρή ηλικία το αίσθημα ευθύνης προς τη, δουλωμένη από τους Βρετανούς αποικιοκράτες, πατρίδα θεώρησε ότι θα ήταν πιο χρήσιμος εάν όπλιζε τον εαυτό του με στρατιωτική γνώση. Αφοσιώνεται στη θέση του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ προτρέπει τους συναγωνιστές του να αγωνίζονται για το καλό της πατρίδας και να μην περιμένουν ανταλλάγματα και αναγνώριση για τις πράξεις τους αφού η πατρίδα δεν χρωστά σε κανένα. Κανένας ορθός εθνικός αγώνας δεν πραγματοποιείται με γνώμονα προσωπικές φιλοδοξίες και συμφέροντα που αποτελούν τη κινητήρια δύναμη της παθητικής σημερινής πολιτικής μας ηγεσίας.
Πολέμησε με ζήλο και αρετή σε μάχες όπως αυτή των Σπηλιών. Με τις ικανότητες και την ηγετική του μορφή, η σύλληψη ή δολοφονία του αποτελούσε προτεραιότητα για τους ιμπεριαλιστές Βρετανούς. Στις 3 Μαρτίου 1957, παγιδευμένος στο κρησφύγετο του Μαχαιρά βρέθηκε αντιμέτωπος με τις Βρετανικές περιπόλους που μετά από προδοσία για το πού βρισκόταν ο αγωνιστής έφτασαν για να βάλουν τέλος στο θρύλο του Ζήδρου. Δεν τα κατάφεραν όμως. Ο Αυξεντίου ήξερε ότι σε αντίθεση με τους Βρετανούς πολεμούσε για υψηλά ιδανικά: για πατρίδα, ελευθερία από τον ξένο ζυγό, την περηφάνια ενός λαού. Πολεμώντας για το δίκαιο δεν έκανε καμία υποχώρηση, παραδοχή η συνθηκολόγηση. Η δίκαιη λύση ήταν και θα είναι πάντα μια, η απελευθέρωση από κάθε κατακτητή. Έχοντας πλήρη συνείδηση της ιστορικής στιγμής, οι τελευταίες του λέξεις ήταν: “Πρέπει να πεθάνω!’’. Έτσι ανάγκασε τους Βρετανούς στην απάνθρωπη πράξη που μυθοποίησε τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Η αυτοκρατορία κινητοποίησε ελικόπτερο αφού ο Αυξεντίου κρατούσε τους στρατιώτες μακριά από το κρησφύγετο. Έριξαν βενζίνη και έκαψαν ζωντανό έναν αγωνιστή της ελευθερίας, έναν ιδεολόγο, ένα άξιο τέκνο της πατρίδας. Η θυσία του όμως δεν πήγε χαμένη. Ήταν θυσία στο βωμό της ελευθερίας και ακόμα περισσότερο στο βωμό της εθνικής μας συνείδησης απο την οποία οι πολιτικές μας ηγεσίες έχουν καταφέρει να αποσυνδεθούν εντελώς.
Μαθαίνοντας για το θάνατο του ήρωα, η μητέρα του είπε: «Είμαι περήφανη για τον γιο μου. Κάλλιο μια χούφτα τιμημένη στάχτη, παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου. Χαλάλι για την πατρίδα». Είναι άξιον απορίας το πώς μέσα σε δυο γενιές φαίνεται να έχουμε χάσει τόσο πολύ τις εθνικές μας αρετές που δεν είμαστε πλέον ούτε καν πρόθυμοι να προσφέρουμε στη σκλαβωμένη πατρίδα μας δύο χρόνια υπηρεσίας στην Εθνική Φρουρά! Τη μόνη πιθανή μορφή αντίστασης στις ορέξεις του Αττίλα που βάρβαρα καταπατά τη γη των προγόνων μας εδώ και 42 ολόκληρα χρόνια.
Αυτές είναι οι πράξεις που είναι ισάξιες της ιστορίας του τόπου μας και αυτές γράφει με χρυσά γράμματα η ιστορία. Οι αθάνατοι λυτρωτές του λαού μας έπραξαν το καθήκον τους και μας έδειξαν τον δρόμο. Οι θυσίες τους για την αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού και Ένωση με την μητέρα πατρίδα, μαθήματα για κάθε νέο του τότε, του τώρα, του αύριο. Το να φανούμε άξιοι συνεχιστές του αγώνα τους είναι τώρα μόνο στα χέρια μας.
Γραφείο Τύπου
Μέτωπο Κυπρίων Φοιτητών Ην. Βασιλείου
