Ως ελεύθερα σκεπτόμενος πολίτης και ως ενεργό μέλος της κυπριακής κοινωνίας με την δική μου κριτική σκέψη, νιώθω την ανάγκη να εκφράσω τις ανησυχίες μου και ταυτοχρόνως την απέχθεια μου για το κομματικό κατεστημένο που έχει πλήξει το κάθε είδους κύτταρο της κοινωνίας μας. Ένα από αυτά είναι και ο αθλητισμός.
Η διασύνδεση του αθλητισμού και ειδικότερα του ποδοσφαίρου με την πολιτική, είναι σχεδόν αναπόφευκτη για τα κυπριακά δεδομένα. Άλλωστε πολλά σωματεία πρωτοστάτησαν στους εθνικούς αγώνες και πολλοί αγωνιστές της πατρίδας μας βγήκαν από τα σπλάχνα ποδοσφαιρικών σωματείων, γαλουχημένοι με εθνικά ιδανικά. Ωστόσο το κυπριακό ποδόσφαιρο αιμορραγεί από την εισβολή των κομμάτων στα σωματεία τα οποία το μετατρέπουν σε πεδίο κομματικών αντιπαραθέσεων και διαπληκτισμών. Το αποτέλεσμα είναι η μετατροπή μας από απλούς θεατές, σε μάρτυρες μιας διαμάχης κομματικού περιεχομένου σε έναν χώρο που ο απλός πολίτης θα έπρεπε να απολαμβάνει τον αθλητισμό σεβόμενος την αντίθετη άποψη, επιλογή και οπαδική κουλτούρα του κάθε ατόμου ξεχωριστά. Άλλωστε, το να σέβεσαι τον αντίπαλο σου, είτε αυτό είναι μέσα στο πλαίσιο του πολιτικού διαλόγου, είτε στον αθλητισμό, είναι βασική προϋπόθεση μιας υγιής δημοκρατίας. Δυστυχώς όμως, οι παρεμβάσεις των κομμάτων στο ποδόσφαιρο όχι μόνο τείνουν να αμαυρώσουν το πιο δημοφιλές άθλημα στο νησί μας αλλά προκαλούν εχθρότητα μεταξύ οπαδών και οδηγούν σε φαινόμενα βίας τα οποία αυξάνονται χρόνο με τον χρόνο.
Έχω βιώσει την προσπάθεια εισχώρησης των κομματικών μηχανισμών στον χώρο του κυπριακού ποδοσφαίρου, βλέποντας συγκεκριμένες κομματικές παρατάξεις να αντιδρούν για το προτεινόμενο σχέδιο έκδοσης κάρτας οπαδού, κυρίως για να ‘’ικανοποιήσουν’’ και να ελκύσουν μέρος της νεολαίας μας για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους. Είναι οι ίδιες κομματικές παρατάξεις που ευνοούνται με την κομματικοποίηση του ποδοσφαίρου και την παραγωγή κομματικών ψηφοφόρων από τις τάξεις των κυπριακών σωματείων, αρνούμενες να αντιληφθούν τις δικές τους ευθύνες για την αύξηση της βίας και του φανατισμού στα γήπεδα μας. Έχουν ταμπελωθεί απλοί συμπολίτες μας ως δεξιοί και αριστεροί, κομμουνιστές και εθνικιστές, Συναγερμικοί και Ακελικοί, κ..ο.κ., λόγω της οπαδικής τους προτίμησης, σε μια κοινωνία που η κομματοκρατία έχει κηλιδώνει το κάθε τι γύρω της. Οι ιστορικές ρίζες των σωματείων μας δεν πρόκειται και ούτε πρέπει να αλλάξουν. Είναι άλλο όμως οι ιστορικές ρίζες των σωματείων και άλλο η μετατροπή των σωματείων σε παραρτήματα των κομμάτων.
Ας προβληματιστούμε λοιπόν για το που οδηγείται το κυπριακό ποδόσφαιρο και κατ᾽ επέκταση η κυπριακή κοινωνία. Μήπως όλα αυτά μας οδηγούν με ακρίβεια στις εποχές όπου επικρατούσε το μίσος και κομματικός φανατισμός ανάμεσα μας; Τα πολιτικά κόμματα και οι μικροκομματικές αντιπαραθέσεις δεν έχουν καμία απολύτως θέση στον αθλητισμό. Ας σταματήσουν λοιπον όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες να μολύνουν το καθετί γύρω μας ούτως ώστε να αποσπάσουν ψήφους και να διατηρήσουν αυτό το κλίμα μίσους μεταξύ των συμπολιτών μας. Φυσικά ευθύνη φέρουμε και εμείς οι ίδιοι, που διαχρονικά επιτρέψαμε σε όλους αυτούς, να μας μετατρέψουν σε παίγνιο των ορέξεων τους. Όχι μόνο τους εμπιστευόμαστε τυφλά και χωρίς κριτική σκέψη με την ψήφο μας, αλλά συντηρούμε το όλο αυτό σάπιο σύστημα ζωντανό με την δική μας ανοχή. Ας αναλάβουμε και εμείς τις ευθύνες μας πριν να είναι αργά. Έξω τα κόμματα από τον αθλητισμό.
Χάρης Ευθυμίου
Αντιπρόεδρος
