You are currently viewing Γρηγόρης Αυξεντίου: Ο σταυραετός του Μαχαιρά

Λονδίνο, 03 Μαρτίου 2011

03 Μαρτίου 1957. Ο Γρηγόρης Πιερή Αυξεντίου εγκαταλείπει τα εγκόσμια και συναντά, πλέον, τον Λεωνίδα, τον Κολοκοτρώνη, τον Κίμωνα στο πάνθεο των ηρώων. Αρνούμενος να εγκαταλείψει τον αγώνα του και έχοντας πλήρη επίγνωση για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει, συνεχίζει να πολεμά τους Βρετανούς αποικιοκράτες μέχρι να αδυνατεί να πατήσει την σκανδάλη. Μέχρι την στιγμή που το σώμα του παραδίδεται στις φλόγες και η ψυχή του το εγκαταλείπει.


Ο Γρηγόρης ήταν τότε 29 χρονών. Γεννημένος στο χωριό Λύση, ήταν ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ και ο μόνος, μετά τον αρχηγό, που κατείχε στρατιωτική μόρφωση, αφού είχε τελειώσει την Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στην Ελλάδα. Μεγαλωμένος με αρχές και ιδανικά, δεν μπορούσε να μην παρασυρθεί από την εξέγερση του κυπριακού ελληνισμού και την ιδέα της πολυπόθητης Ένωσης με την μητέρα Ελλάδα. Όπως ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος αργότερα δήλωνε για τον μεγάλο αυτό ήρωα: «Τ΄ αληθινό μπόι του ανθρώπου μετριέται με το μέτρο της λευτεριάς». Και στα μάτια των συμπατριωτών του, ο Γρηγόρης είναι τεράστιος.

Η θυσία του δείχνει την δύναμη ενός ανθρώπου να αλλάξει τον ρου της ιστορίας, να σταθεί μόνος απέναντι σε μια αυτοκρατορία και να πεθάνει για τα πιστεύω του, τα οποία ο κόσμος σήμερα ξεχνά. Ο Γρηγόρης πέθανε γιατί δεν άντεχε την καταδυνάστευση της πατρίδας του από τις μεγάλες δυνάμεις, δεν άντεχε να βλέπει το νησί να αφελληνίζεται. Τώρα, βρίσκεται θαμμένος σε μια γωνία των κεντρικών φυλακών. Στις ψυχές των Ελλήνων της Κύπρου, όμως, είναι αθάνατος!

Το ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου τιμά σήμερα την μνήμη του μεγάλου αυτού ήρωα, που αποτελεί φάρο για την κυπριακή νεολαία. Ο Αυξεντίου δεν λογάριασε στρατούς, υπεράριθμους αντίπαλους, δεν ανάφερε εφικτά και ευκταία, δεν έψαξε συμβιβαστικές λύσεις και οδυνηρές υποχωρήσεις, δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να διεκδικήσει το δίκαιο της πατρίδας του. Το ελάχιστο που οφείλουμε εμείς σήμερα, στον μεγάλο ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου, είναι να αντισταθούμε σε όποιον αλλοιώσει την παρακαταθήκη, που μας άφησε με τους υπόλοιπους αγωνιστές του Έθνους μας: την Ελευθερία μας.

Όλες οι καμπάνες της Γης σήμαναν μεμιάς. Όλα τ΄ ανθρώπινα μέτωπα ψηλά. Όλες οι καρδιές μεσίστιες. Στο χωριό Λύση, ανάμεσα Λευκωσία κι Αμμόχωστος, η μάνα του έσφιξε το μαύρο της τσεμπέρι κάτου απ΄ το δυνατόσαγόνι της κι είπε ακριβώς τα λόγια που περίμενε ο γιος της: «Είμαι περήφανη. Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη, παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου.»

Γραφείο Τύπου
ΜΕΤΩΠΟ Κυπρίων Φοιτητών Ηνωμένου Βασιλείου