Λονδίνο, 15 Ιανουαρίου 2013
Στις 8 Δεκεμβρίου 1949, ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος Β’ με εγκύκλιο του στον λαό ανακοινώνει την διενέργεια δημοψηφίσματος για να διατρανώσει την απαίτηση των Ελλήνων της Κύπρου για Ένωση με την μητέρα Ελλάδα:«Κυπριακέ λαέ, καλείσαι όπως ηνωμένος και αδιάσπαστος επιτελέσεις και τώρα το προς την δούλην πατρίδα σου καθήκον μετ’ ενθουσιασμού. Δι’ Ένωσιν και μόνον Ένωσιν ηγωνίσθης επί τόσα έτη. Ένωσιν και μόνον Ένωσιν καλείσαι να επισφραγίσεις διά της ψήφου σου».
Στις 15 και 22 Ιανουαρίου 1950 οι Έλληνες της Κύπρου σπεύδουν μαζικά για να διεκδικήσουν διά της δημοκρατικής και ειρηνικής οδού την πολυπόθητη Ένωση. Το 95,7% του Κυπριακού λαού – μεταξύ αυτών η μουσουλμανική μειονότητα, Αρμένιοι, Λατίνοι και Μαρωνίτες – προσέρχεται στους ναούς και υπογράφει το ενωτικό δημοψήφισμα. Για πρώτη και μοναδική ίσως φορά ο λαός δεν χωρίζεται σε «Αριστερά» και «Δεξιά» και με ομοψυχία απαιτούν την προσάρτηση της νήσου στον εθνικό κορμό.
Η αλαζονική όμως στάση των αποικιοκρατών επί του θέματος και η άρνηση τους για εφαρμογή του θεμελιώδους δικαιώματος της Αυτοδιάθεσης στην Κύπρο διά της πολιτικής οδού, ξεσήκωσε αντιδράσεις και οδήγησε εν τέλει στην προετοιμασία του ενόπλου αγώνα του 1955-1959. Οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ, πολέμησαν για ένα και μοναδικό σκοπό, την Απελευθέρωση και Ένωση του νησιού με την μητέρα πατρίδα διεκδικώντας έτσι την εφαρμογή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος. Δυστυχώς όμως, η αδυναμία της Εθναρχίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου (νυν ΑΚΕΛ) να διαχειριστούν τα δεδομένα που δημιούργησε ο Αγώνας, καθώς και το διπλωματικό παιχνίδι των Τουρκοβρετανών οδήγησε στην υπογραφή των Ζυριχικών συμφωνιών, καθιστώντας έτσι το παλλαϊκό αίτημα του λαού για ενσωμάτωση με τον εθνικό κορμό αδύνατο. Αντιθέτως με την υπογραφή των συμφωνιών λάβαμε μία κουτσουρεμένη ανεξαρτησία, μία ελλειπή δημοκρατία και ένα προβληματικό σύνταγμα το οποίο, εκτός από την αναγωγή μιας θρησκευτικής μειονότητας σε εθνική υπερπρονομιούχα μειονότητα, έθεσε τις βάσεις για τα δεινά που ακολούθησαν.
Για το ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου το ενωτικό δημοψήφισμα του 1950 αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση εθνικής αυτογνωσίας του Κυπριακού Ελληνισμού. Μπροστά στους οδοστρωτήρες εκπρόσωπους του παλαιοκομματισμού και την επιμονή τους στην πλέον προβληματική μορφή λύσης, την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, εμείς αντιτάσσουμε τη μόνη δίκαιη λύση, την απελευθέρωση. Υπό τας περιστάσεις, μοναδική επιλογή για μας είναι η διαφύλαξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το οφείλουμε σε αυτούς που αγωνίστηκαν και σε αυτούς που θυσιάστηκαν. Το Κίνημά μας θα επιμείνει σε μια λύση ενός κράτους στο οποίο καμία μειονότητα δεν θα τυγχάνει προνομιακής μεταχείρησης και του οποίου την τύχη θα αποφασίσει μετέπειτα ο Κυπριακός Ελληνισμός όπως έκανε και πριν από 63 χρόνια και πιο πρόσφατα το 2004. Το 1950 και το 2004, ήταν οι δύο μοναδικές περιπτώσεις που ο Κυπριακός Ελληνισμός κλήθηκε να αποφασίσει για την τύχη του. Η ετυμηγορία του 1950 δεν έγινε σεβαστή από τους αποικιοκράτες ενώ δεν βλέπουμε καμία διάθεση από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου να σεβαστούν την ετυμηγορία του 2004. Πώς αυτοί που δηλώνουν πως σέβονται τον κυρίαρχο λαό, πολιτεύονται και έχουν όραμα την επίτευξη λύσης μέσω συνομιλιών με τις παράνομες μαριονέτες της Τουρκίας, και μάλιστα στην ίδια βάση λύσης με το εκτρωματικό Σχεδίου Ανάν; Αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως μία λύση στη βάση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας σέβεται το λαϊκό αίσθημα και θα είναι διαφορετική από το Σχέδιο Ανάν. Ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο επιβάλλεται να δοθούν εξηγήσεις και το Κυπριακό να επανέλθει στην πολιτική ατζέντα, αφού κάποιοι φρόντισαν εντέχνως να το υποβαθμίσουν.
Ελπίζουμε η σημερινή επέτειος να αγγίξει τις συνειδήσεις αυτών που τιμούν τη μνήμη των πεσόντων μας αλλά προασπίζονται τον πλέον επαίσχυντο συμβιβασμό που επεδίωξε ποτέ η πλευρά μας. Επιπλέον ευελπιστούμε πως μέσα στο πολωμένο κλίμα, το οποίο καλλιεργούν συστηματικά μέσω διαδικτύου τα εκλογικά επιτελεία και οι κομματικές φοιτητικές παρατάξεις, η επέτειος του ενωτικού δημοψηφίσματος να επιφέρει αποκλιμάκωση της έντασης. Πέρα από δυσφήμηση των αγώνων του Κυπριακού Ελληνισμού, οι συμπεριφορές συγκεκριμένων συνόλων υποβαθμίζουν το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου και υπονομεύουν την ενότητα που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη. Δεν εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε κανένα «εθνοσωτήρα». Η πραγματική αλλαγή ξεκινά από την ίδια την κοινωνία και ιδιαίτερα τη νεολαία, η οποία καλείται να αποβάλλει τα καταστροφικά σύνδρομα του παρελθόντος, να αγωνιστεί και να διεκδικήσει.
Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου
